Η ντουλάπα

 

γράφει η Παπαδάτου Εμμανουέλα, Β' Λυκείου

 

 

«Coming out», μια φράση που τρομάζει, σοκάρει και δημιουργεί περιέργεια σε ένα μεγάλο μέρος ακόμα και της σύγχρονης κοινωνίας μας. Ο όρος αυτός αναφέρεται στην αποκάλυψη του σεξουαλικού προσανατολισμού ή της ταυτότητας του φύλου ενός ατόμου. Χιλιάδες παιδιά, έφηβοι και ενήλικες που ανήκουν στην LGBTQ+ κοινότητα ζουν καθημερινά με τον φόβο του «να βγουν από την ντουλάπα», ένας φόβος που τους κυνηγάει από την πρώτη στιγμή που συνειδητοποιούν τη σεξουαλικότητα τους. Μια πράξη που για πολλούς θεωρείται αναγκαστική, με αποτέλεσμα να καταλήγει τοξική. Στα εφηβικά χρόνια στην οικογένεια γεννιούνται υποψίες, αναπάντητα ερωτήματα για το ποιος είσαι και το ποιος θα γίνεις. Συζητήσεις για τον μελλοντικό σου γάμο, παιδιά και τρόπο ζωής τον οποίο προσπαθούν να σου επιβάλλουν, γιατί φοβούνται. Φοβούνται πως το παιδί τους είναι διαφορετικό από τα αλλά παιδιά, πως μια μέρα θα γυρίσουν το βλέμμα τους και ξαφνικά θα το δουν, θα δουν τον πραγματικό του εαυτό, με ένα σύντροφο που δε θα ενέκριναν ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα. Γι’αυτό και προσπαθούν να αποσπάσουν έστω και την πιο ασήμαντη πληροφορία για τη ζωή τους, παίζοντας το παιχνίδι του λύκου με το αβοήθητο πρόβατο. Μέσω αυτού του εξαναγκασμού και της πίεσης οι νέοι νιώθουν την ανάγκη να κάνουν «come out», ακόμα κι αν δεν είναι έτοιμοι. Γιατί η κοινωνία μας δεν αφήνει κανέναν ελεύθερο; Θέλει όλοι να βρίσκονται μέσα σε προκαθορισμένα κουτάκια και να φοράνε ταμπέλες τις οποίες, φυσικά, πρέπει να δηλώνουν εξαρχής. Αν αρνείσαι να βγεις από την άνετη ντουλάπα σου, κάποιος θα σε αναγκάσει να το κάνεις θέλεις δε θέλεις. Δε χρειάζεται να φωνάξεις το ποιος είσαι για να γίνεις αποδεκτός. Πάρε το χρόνο σου. Ζήσε τη ζωή σου. Δε χρωστάς τίποτα σε κανέναν.

Η επιστήμη είναι γένους θηλυκού

γράφει η Καραγιάννη Ευαγγελία, Β' Λυκείου

      Από τη στιγμή που ο άνθρωπος ξεκίνησε να ασχολείται με τις επιστήμες οι εξελίξεις είναι ασταμάτητες και τα επιτεύγματα είναι υψίστης σημασίας για την κοινωνία. Πώς είναι όμως δυνατόν σε ένα τόσο σημαντικό χώρο για την εξέλιξή μας να είναι τόσο βαθιά ριζωμένα απαρχαιωμένα στερεότυπα τα οποία αφορούν το φύλο και παραγκωνίζουν τα γυναικεία λαμπρά μυαλά;

      Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με μια αναδρομή στην ιστορία των επιστημών. Με την πρώτη εμφάνιση των επιστημών η συμβολή του γυναικείου φύλου ήταν αισθητή. Ωστόσο, όταν τον 11^ο αιώνα ιδρύθηκαν τα πρώτα πανεπιστήμια οι γυναίκες ήρθαν αντιμέτωπες με τον αποκλεισμό τους από αυτά. Ενώ, την ίδια στιγμή ο μόνος τομέας στον οποίο μπόρεσαν να διαπρέψουν και να συνεισφέρουν τις καινοτόμες ιδέες τους ήταν η Βοτανική, απλά και μόνο γιατί δεν τη θεωρούσαν επιστήμη. Μικρές αλλαγές παρατηρούνται τον 18^ο αιώνα όταν δίδαξε για πρώτη φορά σε πανεπιστήμιο μια γυναίκα, η Λάουρα Μπάσι, και έπειτα προς το τέλος του 19^ου αιώνα άρχισαν και άλλες γυναίκες να γίνονται αποδεκτές στις ακαδημαϊκές κοινότητες. Ακόμα, δεν θα έπρεπε να παραβλέψουμε την προσφορά της Μαρί Κιουρί στην γεφύρωση των ανισοτήτων στις επιστήμες.

      Διαπιστώνουμε λοιπόν πως ανέκαθεν οι γυναίκες επιστήμονες αποτελούσαν αναπόσπαστο κομμάτι των ανακαλύψεων, ανακαλύψεις, οι οποίες βοήθησαν στη διαμόρφωση του πολιτισμού μας. Ωστόσο, παράγοντες όπως η Φαλλοκρατία, ο σεξισμός και τα στερεότυπα, κατέληξαν να τις καταπνίγουν. Στερεότυπα όπως τα εξής:

·       Η ανικανότητα των γυναικών να αντεπεξέλθουν σε πεδία όπως τα μαθηματικά, η φυσική και η χημεία. 

·       Η ανία που προκαλούν στο γυναικείο φύλο αυτά τα επιστημονικά πεδία

·       Η δυσκολία των γυναικών να συνεισφέρουν στην επιστήμη λόγω των οικογενειακών υποχρεώσεων. Όπως ανέφερε και η Amanda Phingbodhipakkiya,  , << Τις κρατούσαν μακριά από την εκπαίδευση από φόβο μήπως δεν γίνουν καλές σύζυγοι και μητέρες αλλά αυτές επέμεναν!>> 

Και δυστυχώς κατάφερε ο σεξισμός να τις επισκιάσει αποδίδοντας τα φοβερά τους επιτεύγματα σε άντρες επιστήμονες, οι οποίοι πήραν τα εύσημα και για πολύ καιρό η ύπαρξη επιστημόνων γένους θηλυκού παρέμεινε άγνωστη. Το φαινόμενο αυτό είναι γνωστό και ως φαινόμενο Ματίλντα.

      Δεν είναι λοιπόν καθόλου περίεργο το γεγονός πως εάν  προσπαθήσουμε να σκεφτούμε γυναίκες επιστήμονες θα μας  έρθει στο μυαλό- στην καλύτερη περίπτωση- η Μαρί Κιουρί και αυτό γιατί δεν έχουν αναγνωριστεί  και δεν έχουν προβληθεί πολλές επιστήμονες με αξιόλογη συνεισφορά. Παρόλα αυτά, τον 21^ο  αιώνα αυτές οι γυναίκες και οι ανακαλύψεις τους άρχισαν να τιμώνται και οι ιστορίες τους να αναδύονται στην επιφάνεια. Μερικές από αυτές τις γυναίκες είναι:

·        Η Ρόζαλιν Φρανκλιν

·        Η  Henrietta Swan Leavitt

·        H Vera Cooper Rubin

·        H  Τζοσελιν Μπελ Μπερνερ

·        Η Λιζ Μειτνερ

·        Η Εσθερ Λεντεμπεργκ

·        Η Νετι Στιβενς

·        Η Τσιενγ Σιουνγκ Γου

·        Η  Mae Jemison

·        H Ada Lovelace

·        H Elisabeth Black Burn

·        H Grace Hopper

·        H Barbara Mcclintock

Και πολλές άλλες

      Το πρόβλημα τον ανισοτήτων μεταξύ φύλων στην επιστήμη δεν ανήκει – δυστυχώς- στο παρελθόν. Διότι, εάν συλλογιστούμε πόσες τολμηρές και  άξιες γυναίκες δεν αναγνωρίστηκαν θα διαπιστώσουμε την έλλειψη προτύπων για τα κορίτσια που ονειρεύονται να ακολουθήσουν αυτό τον κλάδο. Άρα  καταλήγουμε σε μειωμένη συμμετοχή των γυναικών, όπως φαίνεται και σε έρευνες μόνο το 30% του ανθρώπινου δυναμικού στην επιστημονική έρευνα είναι γυναίκες. Επομένως, πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά τους τρόπους αντιμετώπισης. Ένας εκ τον οποίων είναι η ανάγνωση σχετικών βιβλίων όπως το <<Hidden Figures>> ή με στόχο την ευαισθητοποίηση η καθιέρωση της 11^ης Φεβρουαρίου ως ημέρα για της γυναίκες στην επιστήμη.

      Ωστόσο, παρά την ανδροκρατία στον κλάδο των επιστημών τα κορίτσια δεν πρέπει να αποθαρρυνόμαστε και να εγκαταλείπουμε τα όνειρα μας, πρέπει να συνεχίσουμε να παλεύουμε για αυτά σε πείσμα των αναχρονιστικών μοντέλων και αντιλήψεων. Δεν πρέπει  να ξεχνάμε ότι παρόλο που δεν έγιναν γνωστές υπάρχουν γυναίκες που μπορούμε να έχουμε ως πρότυπα. Γυναίκες οι οποίες άλλαξαν την ιστορία της επιστήμης και της ισότητας των φύλων. Δεν ακολούθησαν την κοινωνικά επιβεβλημένη πορεία, αλλά το ταλέντο τους και αυτό που αγαπούσαν. Αυτό πρέπει να κάνουμε και εμείς, να μην παρατάμε αυτό που αγαπάμε για κανένα λόγο πόσο μάλλον όταν μας το επιβάλλουν οι κοινωνικές νόρμες.

ΠΗΓΕΣ:

https://greekwomeninstem.com/gr/science-is-not-for-everyone-and-especially-not-for-girls/

https://www.laprairie.com/el-gr/editorials-article?cid=female-scientists

https://www.ertnews.gr/ert3/featured-ert3/i-thesi-ton-gynaikon-stin-epistimi-kai-tin-ereyna-dedomena-kai-prooptikes/

https://tomov.gr/2018/09/11/sexism-physics/

https://www.lifo.gr/prosopa/beyond-curie-oi-gynaikes-stin-epistimi

1η Δεκεμβρίου, Ημέρα κατά του Aids

 

«Σκέψου, αμφισβήτησε, τόλμησε!»

γράφει η Ελένη Καρρά, Β Λυκείου

Και έρχεται η στιγμή! Έχουμε φτάσει σε αυτή την πολυπόθητη ηλικία, έχουμε δώσει πανελλήνιες και βρισκόμαστε πλέον στο πανεπιστήμιο. Τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα! Από τη μια, χαιρόμαστε που ικανοποιήσαμε τον παιδικό μας εαυτό που όλο μας έλεγε «πρέπει να προσπαθήσεις, μην τα παρατάς, πρέπει να σπουδάσεις, έτσι λένε, έτσι κάνουν όλοι». Αυτή την ‘υποχρέωση’ την έχουμε  διεκπεραιώσει! Από την άλλη όμως, σκεφτόμαστε, αν πήραμε την σωστή απόφαση για εμάς, αν επιλέξαμε την κατάλληλη σχολή, γιατί οπωσδήποτε έπρεπε να επιλέξουμε κάποια. Και τι θα έλεγαν οι καθηγητές, οι συμμαθητές, οι συγγενείς μας; Μα, πως θα ξέρω αν έχω επιλέξει την κατάλληλη σχολή για εμένα; Και τι θα συμβεί, αν νομίζω ότι μου αρέσει, αλλά τελικά αλλαξοπιστήσω; Θα είμαι αποτυχημένος αν το αισθανθώ αυτό; Αν την εγκαταλείψω; 

Όλα αυτά τα ερώτημα απασχολούν  τους νέους, οι οποίοι έχουν ολοκληρώσει το πρώτο κεφάλαιο σχετικά με την εκπαίδευση του σχολείου, και τώρα αναζητούν το μέλλον τους στις πανεπιστημιακές σπουδές. Και όταν ξεκινήσουν να φοιτούν στο πανεπιστήμιο και έρθουν σε πρώτη επαφή με το αντικείμενο που επέλεξαν , ίσως πολλοί να αναθεωρήσουν. Πρώτα όμως, πρέπει να υπάρξει μια ουσιώδη αλληλεπίδραση στον τομέα που ο καθένας αποφάσισε να εκπαιδευτεί, με σκοπό την σφαιρική κρίση και διαχείριση του θέματος και έπειτα αν δημιουργηθούν σχετικές αμφιβολίες, να το επεξεργαστούν αναλυτικότερα. Παρόλα αυτά, είναι απόλυτα φυσιολογικό να συνειδητοποιήσεις ότι τελικά κάτι που είχες σχεδιάσει δεν σε αντιπροσωπεύει, δεν σου ταιριάζει, δεν σε καλύπτει. Φυσικά και δεν είναι εφικτό να προκατασκευάζουμε επιτυχημένα όλα μας τα πλάνα! Η ηλικία, άλλωστε, που έχουν κληθεί οι νέοι να αποφασίσουν για την μετέπειτα ακαδημαϊκή πορεία τους, χαρακτηρίζεται κυρίως από πειραματισμούς, αβεβαιότητα και τάση για αμφισβήτηση. Ακόμη, πρέπει να έχουμε υπόψιν ότι ο άνθρωπος διαρκώς εξελίσσεται και διαφοροποιείται. Συχνά, αλλάζει ακόμη και ο τρόπος  με τον οποίο αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα και αξιολογεί τις περιστάσεις. Άραγε πως είναι λοιπόν δυνατό να μην αλλάξουν τα ‘γούστα’ ενός εφήβου, όταν όλα γύρω του μεταβάλλονται ραγδαία; 

 Και να συμβεί αυτό, μην διστάσετε να το παραδεχτείτε, να το παρατηρήστε! Η ανάληψη μιας τόσο τολμηρής απόφασης είναι ,αναμφισβήτητα, δύσκολη και απαιτεί σκέψη, αλλά αξίζει να παραβλέπετε την ανάγκη για αλλαγή, για γνωριμία με κάτι καινούριο, επειδή η αλλαγή μπορεί να τρομοκρατήσει τους γύρω σας, ή να τους απογοητεύσει; Είναι πράγματι, πολύ γενναίο να ξεπεράσετε τους ενδοιασμούς σας, να πράξετε σκεπτόμενοι τη δίκη σας ευημερία, να νικήσετε τα αισθήματα ηττοπάθειας. Αλλά, πρέπει να γνωρίζετε ότι πάντα δίπλα σας θα καραδοκούν  η αμφισβήτηση, η ανησυχία, η αγωνία, ο φόβος, και πάντοτε κάποιος μπορεί να δυσανασχετήσει ή να απογοητευτεί με τις επιλογές σας. 

Μην υποχωρήσετε για την ευτυχία των άλλων, κυνηγήστε με θάρρος τα όνειρα και τους στόχους σας. Εν ανάγκη, αφήστε την κυρία Αναστασία και τον ξάδερφο του κουμπάρου του κυρίου Αντρέα στο γυμναστήριο να συνεχίσουν τις συζητήσεις τους περί αποτυχίας, ξεροκεφαλιάς και ανωριμότητας των νέων. Η αποτροπή και η αποδοκιμασία πρέπει να είναι το κίνητρο σας στη σημερινή κοινωνία!

Ο χορός ως τέχνη

 γράφει ο Λάμπρος Καρακώστας, Β Λυκείου

Η «τέχνη» είναι μια λέξη, η οποία έχει διαφορετική έννοια και αξία για κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Κατά την προσωπική μου άποψη «τέχνη» χαρακτηρίζεται κάθε τι στο οποίο βασίζεται μια φιλοσοφία με την οποία ο καλλιτέχνης  σκοπεύει στην εξωτερίκευση συναισθημάτων και προσωπικών πεποιθήσεων (συνήθως μέσω μιας κουλτούρας).

Ο χορός ανήκει στον κλάδο των καλών τεχνών, ο οποίος αποσκοπεί στην αισθητική απόλαυση και υπηρετεί το «ωραίο». Αποτελεί την γηραιότερη τέχνη καθώς αποτέλεσε το πρώτο μέσο έκφρασης του ανθρώπου. Όταν ο πρωτόγονος άνθρωπος δεν είχε αξιοποιήσει τον λόγο, ως μέσο έκφρασης άρχιζε να εκφράζει τα συναισθήματα του με κινήσεις, η οποίες παρότι αρχικά υπήρξαν άμορφες, μέσω της επανάληψης τους απόκτησαν την δική τους φόρμα και με την βοήθεια ήχων αποτέλεσαν το κύριο εκφραστικό μέσο του ανθρώπου, τον χορό, ο οποίος χαρακτηρίζεται από πολλούς ως « η τέχνη των τεχνών».

Σύμφωνα με τα λεγόμενα του σπουδαίου Αργεντινού συγγραφέα  Χόρχε Λούις Μπόρχες « Ποίηση είναι η έκφραση του ωραίου, διαμέσου λέξεων περίτεχνα υφασμένων μεταξύ τους». Έτσι και στον χορό, σκοπός του χορευτή είναι η έκφραση του ωραίου, διαμέσου κινήσεων περίτεχνα υφασμένων μεταξύ τους. Ο χορός αναπαριστά την πιο απαιτητική μορφή τέχνης καθώς, απαιτεί εκτός από την εμφανή πολύωρη και εξουθενωτική καθημερινή σωματική άσκηση, ένα ισχυρό μυαλό, ικανό να αποσαφηνίσει και να ανταπεξέλθει στην καθημερινή ζωή του χορευτή και προπάντων πειθαρχεία και πάθος. 

Ο χορός δεν αποτελεί απλώς έναν ευχάριστο τρόπο να περάσει κανείς την ώρα του, αλλά μια σοβαρή τέχνη, η οποία με το πέρασμα του χρόνου τείνει να φθείρεται και να απομακρύνεται σκόπιμα από την κοινωνία.

 

Αποφθέγματα για τον χορό:

1.     Θα πίστευα μόνο σ’ έναν Θεό που θα ήξερε να χορεύει. -Φρήντριχ Νίτσε

2.     Ο χορός είναι σιωπηλή ποίηση. – Σιμωνίδης ο Κείος

3.     Δεν καταλαβαίνω τίποτα από μπαλέτο. Το μόνο που ξέρω είναι ότι στα διαλείμματα οι μπαλαρίνες βρωμάνε σαν άλογα. –Άντων Τσέχωφ

4.     Χορός είναι η κάθετη έκφραση οριζόντιων επιθυμιών. –Τζώρτζ Μπέρναρντ Σω

5.     Οι μεγάλοι χορευτές δεν είναι μεγάλοι εξαιτίας της τεχνικής τους. Είναι μεγάλοι εξαιτίας του πάθους τους. –Μάρθα Γκράχαμ

 

 

 

 

Γιατί κάνουμε αρχαία;

 

γράφουν οι Σταυριανός Βαγγέλης και Νικόπουλος Βλαδίμηρος, Α Λυκείου

 

 

Είναι μια από τις πιο συνηθισμένες ερωτήσεις των μαθητών  και στη μόνιμη αυτή απορία ο εκπαιδευτικός οφείλει να δώσει μια πειστική απάντηση.

Πολλοί υποστηρίζουν ότι τα αρχαία είναι μια γλώσσα νεκρή. Μια γλώσσα της οποίας τα κείμενα ακόμα μελετώνται δεν μπορεί όμως  να χαρακτηριστεί νεκρή. Αυτό που είναι προβληματικό είναι ο τρόπος διδασκαλίας τους στο σχολείο. Ο στόχος της διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών δεν είναι να μάθουμε τους συντακτικούς και γραμματικούς κανόνες, αλλά να μπορούμε να τα αναγνωρίζουμε όταν τα συναντήσουμε σε ένα κείμενο. Αν πάρει κανείς και μεταφράσει ένα αρχαίο ελληνικό κείμενο θα συνειδητοποιήσει ότι για να αποδώσει μια λέξη θα χρησιμοποιήσει πολλές περισσότερες. Τα αρχαία είναι παντού γύρω μας στις επιγραφές των μουσείων και σε όλα τα μέρη της πλούσιας πολιτισμικής μας κληρονομιάς. Η γνώση της αρχαίας ελληνικής προσφέρει βαθύτερη κατανόηση της νέας ελληνικής, καθώς με αυτήν παρατηρούμε την διαδικασία με την οποία  παράγονται νέες λέξεις. Επιπλέον, μέσω της αναγνωστικής εμπειρίας προσφέρουν βασικά θεμέλια στη ζωή του νέου. Έτσι, η εξοικείωση με τα αρχαία ελληνικά αποτελεί βασική προϋπόθεση για την πλήρη γνώση του παρελθόντος. Σαφέστατα μπορούμε να προσθέσουμε και αλλά επιχειρήματα όχι τόσο διαχρονικά και πολλά ξεπερασμένα για τη σπουδαιότητα της διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών. Όμως  το μάθημα των αρχαίων ελληνικών πρέπει άμεσα να τεθεί σε νέα βάση  με βασικό σκοπό τη βαθιά κατανόηση αυτών των σπουδαίων κείμενων. Από την στιγμή που το μάθημα γίνεται πολλές φορές μονότονο και στηρίζεται αποκλειστικά σε κανόνες συντακτικού και γραμματικής είναι αναμενόμενο να υποβαθμίζεται.

 

Οι μαθητές αντιπαθούν τα αρχαία και δυσκολεύονται να τα καταλάβουν  με αποτέλεσμα την απαξίωση τους, αφού το μάθημα δεν προκαλεί το ενδιαφέρον των μαθητών.  Για αυτό μέχρι οι καθηγητές του γυμνασίου να είναι σε θέση να παρέχουν ένα ολοκληρωμένο και επιστημονικά ενδιαφέρον μάθημα θα πρέπει να διδάσκεται μόνο το μεταφρασμένο κείμενο, γιατί διαφορετικά έχει τα αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα .Οι μαθητές όχι μόνο απεχθάνονται τα αρχαία αλλά και οι γνώσεις τους είναι ελλιπείς.

 

Ο χουλιγκανισμός στα ελληνικά γήπεδα

 

 

γράφει ο Τάσος Σαγιάς, Β Λυκείου

 

Το ντέρμπι της Θεσσαλονίκης επισκίασαν βίαια γεγονότα χουλιγκανισμού. Στις 28 Νοεμβρίου, στην ενδέκατη αγωνιστική της Super League, ο αγώνας ανάμεσα στις δύο ομάδες του ΠΑΟΚ και του Άρη στιγματίστηκε από την εισβολή οπαδών στο γήπεδο. Το σκορ ήταν 0-1 και ο αγώνας στο 92^ο λεπτό την ώρα που χούλιγκανς μετά από πολλαπλή ρίψη αντικειμένων μπήκαν στο γήπεδο διακόπτοντας έτσι τον αγώνα.

Οι χούλιγκανς είναι ένα στίγμα που πλήττει τα Ελληνικά γήπεδα για δεκαετίες, με παράδειγμα την τραγωδία της θύρας 7 (8 Φεβρουαρίου 1981) με 21 νεκρούς και 54 τραυματίες. Ακόμα και αν τα τελευταία χρόνια, και λόγω τον ευρωπαϊκών εμφανίσεων πολλών ομάδων, μπορεί να μην είναι τόσο εμφανή αυτά τα φαινόμενα υπάρχουν πολλές περιπτώσεις χουλιγκανισμού.

Η εισβολή οπαδών και του ίδιου του Ιβάν Σαββίδη στον αγώνα ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και την ΑΕΚ, έχοντας πάνω του όπλο ή τα επεισόδια ανάμεσα σε οπαδούς του Άγιαξ και της ΑΕΚ τον Νοέμβριο του 2018. Είναι εμφανές ότι ακόμα και κάτω από το πέπλο της δημοσιότητας οι ενέργειες του χουλιγκανισμού δεν έχουν εξαφανιστεί.

 Είναι ντροπή μας και του Ελληνικού ποδοσφαίρου ακόμα και σήμερα να στιγματίζονται αγώνες από εισβολές και ρίψης αντικειμένων. Ήρθε νομίζω η ώρα για εμάς και για την φήμη του ποδοσφαίρου της χώρας μας να εξαλειφθούν αυτά τα φαινόμενα, έτσι ώστε να είμαστε περήφανοι για το ποδόσφαιρο μας.

Άδραξε τη μέρα!

Η Αμερικανικής παραγωγής, δραματική ταινία «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών» του 1989, διαδραματίζεται στην αυταρχική και συντηρητική Ακαδημία Γουέλτον την εποχή του 1959 με επίκεντρο έναν καινοτόμο, ξεχωριστό καθηγητή ποίησης και μία ομάδα μαθητών που τον ακολουθούν στα βήματά του και συμμερίζονται τις απόψεις του. Η ταινία, θίγει πολλά κοινωνικά θέματα, με τα βασικότερα να είναι οι σχέσεις μεταξύ καθηγητών και μαθητών, ο μοναδικός, εναλλακτικός καθηγητής που εισάγει στη νοοτροπία των μαθητών τις έννοιες της έμπνευσης και της κριτικής σκέψης και η καταπίεση και συρρίκνωση των επιθυμιών των παιδιών από τους γονείς τους. 

Με μια πρώτη ματιά, παρατηρείται η εμφανής αντίθεση σε δύο διαφορετικές προσωπικότητες καθηγητών και δύο αποκλίνουσες διδακτικές μεθόδους. Η πρώτη, είναι η αυστηρή, με πλήρη έλλειψη βιωματικών στοιχείων μέθοδος, η οποία βασίζεται αποκλειστικά στην παράδοση του μαθήματος και στην πιστή, πολλές φορές τυφλή και αυθόρμητη κατανόησή του από τους μαθητές. Είναι εκείνη, που θεωρείται αρμοστή για να εφαρμόζεται στο συγκεκριμένο κολλέγιο με στόχο την υλική επιτυχία του μέλλοντος των μαθητών, αλλά πιθανότατα όχι και τη συναισθηματική. 

Ωστόσο, ο κύριος Κήτινγκ, ένας πρωτοπόρος, οξυδερκής και εμπνευσμένος καθηγητής, εισάγει νέες έννοιες στο μάθημα, καθώς κάνει τους μαθητές να εκπλήσσονται θετικά και τους βοηθάει να διαμορφώσουν προσωπικό τρόπο σκέψης στην ανάλυση της ποίησης, που είναι το αντικείμενό του, αλλά και στη ζωή τους γενικότερα, απέχοντας από τον κομφορμισμό. Προσεγγίζοντάς τους με αυτό τον εκπληκτικό τρόπο, οι μαθητές ανακαλύπτουν για τον κύκλο των χαμένων ποιητών, από τον οποίο προέρχεται και ο τίτλος της ταινίας. Μία, όχι αρμοστή με τους κανόνες του κολλεγίου, μυστική συνάντηση στην οποία συμμετείχε κάποτε ο κύριος Κήτινγκ και είχε ως στόχο την ανάγνωση ποιημάτων σε μία κρυμμένη σπηλιά, κάτι που αποφασίζουν να αναβιώσουν οι μαθητές του. 

Οι χαρακτήρες του έργου, εντάσσονται σε δύο διαφορετικούς κόσμους. Υπάρχει ο συντηρητικός, γεμάτος προκαταλήψεις, που δεν αποδέχεται καμία διαφορετική άποψη για το νόημα της ζωής, κόσμος, στον οποίο ανήκουν λίγοι από τους μαθητές, επηρεασμένοι από τους δογματικούς γονείς τους και τους αμετάκλητους καθηγητές της Ακαδημίας, οι οποίοι τείνουν να υποστηρίζουν επανειλημμένα, ότι «Θέλουν το καλό τους». Όμως, επικρατεί και η ιδέα ότι ο κόσμος δεν είναι γεμάτος αμετάβλητες ιδέες, ότι δεν είναι σκόπιμο να ακολουθούμε πάντοτε το κατεστημένο. Ένας καθηγητής, που δεν διδάσκει απλές γνώσεις, αλλά μαθαίνει στα παιδιά εκτός από το να τις αναλύουν, να τις αμφισβητούν, να τις επικρίνουν, να βρίσκουν προσωπικές τους αναβαθμισμένες  ιδέες, να σκέφτονται, να δημιουργούν και να γράφουν τη μοναδική ιστορία της ζωής τους τολμώντας. Γεγονός, που προκαλεί πολλές αντιδράσεις. Επομένως, παράλληλα με αυτή την ανθισμένη, γεμάτη ζωντάνια ιδεολογία, παρουσιάζεται και ο ιδεοψυχαναγκαστικός, δογματικός, αυστηρός χαρακτήρας των προσώπων του άλλου κόσμου, που ήταν και ο συνηθισμένος για εκείνη την εποχή. 

Αντιλαμβανόμαστε, ότι η ταινία, υποστηρίζει φανερά την ιδεολογία του κυρίου Κήτινγκ και δεν τον παρουσιάζει ως απειλή, αλλά ως απαραίτητη εξέλιξη της διδασκαλίας, σαν να προτρέπει στο ότι είναι αναγκαία η ύπαρξη παρόμοιων καθηγητών. Η προσωπική μου άποψη, συμμερίζεται αυτή του σεναριογράφου. Δεν θα χαρακτήριζα των κύριο Κήτινγκ ως έναν απλό καθηγητή, αλλά έναν οδηγό ζωής μέσα σε μία κλειστή, φοβισμένη κοινωνία. Η άρνηση των γύρω του, υποστηρικτών της καταπίεσης, ήταν αχαλίνωτη. Ο στιγματισμός που υπέστει, αδιαμφισβήτητος. Παρ’ όλα αυτά, η εμπλουτισμένη νοοτροπία του, ξεδιάλυνε και συνέτριψε στερεότυπα, δημιουργημένα αθέμιτα, στην κοσμοθεωρία των μαθητών. Όμως, εφόσον ήδη έχει προκατασκευαστεί η περιοριστική άποψη αυτής της κοινωνίας, που χρειαζόταν να αλλάξει, να εξελιχθεί και να εκμοντερνιστεί, οι επιπτώσεις ήταν αναπόφευκτες και ορισμένες από αυτές παρουσιάζονται στην ταινία. Ο άνθρωπος αυτός, είχε μία σκέψη δίχως όρια, που του επέτρεπε να δημιουργεί την αίσθηση της ελευθερίας και της ευτυχίας στους νέους μαθητές του, αφού για πρώτη φορά κλήθηκαν να ανακαλύψουν και όχι με έναν ανιαρό τρόπο να μιμηθούν. 

Η χαρακτηριστική, λατινική φράση “Carpe diem”, (Άδραξε τη μέρα), κινητοποιεί το υποσυνείδητό μας, την παραγωγικότητα, την ευκαιρία να εκμεταλλευτούμε ό,τι μας έχει δοθεί αυτούσιο, με στόχο να το βελτιώσουμε. Η ταινία αυτή, αξίζει να παρακολουθηθεί από όλους μας, μια και παρόλο που ζούμε στο 2021, είναι ικανή να μας προκαλέσει βαθύτερους προβληματισμούς, να δημιουργήσει αναταράξεις μέσα στο μυαλό μας και να μας βοηθήσει να εμπνεόμαστε για να σκεφτούμε, να φανταστούμε, να κρίνουμε κάτι ήδη υπάρχον και να ζήσουμε με μία πολύ σημαντική αρετή, που κανένας δεν είναι ικανός να μας αφαιρέσει, τη μοναδικότητά μας!

Σπίγγου Ιωάννα Β΄ Λυκείου

Εκατό χρόνια μοναξιάς

γράφει η Μύριαμ Ελ Τζαμπάν, Β Λυκείου 

Στο μυθιστόρημά του «100 Χρόνια Μοναξιά», ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες μέσα από την καταπληκτική γραφή του, μας κερδίζει από την πρώτη κιόλας πρόταση!

Αφηγείται την ιστορία της οικογένειας των Μπουενδία και της φανταστικής πόλης στην οποία ζούσε, το Μακόντο. Η αφήγηση εκτείνεται σε ένα χρονικό διάστημα περίπου εκατό χρόνων και περιγράφει τη ζωή επτά γενεών.

Χάρη στο μεγάλο ιστορικό πλαίσιο όπου κινείται το μυθιστόρημα, ο συγγραφέας έχει τη δυνατότητα μέσα από την εξέλιξη των μελών της οικογένειας, αλλά και της πόλης στην οποία ζουν να πει την ιστορία ολόκληρου του κόσμου. Αγγίζει πολλά και διαφορετικά θέματα, τα οποία συνέχονται από την ικανότητα του συγγραφέα να ενώνει με ρεαλιστικό τρόπο πράγματα μυθικά και παράδοξα. Ο Μάρκες γράφει για τον έρωτα, τη νιότη, τα γηρατειά, την πολιτική, τον πόλεμο, τις ανθρώπινες σχέσεις, μα κυρίως γράφει για τη μοναξιά. Αποτυπώνει τη μοναξιά στις πολλές εκφάνσεις της, όπως τη μοναξιά της εξουσίας, τη μοναξιά στις ρηχές σχέσεις ή στις οικογενειακές, τη μοναξιά των μεγάλων σε ηλικία και αυτή των μικρών. Αν και το μυθιστόρημα εκτυλίσσεται σε φανταστικό πλαίσιο, τα θέματα για τα οποία γράφει ο Μάρκες εμπνευσμένος από την ιστορία της πατρίδας του, της Κολομβίας, είναι βγαλμένα από την πραγματικότητα.

Πολλές είναι οι φορές που ο αναγνώστης θα γελάσει σκυμμένος πάνω από τις σελίδες αυτού του βιβλίου, γενικά, όμως, πρόκειται για ένα έργο το οποίο προκαλεί πολλά και διαφορετικά συναισθήματα. Στο συνονθύλευμα από πρόσωπα, ρεαλιστικά και φανταστικά γεγονότα, απρόσμενες εξελίξεις στις σχέσεις των ηρώων, μπορούμε να νιώσουμε χαρά, λύπη, νοσταλγία, θαυμασμό και πολλά ακόμη. Βλέπουμε το γενεαλογικό δέντρο των Μπουενδία να μεγαλώνει πριν πάψει να υπάρχει οριστικά και γινόμαστε παρατηρητές ενός ολόκληρου κόσμου, του κόσμου μας.

Άγρια Μπλουζ Δωματίου

 

                                    στον Γκάρι Μουρ 

Να τη η γνωστή αίσθηση

Αυτή η αλλόκοτη δόνηση...

Πάλι δίπλα μου, πάνω μου, μέσα μου

Εδώ, σκοτεινότερη από ποτέ

Παράξενο, μα κάπως γνώριμο

Με πλακώνει μια ανατριχίλα...

Οι τελευταίοι κόκκοι αλατιού

Τα θρύψαλα ανάμεσα στα δάχτυλα

Η ένταση ανεβαίνει σκαλοπάτια

Τα μάτια αντικρίζουν σκούρο μπλε

Τα αυτιά δαίμονες ακούν 

Σώμα και στόμα μόνιμα ασταθή

Μια γλυκιά μελαγχολία εισχωρεί

Σκέψεις ζητούν να συνοδεύσουν

Δόσεις οργής διστακτικά πλησιάζουν

Μια περίεργη ικανοποίηση επικρατεί 

Μπροστά μου χάρτινος, ο Γκάρι

Το επίμονο βλέμμα του καρφώνει

Μοιάζει τόσο αληθινό, φοβάμαι

Τα πάντα το χώρο καταβάλλουν

Δεν λέει να λήξει η υπόθεση αυτή 

Αλλά και γιατί στην τελική;

Τι είναι  πιο σημαντικό;

Ας κρατήσει λοιπόν για πάντα αυτό 

 Βασίλης Μεταξάς,  Β Λυκείου 

ΠΡΟΡΑΦΑΗΛΙΤΙΣΜΟΣ

επιμέλεια Ελπινίκη Πρίφτη, Β1

Οι προραφαηλίτες, γνωστοί και ως η «αδελφότητα των Προραφαηλιτών», ήταν μία ομάδα κυρίως Άγγλων ζωγράφων που ιδρύθηκε το 1848 με αίτημα την ανανέωση της ζωγραφικής μέσω της μίμησης Ιταλών ζωγράφων, προγενέστερων του Ραφαήλ.

Η κίνησή τους γνώρισε μεγάλες αντιδράσεις από το κατεστημένο της εποχής. Η γενικευμένη επαναστατική ατμόσφαιρα, που προκλήθηκε από τις ευρωπαϊκές εξεγέρσεις μεταξύ 18^ου και 19^ου αιώνα, επηρέασε πολλούς τομείς της τέχνης. Στο πλαίσιο αυτό, ιδρύθηκε το φθινόπωρο του 1848 η Αδελφότητα των Προραφαηλιτών, τα μέλη της οποίας, με προσήλωση στην ειλικρίνεια, εξεγείρονταν κατά της στείρας ακαδημαϊκότητας και στοχάζονταν γύρω από τις αιτίες που έφεραν την τέχνη σε μία τόσο επικίνδυνη αποτελμάτωση. Απώτερος σκοπός τους ήταν να δημιουργήσουν μία τέχνη «μοντέρνα, δημοκρατική, με εθνικό χαρακτήρα και παιδευτικό ρόλο στην κοινωνία»· μία τέχνη με κάποιο μήνυμα.

Οι Προραφαηλίτες παραμένουν έως και σήμερα άγνωστοι στους πολλούς. Κι αυτό είναι φυσικό αφού ανασύρθηκαν από την αφάνεια μόλις μετά τον τελευταίο πόλεμο.

Η τέχνη τους συνδύαζε νατουραλιστική αληθοφάνεια και τάση για ηθική

διαπαιδαγώγηση και τεχνοτροπικά βασιζόταν στη ζωγραφική της πρώιμης Αναγέννησης

Έρωτας ανάμεσα στα ερείπια 1894- Edward Burne-Jones

Πηγές: https://el.wikipedia.org/wiki

http://www.artmag.gr/art-history/art-history/item/2598-pre-raphaelite

https://www.willowisps.gr/main/-/28/8/2019

 

Εμβάθυνε τη σκέψη σου!

 γράφει η Ελπινίκη Πρίφτη, Β1

Έχεις βιώσει κάτι που κρατάς μυστικό; Κάτι που δεν έχεις επιτρέψει σε κανέναν να το μάθει; Κάτι που θες να κρατήσεις στη προσωπική σου ζωή και σε έχει κλονίσει; Κάποιο γεγονός που στιγμάτισε τη ζωή σου και σε επιδοκίμασε σαν άνθρωπο ,σε έπλασε σαν προσωπικότητα; Τι θα γινόταν αν ήξεραν άτομα στο στενό σου κύκλο αυτές τις πληροφορίες; Θα τους επηρέαζαν άραγε στον τρόπο που σε αντιμετωπίζουν, στο να δικαιολογήσουν συμπεριφορές σου ,στο να ανεχτούν κάποια ελαττώματα σου;

Τώρα σκέψου το αντίστροφα .Ξέρεις πως όλοι σου οι φίλοι ,ο\η σύντροφος σου, η οικογένεια σου έχουν τέτοια προσωπικά τραύματα- απόλυτα προσωπικά- και επηρεάζουν αρκετά χωρίς να το ξέρεις το πώς αλληλεπιδρούν με τους γύρω τους και επακόλουθα και με εσένα .Οπότε αν σκέφτεστε αυτό κάθε φορά που συνομιλείς η αντιπαρατίθεσαι μαζί τους, θα αλλάξει η συμπεριφορά σου απέναντι τους;

Ακριβώς για αυτό είναι ανώριμο και ανώφελο να είμαστε εγωκεντρικοί και αλαζόνες. Ακριβώς επειδή ποτέ μα ποτέ δεν δύναται να γνωρίζουμε τα πάντα για τη ζωή κάποιου. Πριν κατακρίνεις, σχολιάσεις, προσπαθήσεις να παραδειγματίσεις με αυτό το επικριτικό ύφος κάποιον ,στη ζωή σου, μην σκεφτείς υπεροπτικά.

Η συζήτηση ακούγοντας και την ‘’αντίπαλη’’ πλευρά , το πώς ο απέναντι μας νιώθει ,τι τον βασανίζει, τι υποστηρίζει, είναι σίγουρα η λύση έναντι των μονόπλευρων αντιπαραθέσεων που βρίσκουν αδιέξοδο.

Δεν είμαστε μόνοι και δεν είμαστε τόσο διαφορετικοί όσο πιστεύουμε ο ένας από τον άλλο. Παλεύουμε καθημερινά να ακουστούμε και αναρωτιόμαστε τι θα γινόταν σε έναν κάποιο κόσμο ουτοπικό, που θα μας καταλάβαιναν, ενώ στη πραγματικότητα ποτέ δεν σκεφτόμαστε με την ίδια λογική όταν έρχεται η σειρά μας.

Κακοποίηση γυναικών: Ποιός ευθύνεται τελικά;

  Κακοποίηση των γυναικών. Μια έννοια διαχρονική, που καταστρέφει ζωές, αφαιρεί ζωές, στερεί δικαιώματα, απαραβίαστα δικαιώματα. Κατά τη διάρκεια της εξέλιξης των πολιτισμών, διαμορφώθηκαν νοοτροπίες, αλλά δημιουργήθηκαν και αμέτρητα τεχνολογικά και βιομηχανικά επιτεύγματα. Μια υλική επανάσταση, καθόλου ανάλογη, δυστυχώς, της προοδευτικότητας και της ισοτιμίας στα ανθρώπινα δικαιώματα, στα δικαιώματα των γυναικών.

  

  Η βία είναι μια απαράδεκτη μορφή επιθετικότητας, μια απάνθρωπη αντίδραση. Οι γυναίκες, θύματα εκμετάλλευσης, θύματα δεισιδαιμονιών, στερεοτυπικών αντιλήψεων και προκαταλήψεων, έχουν υποστεί και υφίστανται κάθε μορφή αυτής της επιθετικότητας, στην ίδια τους την οικογένεια, στον επαγγελματικό χώρο, στην κάθε γωνιά του πλανήτη. Το αντίθετο φύλο, βρίσκεται σε μια θέση εξουσίας, διαθέτοντας μια άποψη που κρίνεται ως ισχυρότερη, μια διαχρονική υπόγεια ιδέα που αιωρείται για την αξία του, σε αντίθεση με την αξία του γυναικείου φύλου. 

  

  Όμως, ποιος ευθύνεται τελικά; Η κοινωνία, το άτομο ή και τα δύο; 

Οι ήδη διαμορφωμένες κοινωνικές νοοτροπίες, μεταβάλλονται με αργούς ρυθμούς. Τα άτομα εξελίσσονται σε ένα περιβάλλον το οποίο, περισσότερο στο παρελθόν, αλλά και σε ένα βαθμό σήμερα, παρουσιάζει μια έλλειψη στην έννοια της ισότητας των δύο φύλων. Οι αγώνες των γυναικών είναι ατελείωτοι, διεκδικήθηκαν και αποκτήθηκαν δικαιώματα όμως ακόμη και σήμερα, ο κόσμος δεν έχει απαλλαχθεί πλήρως από τις προκαταλήψεις, ενάντια στις γυναίκες. Κάθε άτομο, ως μεμονωμένη ύπαρξη, αναπτύσσεται σε ένα οικογενειακό περιβάλλον, το οποίο έχει μεταδώσει ορισμένα πρότυπα και χαρακτηριστικά προσωπικότητας. Το περιβάλλον αυτό, αντίστοιχα, επηρεάστηκε και εξελίχθηκε με βάση τα πρότυπα της προηγούμενης γενιάς. Επομένως, δεν ειναι σκόπιμο, να αποδώσουμε απόλυτη ευθύνη στο άτομο, αφού η κοινωνία, ως ένα σύνολο, διατήρησε τα πρότυπα αυτά. Παρ' όλα αυτά, αξίζει να αναγνωρίσουμε, ότι υπήρξαν και υπάρχουν άνθρωποι, που δεν εντάχθηκαν στις δοσμένες προκαταλήψεις που προσπάθησε να αναπαράγει η κοινωνία στην οποία γεννήθηκαν. Ανεξαρτητοποιήθηκαν, διαφοροποιήθηκαν και ενέπνευσαν για μια αλλαγή της εκάστοτε δυσοίωνης κατάστασης. Συμπεραίνουμε, ότι η ατομική ευθύνη δεν είναι ανύπαρκτη, όμως το πρόβλημα πηγάζει από έναν συνδυασμό της ιστορικής πορείας της ανθρωπότητας με την σταδιακή διαμόρφωση των κοινωνιών.

  

  Οι γυναίκες δεν ευθύνονται, πότε δεν έφταιξαν, για την οποιαδήποτε μορφή βίας που υπέστησαν. Η κακοποίηση των γυναικών είναι καταδικαστέα. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Ας μην αφήνουμε τα περιστατικά να εξελίσσονται γύρω μας όταν γνωρίζουμε ότι είμαστε ικανοί να βελτιώσουμε μια κατάσταση βοηθώντας, ελευθερώνοντας μια ανθρώπινη ψυχή, γιατί η αξία που θα έχει η πράξη μας ειναι ανεκτίμητη!

Σπίγγου Ιωάννα Β' Λυκείου 

25η Νοεμβρίου: Πώς ορίζεται η κακοποίηση της γυναίκας και γιατί αποτελεί αμετάβλητο φαινόμενο

γράφει ο Μάριος Ναπολέων Καλούδης,  Β1

Η πολυπλοκότητα της ερωτικής σχέσης σίγουρα αποτελεί βασικό μυστήριο και ίντριγκα που οδηγεί στο αλόγιστο ενδιαφέρον της. Υπάρχει όμως ένα σημείο που η πολυπλοκότητα αυτή χάνει την γοητεία της, φτάνει σε ακραία επίπεδα, μπερδεύει, αγχώνει και φοβίζει τα μέλη της σχέσης. Το συγκεκριμένο άρθρο απευθύνεται στην κακοποίηση της γυναίκας, ένα φαινόμενο που επικαλύπτεται και ελλοχεύει συχνά ακόμα και στις σύγχρονες σχέσεις. Τι αποτρέπει την απόδραση από αυτήν; Τι ωθεί στην ασάφεια του πότε μια συμπεριφορά θεωρείται κακοποίηση; Με αφορμή την 25η Νοεμβρίου, την παγκόσμια ημέρα κατά της κακοποίησης της γυναίκας, λήφθηκε η πρωτοβουλία συγγραφής αυτού του άρθρου.

 Θέμα συζήτησης γίνεται συχνά η αδυναμία της γυναίκας να φύγει από μια τοξική σχέση. Η "αδυναμία" αυτή δεν θεωρείται κατά κύριο λόγο απλή υπόθεση, καθώς κινείται με καύσιμο πολλών ψυχολογικών και κοινωνικών αλυσίδων που διαβάλουν την ανθρώπινη κρίση και δυσκολεύουν την ελεύθερη βούληση. Σύμφωνα με έρευνες που έχουν διεξαχθεί τα τελευταία χρόνια από αξιότιμα ερευνητικά κέντρα και Πανεπιστήμια, υπάρχουν μερικά, ίσως όχι απόλυτα, αλλά λογικά συμπεράσματα για την συνέχεια των γεγονότων και την κατάληξη στην συζητούμενη αδυναμία.

  Πριν αναλύσουμε την κορυφή είναι σημαντικό να έχουμε μια καλή αντίληψη της βάσης. Σε μία τέτοια σχέση έχουν ορισθεί τρία στάδια που χαρακτηρίζουν μία συμπεριφορά επίσημα ως κακοποίηση. Πρώτον εμφανίζεται η Φάση της δημιουργίας. Φάση της δημιουργίας ονομάζεται η περίσταση κατά την οποία μία σχέση έχει φτάσει σε σημεία έντονης/φορτισμένης συμπεριφοράς εις βάρος της γυναίκας. Θεωρείται πρώιμο στάδιο και είναι συνήθως αυτό στο οποίο η γυναίκα προσπαθεί να αποφύγει διακριτικά τον άνδρα της και τείνει προς την άρνηση της ύπαρξης του προβλήματος. Κατηγορεί ίσως τον εαυτό της ή δικαιολογεί τον άνδρα της για κάποιες ακραίες συμπεριφορές, προσπαθεί να πείσει τον εαυτό της ότι δεν έχει έρθει αυτό το στάδιο. (π.χ. «δεν έπρεπε να είχα πει αυτό το σχόλιο για τα οικονομικά μας», «μάλλον είχε κακή μέρα»). Παράλληλα, διότι η σχέση δεν έχει φτάσει στο επίπεδο της κακοποίησης, η γυναίκα καθησυχάζει τις αμφιβολίες της με το μαστίγιο της φράσης «Θα μπορούσε να είναι πολύ χειρότερα». Όσο εξελίσσεται αυτό το στάδιο, ενώ η γυναίκα προσπαθεί να το επιβραδύνει, πλησιάζουμε στο επόμενο.

 Το δεύτερο στάδιο έρχεται όταν το καθοριστικό συμβάν κακοποίησης εμφανιστεί. Η αφορμή θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε (πχ Άρνηση του σεξ, Ξέσπασμα ζήλιας) και το αποτέλεσμα κρίνεται καταστροφικό. Αυτό το στάδιο, εφόσον αναλύεται ως μεμονωμένο περιστατικό, κρατάει συνήθως από 2-24 ώρες. Συχνά η γυναίκα περνάει μια κατάσταση σοκ και ανάμεικτων συναισθημάτων, αδύναμη στην αρχή να διαχειριστεί τι της συνέβη. Κάποιες φορές, αφού αυτό το ξέσπασμα είναι επακόλουθο του πρώτου σταδίου επικρατεί μια ανακούφιση μέσα της, διότι πρόκειται για κάτι αναμενόμενο και αναπόφευκτο που όμως πλέον έχει περάσει. Φυσικά το συναίσθημα συνοδεύεται από θυμό, και συνάμα φόβο, για την απερίσκεπτη και βίαιη συμπεριφορά του άνδρα. Σε κάποιες περιστάσεις, το στάδιο αυτό μπορεί να αποβεί μοιραίο… (πχ γυναικοκτονία)

  Καταλήγουμε στο τρίτο στάδιο, το χειριστικό παιχνίδι της δήθεν μεταμέλειας, ηρεμίας και ευγένειας από μεριά του άνδρα. Ιπποτική συμπεριφορά, επαναλαμβανόμενες συγγνώμες, άδειες υποσχέσεις. Όλα αυτά συμβάλλουν στην θεμελίωση αυτού του σταδίου. Αποτέλεσμα ερευνών του Walker (1989) δείχνει μετάνοια και από μεριά της γυναίκας, η οποία συμβαίνει να αποσυρθεί τυχόν μηνύσεις ή αποφάσεις για διαζύγιο. Θέμα χρόνου είναι βέβαια πριν η σχέση φτάσει ξανά σε επίπεδα ζήλιας και κτητικότητας, κρίνοντας την πλέον μία βίαιη, ανθυγιεινή ερωτική ενότητα.

 Ξεκαθαρίζοντας τα στάδια της κακοποίησης ήρθε η στιγμή να αναλύσουμε τι εμποδίζει μια γυναίκα να αποδράσει από αυτόν τον κύκλο των συναισθημάτων και γεγονότων. Αρχίζοντας σημαντικό είναι να αναφερθεί ότι ψυχιατρικές έρευνες έχουν αποδείξει πως η αντιμετώπιση των βίαιων ανδρών συνοδεύεται με επίθετα όπως «Άρρωστος», «Διαταραγμένος» ωθώντας έτσι την υποσυνείδητη ιδέα πως ένας φυσιολογικός ψυχολογικά άνθρωπος δεν έχει προοπτικές να φερθεί βίαια. Έτσι, όταν σε μία σχέση επικρατεί η αντίληψη πως ο άνδρας είναι ένας φυσιολογικός άνθρωπος, δύσκολα η γυναίκα θα εκλάβει μια συμπεριφορά ως κακοποίηση. Έπειτα, σε συζυγικές σχέσεις επικρατεί μια πεπαλαιωμένη δομή του άνδρα ως κτήτη φρουρίου και της γυναίκας ως ον υποταγής, άποψη που χορηγείται συχνά και από τις οικογένειες και θέτει την γυναίκα «Αιχμάλωτη» στην οικογένειά της, με μόνο μέσο την σιωπή αφού δεν μπορεί να επιβληθεί στον άνδρα της, διότι «έτσι δουλεύει η οικογένεια». Για να καταφέρει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα η γυναίκα, αντί να φύγει, δημιουργεί μηχανισμούς άμυνας έναντι του συζύγου της και του φαινομένου, προκειμένου να εξασφαλίσει την θέση της στην σχέση όσο πιο ομαλά γίνεται, μη δίνοντας αφορμές στον άνδρα της και δρώντας επιφυλακτικά. Ύστερα, ο φόβος φέρει μεγάλο ρόλο στην παραμονή στην σχέση. Φόβος ανεργίας, φόβος απώλειας, παιδιών, έλλειψη οικονομικής ανεξαρτησίας, φόβος της αλλαγής (η τρομακτική δύναμη της συνήθειας), ακόμα και φόβος της κριτικής κρατάνε την γυναίκα πίσω.

 Σημαντικό είναι, κάθε άνδρας πρώτα να φροντίσει στην ανατροπή της αύξησης του γεγονότος. Οι άνδρες, όχι μόνο κακοποιούν, αλλά αρνούνται να δουν το πρόβλημα ακόμα και ως αθώοι, και δυσκολεύονται να προσφέρουν μία χείρα βοηθείας και επίλυσης μιας τέτοιας τοξικής σχέσης. Ακόμα και οι φίλοι σας μπορούν να το κάνουν, η επιφυλακή μπορεί να σώσει ζωές, η άρνηση μόνο εφιάλτες αποφέρει. Τέλος, ως εξωτερικοί παρατηρητές, όλοι έχουμε ευθύνη να ξυπνάμε τα θύματα και να παρακολουθούμε στενά τέτοιες καταστάσεις, εφόσον μπορούμε απέξω να τις δούμε πιο καθαρά!

 

(Πηγές: Α.Τ.Ε.Ι ΠΑΤΡΩΝ

ΣΧΟΛΗ : Σ.Ε.Υ.Π.

ΤΜΗΜΑ : ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ)

Σε μια βαλίτσα, μα πώς ;

 

γράφει η Ελευθερία Σκορδίλη, Β5

Με ρωτάν τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω. Περιμένουν μια απάντηση * ένα μέλλον στριμωγμένο σε ένα επάγγελμα, ή ακόμα χειρότερα σε μια δουλειά. Εγώ - υποτίθεται - θα πρέπει να γνωρίζω την λέξη αυτή που θα αποτελέσει την βαλίτσα της προσωπικότητας, των ονείρων και της ζωής μου. Ας το παραδεχτούμε, πολλά όλα αυτά για να χωρέσουν σε μια βαλίτσα !

Αλλά αυτό ξεκινάει και τελειώνει σε εμένα - για εμένα. Μπορώ να τα χωρέσω όλα αυτά σε μια λέξη; Σε μια βαλίτσα; Θέλω ; 

Γιατί για να σταματήσω να φτιάχνω ξανά και ξανά αυτή την βαλίτσα πρέπει να ξέρω τι θέλω και με ποια σειρά θα τα βάλω μέσα σε αυτή. Έτσι, άφησα στην άκρη όλα εκείνα τα ονόματα επαγγελμάτων που στα αυτιά μου ακούγονται τόσο κοντινά - και την ίδια στιγμή σαν απόηχος κάποιας , που ακόμα δεν είμαι. Βάζω πρώτα αυτά που θέλω. Αυτά που ξέρω. Λέω θα γίνω άνθρωπος. Λέω θα γίνω ευτυχισμένη. Θα έχω κρίση, θα είμαι πρόθυμη να βοηθήσω όπου μπορώ. Κι όταν ξεκίνησα να βάζω πρώτα αυτά, η βαλίτσα μου είχε χώρο και για άλλα όμοια τους. Είχε χώρο για τον σεβασμό , και την αλληλεγγύη , την ευγενή άμυλα και τόσα, τόσα όνειρα.

Ο κόσμος όμως ζητά μια απάντηση. Μια απάντηση ανάμεσα σε επιλογές. Επιλογές που δεν περιλαμβάνουν την αρχή της βαλίτσας μου. Και έτσι επιλέγω κάτι και τους λέω. Αυτό που ακούγεται ποιο κοντά σε αυτή που είμαι σήμερα - την κάθε μέρα που καλούμαι να απαντήσω , ξανά και ξανά αυτή την ερώτηση. Και είναι ειρωνικό αν σκεφτεί κανείς πως και εγώ κάνω αυτή την ερώτηση και δίνω το ίδιο ,περιορισμένο , πλαίσιο επιλογών στον εαυτό μου. Ή ακόμα όταν ρωτάω κάποιον άλλο. Έχουμε μάθει φαίνεται να επιλέγουμε από συγκεκριμένες επιλογές. Μάθαμε να ρωτάμε αυτοματοποιημένες ερωτήσεις ; Να δίνουμε και να περιμένουμε απαντήσεις βάση πρωτοκόλλου ; Είμαι μόνο 17 και οι περισσότεροι στον κύκλο μουστην ίδια ή σε κοντινή ηλικία και είμαστε όλοι μας ήδη εν μέρει απορροφημένοι απ’ το σύστημα ; Μάλλον την επόμενη φορά που θα μου ζητήσουν να με στριμώξω σε μια λέξη απόηχο κάποιας άλλης , δεν θα το κάνω! 

Γιατί ξέρω, τι δεν θέλω να γίνω!

Η υπακοή δεν είναι λύση!

 

γράφει η Σοφία Ζωή Παπαδόπουλου, Β1

Αδιαμφισβήτητα, το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας μας έχει αναρίθμητα ψεγάδια ενώ ταυτόχρονα οι νέοι καλούνται να αντιμετωπίσουν όλες τις δυσκολίες της ηλικίας τους σε  ένα κράτος που καταρρέει. Οι σχολικές καταλήψεις συχνά αποτελούν το μόνο ‘’όπλο’’ των μαθητών να στηρίξουν τα δικαιώματά τους και να ακουστούν οι φωνές τους σε μια κοινωνία που τους αψηφά,  μια κοινωνία που τα Μέσα της οποίας τους συκοφαντούν και τους υπονομεύουν στα μάτια των μεγαλύτερων γενεών. Δεν  θεωρώ λοιπόν δίκαιη την κατάκρισή τους για την επιλογή αυτής της παράνομης  μεθόδου. Βλέποντας  την ‘’ αλλαγή’’ από μια ιστορική σκοπιά, παρατηρούμε πως ποτέ στο παρελθόν δεν έχει έρθει μέσω νόμιμων οδών.

Ιδανικά, το σχολείο δεν θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται από τους μαθητές ως μια απρόσωπη δημόσια υπηρεσία αλλά ως ένας χώρος έκφρασης , εξέλιξης των ιδεών και διαμόρφωσης προσωπικότητας και απόψεων, πράγμα που περιλαμβάνει την απόκτηση πολιτικής συνείδησης  και τη μύηση στο αγωνιστικό  πνεύμα. Οι σχολικές καταλήψεις δίνουν σε εκείνους  την ευκαιρία να παλέψουν υπέρ των ιδεολογιών τους και να αντισταθούν σε όσα τους καταπιέζουν.  Εδώ αξίζει να σημειωθεί πως η αδιάφορη στάση κάποιων καταληψιών απέναντι στα αιτήματα, οι οποίοι εκμεταλλεύονται τη διαμαρτυρία για προσωπικούς τους σκοπούς, δεν αναιρεί τα θετικά αποτελέσματα που μπορούν να επιφέρουν οι συμμετέχοντες οι οποίοι έχουν πραγματική συνείδηση  της πράξης τους και του στόχου αυτής.

Δυστυχώς, αυτός ο τρόπος διαμαρτυρίας φαίνεται να εξευτελίζεται από τους θεσμούς. Η κυβέρνηση δεν παύει να κρατά μια στάση τιμωρητική και εκβιαστική, όπως επίσης  να τον χρησιμοποιεί ως αφορμή  για υπονόμευση και απαξίωση της δημόσιας εκπαίδευσης βασιζόμενη σε επιχειρήματα άτοπα (εάν λάβουμε υπόψιν μας πως το ίδιο το υπουργείο δεν φροντίζει για την ικανοποιητική λειτουργία της) τα οποία αποπροσανατολίζουν  την κοινή γνώμη από τον εντοπισμό της πραγματικής πηγής των προβλημάτων. Όσο αναφορά τις σχολικές διευθύνσεις , εξαντλούν την αυστηρότητά τους σε ορισμένους διαμαρτυρόμενους και τους επιβάλουν ποινές παραδειγματικά ως μέσο εκφοβισμού για να εξαγοράσουν την υπακοή της πλειοψηφίας.

Συνοψίζοντας, οφείλει  θεωρώ ο καθένας να δηλώσει την εναντίωσή του στις τακτικές που προαναφέρθηκαν και να αντιμετωπίζει τις μαθητικές  προσπάθειες με σεβασμό ανεξάρτητα με τις προσωπικές του τοποθετήσεις πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα. Η απαξίωση των καταλήψεων ως σύμβολα θα μπορούσε μόνο να είναι επιζήμια για το κοινωνικό σύνολο. Κόβοντας τα φτερά της νεολαίας σφυρηλατούμε μελλοντικούς ενήλικες –θύματα του συστήματος  υπερβολικά άβουλους για να αντιδράσουν, μελλοντικούς εργαζόμενους υπερβολικά απογοητευμένους για να απεργήσουν.

Γιατί να λέμε γυναικοκτονία και να μην λέμε απλώς, ανθρωποκτονία;

από την Γραμμένου Ευαγγελία, Β2

Ο όρος γυναικοκτονία είναι ένας όρος πολύ συγκεκριμένος. Δεν αναιρεί, ούτε αντιτίθεται στον όρο ανθρωποκτονία.

Το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο για την Ισότητα των φύλων δίνει τον ορισμό ξεκάθαρα:

Γυναικοκτονiα είναι η δολοφονiα γυναικών και κοριτσιών εξαιτίας του φύλου τους. Ο όρος περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τη δολοφονiα γυναίκας ως αποτέλεσμα άσκησης βίας από ερωτικό σύντροφο, τον βασανισμό και τη δολοφονiα γυναίκας ως αποτέλεσμα μισογυνισμού , λοιπές μορφές δολοφονiας και περιπτώσεις γυναικοκτονiας οι οποίες συνδέονται με συμμορίες, το οργανωμένο έγκλημα, εμπόρους ναρκωτικών και την εμπορία γυναικών και κοριτσιών.

Ο όρος χρησιμοποιείται έντονα το τελευταίο διάστημα εξαιτίας των πρόσφατων, αποτρόπαιων δολοφονιών γυναικών, που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας. Ο ρόλος του φεμινιστικού και γυναικείου κινήματος, από την άλλη, συνεχίζει να διεκδικεί την ουσιαστική εφαρμογή της ισότητας στην πράξη και να αντιτίθεται σε αναχρονιστικές και στερεοτυπικές αντιλήψεις , που προτάσσουν ακόμη και σήμερα την πατριαρχία έναντι της ισότητας των φύλων και των ίσων δικαιωμάτων των γυναικών.

Στο μικροεπίπεδο ανάλυσης των όρων υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να αποπροσανατολιζόμαστε από την ουσία, που στην προκειμένη περίπτωση αφορά  εγκλήματα εις βάρος γυναικών, τα οποία εντείνουν τις έμφυλες ανισότητες. Όταν ορίζεις σωστά ένα πρόβλημα και το διαχωρίζεις από το γενικότερο πλαίσιο, βοηθάει να δεις το πρόβλημα πιο καθαρά  ώστε να μπορέσεις να πάρεις τα κατάλληλα μέτρα αντιμετώπισης.