Στα 17

 Η Θεατρική Ομάδα του 1ου Γενικού Λυκείου Κέρκυρας τραγουδά το τραγούδι για τον πόλεμο.

Στίχοι:  Άντζελα Γεωργοτά 

Μελοποίηση,  πιάνο, σόλο:  Ιωάννα Σπίγγου. 

21 Μαρτίου. Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

Ο εφηβικός νους στο μικροσκόπιο

 

Τον κυκεώνα των σκέψεων και των προβληματισμών των σύγχρονων εφήβων παρουσιάζει η έκθεση φωτογραφίας με τίτλο «Ο εφηβικός νους στο μικροσκόπιο», των μαθητών του τμήματος Γ3 του 1ου Γ.Ε.Λ. Κέρκυρας, υπό την επίβλεψη και καθοδήγηση της εκπαιδευτικού Μαρίνας Κρητικού. Όλα τα έργα που παρουσιάζονται στην παρούσα έκθεση έχουν δημιουργηθεί από τους μαθητές με ζήλο, ακολουθώντας μόνο μία λογική, αυτή  των επιθυμιών και των παρορμήσεών τους.

 Η χωρίς δισταγμό επιλογή των δημιουργών για τη σταθερότητα της ασπρόμαυρης μορφής στις φωτογραφίες, προέρχεται από τη δύναμη του ασπρόμαυρου να προσηλώνει και να καθηλώνει.   Όταν κοιτάζουμε μία ασπρόμαυρη φωτογραφία, ασυνείδητα αποτυπώνεται μέσα μας. Όταν το χρώμα –που τα μάτια μας έχουν συνηθίσει να βλέπουν- απουσιάζει, άλλα στοιχεία της φωτογραφίας αποκτούν βαρύτητα και την καθορίζουν.

 Η έκθεση, διατηρώντας στο σύνολό της ταυτόχρονα την τάξη και το χάος, απεικονίζει απόλυτα την νεανική σκέψη, την επανάσταση και τον προβληματισμό που με διαφορετικό τρόπο κατακλύζει την καρδιά και το σώμα του εφήβου από άκρη σε άκρη. Σύγχρονοι στοχασμοί που αφορούν στη διαφορετικότητα, στις κοινωνικές νόρμες και στον αντίκτυπο του διαδικτύου και των μέσων μαζικής δικτύωσης στην ψυχολογία των νέων, αποτυπώνονται μέσα από την οπτική των εφήβων σε μορφή φωτογραφιών.

 Η δύναμη της ελευθερίας είναι άρρηκτα συνυφασμένη με την συλλογικότητα, η οποία μπορεί να πάει κόντρα στο κάθε κατεστημένο. Έτσι, η συγκεκριμένη έκθεση φωτογραφίας αποτελεί έναν ύμνο στη συνεργασία  και στο ομαδικό πνεύμα, καθώς οι μαθητές και η εκπαιδευτικός σε ένα πλαίσιο ομαδικότητας, επιδίωξαν την απεικόνιση των προβληματισμών και των ανησυχιών τους.

 Το βέβαιο είναι ότι αυτή η συλλογή φωτογραφιών αντικατοπτρίζει τον ανεμοστρόβιλο των εφηβικών σκέψεων και ενεργοποιεί υποσυνείδητα τον διακόπτη των βαθύτερων στοχασμών, προκαλώντας συνειδησιακή ταραχή και εμπνέοντας στους θεατές ότι όσο και αν οι κοινωνικοί κανόνες έρχονται να επιβληθούν πάνω μας, τελικά είναι η βούληση μας που καθορίζει τη ζωή μας.    

                                                  Ευθυμία Καραγιάννη, μαθήτρια Γ Λυκείου (τμήμα Γ3)

«Δυο σκιές, αγκαλιασμένες στο φώς,τυλιγμένες στο σκοτάδι»

γράφει η Ελευθερία Σκορδίλη 

 Άσε με να σε ρωτήσω μου είπε. Και την άφησα. Έμαθες να μετράς; Τα χαμόγελα και τις στιγμές στη παλάμη; Τις ρυτίδες στα μάτια, τα δάκρυα, τις αγκαλιές,τα φιλιά; Έμαθες να διαβάζεις; Στα πρόσωπα τον φίλων την λύπη; Τη χαρά σε μάτια ξένα, την απόγνωση πίσω απ’ τα μάτια που καλύπτει η οθόνη; Ξέρεις να ακούς; Τον πόνο, τη χαρά; Την εγκατάλειψη, την πίκρα, την αγάπη; Να ακούς το φόβο και το χάδι. Το σ’ αγαπώ μονταρισμένο και τη ζήλια τονισμένη αλλιώς; Τα μάτια τα βλέπεις; Άυτούς τους καθρέφτες της αβύσσου – δυστυχίας και ευτυχίας σπίτι. Τα μάτια εκείνα που σε φιλάν για καληνύχτα, που αφήνουν το βλέμμα στα αστέρια, που πλανούνται στον ουρανό μήπως συναντήσουν κάτι περασμένο – μια στιγμή μες στο χρόνο; Άυτά που πονούν, που φοβούνται; Τα μάτια πουδακρύζουν στο σκοτάδι, τα βλέπεις; Γνωρίζεις να χορεύεις στον χρόνο; Έκείνον τον πλανευτή τον πρίγκιπα που δε σε αφήνει ανάσα να πάρεις. Έρχεται φεύγει μένεις κοιτάς – εκείνος ήδη στο επόμενο βαλς. Συνάντησες τη μαγεία; Τη βρήκες εκεί που σου είπαν πως θα ‘ναι; Άκουσα πως προτιμά να εκπλήσσει με τιςκρυψώνες τις τους μεγάλους. Και την αγάπη. Πες μου την αγάπη τη ξέρεις; Πες μου στα ταξίδια σου, που σβήνουν τον χρόνο, φιλάν το κενό και χορεύουν με τ’άστρα. Πες μου σε αυτά τα ταξίδια τι έμαθες. Σε αυτά τα ταξίδια πόσο είδες, πόσα ρώτησες, πόσα σου είπαν;Άσε με να σου απαντήσω της ζήτησα, και το έκανε. Έίδα πως ο κόσμος δεν είναι όπως αφήνει να φαίνεται η γραμμή του ορίζοντα, κατάλαβα πως μια ακτίνα φωτός είναι αρκετή για να αλλάξει πολλά. Μα ξέρω τελικά ένα – όπως κι ο Σωκράτης – ότι δεν ξέρω τίποτα (κι άσε με να προσθέσω) μόνο την απεραντοσύνη του γεμάτο άγνωστο κενού που δεν θα γνωρίσω. Κι έπειτα χαθήκαμε εκεί που το σκοτάδι και το φως αγκαλιάζονται, εκεί απ’ όπου είχαμε έρθει. Το άγνωστο.

Μια σκηνή πριν το τέλος

γράφει η Ελευθερία Σκορδίλη 

Χρειάζονται τα παγωμένα δευτερόλεπτα στις ζωές μας; Αυτά που μας επιτρέπουν να δούμε έξω από εμάς. Να προσπαθήσουμε να φανταστούμε τις πραγματικότητες των άλλων. Παράλληλες πραγματικότητες. Ο καθένας πρωταγωνιστής στη δική του ιστορία και όλοι δεύτεροι ρόλοι στην ίδια παράσταση, μα έχει ο καθένας στιγμές που οι προβολείς φωτίζουν μόνο αυτούς και αυτό είναι το ξεχωριστό. Το πώς συνυπάρχουν οι ρόλοι μας στην ροή του χρόνου αφήνοντας μας να αναπνέουμε και αέρα διαφορετικό απ’ των υπολοίπων. Έστω για λίγο. Το ξεχνάμε. Έίμαστε τόσο καλοί στο να ξεχνάμε. Απ’ όλους τους ρόλους μας αυτό μας βγαίνει πιο φυσικά απ’ όλα. Ξεχνάμε ανθρώπους, κινήσεις, τη ζωή, το να ζήσουμε. Κι ο χρόνος τρέχει και εμείς περπατάμε. Δεν κατανοούμε πως η παράσταση τελειώνει παρά μόνο μια σκηνή πριν το τέλος. Τότε αλλάζουμε λίγο το κουστούμι μας, φοράμε μια νέα μάσκα και κάνουμε έναβήμα μπροστά να απαγγείλουμε πιο πειστικά τα τελευταία μας ποιήματα. Ας αλλάξουμε κουστούμι τώρα, πριν την τελευταίασκηνή. Να πούμε τα επόμενα λόγια πιο καθαρά και να ανταλλάξουμε χαμόγελα που κρατούσαμε για την υπόκλιση. 

« Ξέρεις από θέατρο;»

 

γράφει η Ελευθερία Σκορδίλη 

Πρόβα τζενεράλε. 

Μια πρόγευση της χαράς της παράστασης. Η επιβεβαίωση πως γνωρίζεις το κάθε λεπτό, τη κάθε γραμμή που πριν κάποιους μήνες διάβαζες απ’ τα χείλη του υποβολέα. Φινάλε. Η στιγμή που η ένταση εγκαταλείπει το σώμα. Η υπόκλιση και το μπράβο που λες κρυφά στον εαυτό σου, εκείνο που λέει δυνατά το χειροκρότημα. 

Παράσταση. 

Λεπτά για τον ακροατή. Ώρες για όσους είναι στην άλλη πλευρά της αίθουσας. Γέλια και μερικός προβληματισμός κάτω απ’ την σκηνή. Χαμόγελα και δάκρυα και άγχος ημερών για όσους πατούν στη σκηνή.

Υπόκλιση. 

Αν και συμβολίζει το τέλος, για όσους υυποκλίνονται είναι η αρχή ενός ακόμα ταξιδιού. Για όποιον τους βλέπει η αρχή ενός συλλογισμού και για την ίδια την παράσταση μια νίκη, μια ακόμα εκδοχή στης ιστορίας που έφτασε στο τέλος. 

Παγκόσμια Ημέρα Της Γυναίκας

Η ΜΙΚΡΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΑΣ

γράφει η Ευαγγελία Καραγιάννη

    Καλώς ή κακώς, το σχολείο αποτελεί προσομοίωση της κοινωνίας μας. Ο τρόπος που δρούμε και αντιμετωπίζουμε καταστάσεις στα πλαίσια αυτού, είναι δείγμα της μετέπειτα συμπεριφοράς του ατόμου.

    Συχνά, συναντάμε στο χώρο του σχολείου ομάδες ατόμων που εκδηλώνουν βίαιες συμπεριφορές και επιθυμία να βανδαλίσουν τις υποδομές. Τέτοιες ομάδες δεν αποτελούν πλειονότητα των μαθητών ενός σχολείου, αλλά τους επισκιάζουν και οι πράξεις τους επισκιάζουν άμεσα όλο το δυναμικό του.

    Αυτές οι συμπεριφορές, που κάποιες φορές έχουν απώτερο σκοπό να εκφοβίσουν μαθητές, είναι ένας τρόπος εκδήλωσης ακραίων μη αποδεκτών απόψεων. Ενώ, τα άτομα που προβαίνουν σε αυτές δείχνουν να μη σέβονται ούτε τους συμμαθητές τους, ούτε τους καθηγητές.

    Οι παράγοντες στους οποίους στηρίζονται τα άτομα που εκδηλώνουν τέτοιες συμπεριφορές είναι: Η εκδήλωση ισχύος και δύναμης, αλλά και ο φόβος που προκαλούν. Έτσι λοιπόν καταλήγουν μικρότερες αριθμητικά ομάδες να περιορίζουν και να εκφοβίζουν το σύνολο.

    Πάντοτε σε τέτοια φαινόμενα βίας οι αντιδράσεις ποικίλουν. Ένα ποσοστό μαθητών και καθηγητών, θα τα παρακολουθήσουν παθητικά, δίχως να τα αντιμετωπίσουν, ενώ ένα άλλο ποσοστό, επιδιώκει την επίλυση τους -έχοντας ή μη αποτέλεσμα- δεν μένουν αμέτοχοι παρατηρητές.

    Προκειμένου, λοιπόν, να εξαλειφθούν ή έστω να μειωθούν τα περιστατικά βίας στα σχολεία πρέπει να δράσουν τόσο οι εκπαιδευτικοι όσο και οι μαθητές.

    Η αδιαφορία και η προσποίηση ότι δεν υπάρχουν τέτοια ζητήματα γύρω μας δεν θα βοηθήσει. Αντίθετα, θα ενθαρρύνει τις παραβατικες συμπεριφορές και την  καταδίωξη της διαφορετικότητα. Από την πλευρά των καθηγητών, θα έπρεπε να γίνεται ξεκάθαρο ότι κάθε είδος εκφοβισμού είναι κατακριτέο. Η τιμωρία και οι ποινές είναι ένας τρόπος αντιμετώπισης, αλλά ταυτόχρονα είναι σημαντικό οι καθηγητές να εκδηλώνουν αποδοκιμασία σε τέτοια γεγονότα και να ενθαρρύνουν τους μαθητές να εκφράζονται ελεύθερα - δίχως φόβο.

    Από την πλευρά μας, οι μαθητές σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να ανεχόμαστε και πόσο μάλλον να ενθαρρύνουμε τη βία ούτε να τη θεωρούμε "χαβαλέ". Ως μαθητές, οργανωμένα θα πρέπει να προβαίνουμε σε δράσεις, ειρηνικές, δημιουργικές, ώστε να εκφράσουμε την υποστήριξή μας στη διαφορετικοτητα οποιασδήποτε μορφής. Ακόμα, όταν είμαστε μάρτυρες σε φαινόμενα βίας δεν πρέπει να σιωπούμε γιατί έτσι δηλώνουμε την ανεκτικότητα μας σε αυτά.

    Εάν επιζητούμε την ελευθερία έκφρασης και τα ίσα δικαιώματα στην ευρύτερη κοινωνία μας πρέπει να ξεκινήσουμε να δρούμε στην μικρογραφία της, το σχολείο.

Είμαστε ικανοί να ελέγξουμε τα πάντα;

Γράφει η Ιωάννα Σπίγγου

Είμαστε αλήθεια ικανοί να ελέγξουμε τα πάντα; Κρύβουμε κάποια μυστική, κρυμμένη δύναμη να προβλέψουμε κάθε πιθανή στιγμή της ζωής μας, κάθε εξέλιξη, κάθε αλλαγή, και να την προσαρμόσουμε στις επιθυμίες μας;

Αρκετοί από εμάς, ζουν καθημερινά με αυτή την υπέρμετρη, αξεπέραστη αγωνία: "Μήπως δεν εχω εξετάσει όλα τα πιθανά σενάρια του κάθε μου μελλοντικού βήματος, ώστε όλα να κυλήσουν ομαλά;"

Ξεχνάμε όμως, κάτι πολύ βασικό.

Δεν είμαστε μόνοι μας σε αυτόν τον κόσμο.

Η κάθε μας εμπειρία, η κάθε μικρή εξέλιξη ασήμαντων και καθημερινών στιγμών, η κάθε μας επιλογή και οι συνθήκες που βιώνουμε, είναι αποτέλεσμα πολλών διαφορετικών παραγόντων. Άλλωστε, ένας τρόπος υπάρχει για να συμβούν τα πράγματα. Κανείς δεν έχει αποδείξει, ότι μπορούμε να επιστρέψουμε, να διαγράψουμε γεγονότα και να τα επαναλάβουμε για να μεταβληθούν..

Εμφανίσθηκε στην Αθήνα, περίπου το 300π.Χ. ως μία νέα φιλοσοφική σχολή των Ελληνιστικών και Ρωμαϊκών χρόνων. Η Στωική Φιλοσοφία (στωικισμός), ιδρύθηκε από τον Ζήνωνα τον Κιτιέα, ο οποίος δίδασκε στην Αθήνα, στην "Ποικίλη Στοά", από όπου πήρε και το όνομα της. Επηρεασμένη από μια παλαιότερη φιλοσοφική σχολή, τους κυνικούς, η Στωική Φιλοσοφία, θεωρεί ως υπέρτατη αρετή, την αποδοχή της φύσης, του κόσμου και της θνητότητας του ανθρώπου, όπως είναι. Ο άνθρωπος, συμμετέχει στις πτυχές της ζωής, όμως δεν καταπατά οτιδήποτε για το προσωπικό του συμφέρον, έρχεται σε μία αρμονία με τον ευρύτερο κόσμο και το σύμπαν, και στηριζόμενος στη λογική του, επιβιώνει μέσα σε αυτό. Το έργο του είναι να φροντίζει για το Ηγεμονικό του, δηλαδή την ψυχή του και τον εσωτερικό κόσμο του, και όχι για τα εξωτερικά από αυτόν πράγματα. Αυτά χρειάζεται να τον απασχολούν, αλλά πάντα να τα αντιμετωπίζει με τη λογική.

Αν εκμοντερνιστεί η αντίληψη αυτή, στη σύγχρονη εποχή,  ίσως να υπάρχουν διάφορες πτυχές της που μπορούμε να αναλύσουμε. Βιώνουμε εποχές με συνεχείς αλλαγές, ξαφνικά γεγονότα, αναταραχές παντού οι οποίες ποτέ δεν ξέρουμε πότε θα πλησιάσουν και τον δικό μας περίγυρο, αν αυτό δεν έχει ήδη συμβεί. Το να αφήσουμε τη μοίρα μας να επιλέξει πράγματα που μπορούμε να αλλάξουμε, πιθανότατα, δεν θα βοηθήσει. Όμως, η υπερβολική αγωνία για την εξέλιξη των γεγονότων, σίγουρα δεν θα οδηγήσει σε μια προσωπική μας ηρεμία. Και η ηρεμία αυτή, εάν θέλουμε να πράττουμε με σύνεση, είναι πολύ σημαντική. Χρειαζόμαστε την ηρεμία, την έχουμε ανάγκη. Ίσως να ήταν ελπιδοφόρα η σκέψη, ότι δεν εξαρτώνται όλα από εμάς, είμαστε θνητοί, και κάθε εξωτερικό παράγοντα, μπορούμε, όχι να τον αγνοήσουμε, αλλά να τον λάβουμε υπ' όψη με τη λογική συνείδηση που διαθέτουμε.

Αλλά κάθε στιγμή που παρατηρούμε κάτι δυσάρεστο, η λύση που μελλοντικά θα ωφελήσει κάθε άνθρωπο που επιβιώνει στον κόσμο, είναι με θάρρος, να προσπαθήσουμε να συμβάλλουμε στην αλλαγή του.

Γιάννης Ρίτσος, «Μια γυναίκα από άνεμο»

«Ένας άνεμος σιγανός φυσούσε μέσα της

κι έπαιζε μ' ένα μόνο φύλλο-το χαμόγελό της.

Όλοι αγαπήσαν το χαμόγελό της.

Εκείνη δεν αγάπησε κανέναν.

Έμεινε μόνη με τον άφαντο άνεμό της

χάνοντας και το μόνο εκείνο φύλλο. Το "άπειρο", είπε,

είναι ο τέταρτος τοίχος της μοναξιάς μας, όχι η στέγη."

Έμεινε ανύπαντρη, γέρασε, δεν έγινε ούτε άγαλμα.

Σχολαστική στην καθαριότητα, απ' τα χαράματα,

χειμώνα καλοκαίρι, σκούπιζε ως πέρα το πεζοδρόμιο.

Μια μέρα μάλιστα φωτογραφήθηκε έτσι με τη σκούπα της

στο δρόμο εκεί, μπρος σε μια ξένη πόρτα. Κι αυτή η φωτογραφία της

απόμεινε όλο όλο από κείνον τον άνεμο και το χαμόγελό της.»

(Γ. Ρίτσος, Ποιήματα, τ. 3ος, Κέδρος)

8 Μαρτίου : Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας

Το ημερολόγιο ενός διάφανου συγγραφέα

 γράφει η Ματίνα Βασιλάκη

"Είμαστε ζωγράφοι, που νιώθουμε τους πίνακες, και αντί για χρώματα χρησιμοποιούμε λέξεις."

Συχνά αυτή η σκέψη επισκεπτόταν το μυαλό μου, έφευγε, χάνονταν και ξαναγύριζε, ίσως το υποσυνείδητο μου να λάτρευε τα παιχνίδια ή είχα την πεποίθηση πως ο,τιδήποτε βλέπω μπορεί να ζωγραφιστεί με λέξεις.  Υπήρχαν φορές που ένιωθα λίγη μέσα στο άπειρό τους, λες και δεν μπορούσα να δαμάσω τις σκέψεις μου, την ίδια την γλώσσα, ώστε να λαξεύσω πάνω της το έργο μου.

Με παρατηρούσα και προβληματιζόμουν, δεν μπορούσα να καταλάβω πως θα ξεπερνούσα τον πελώριο, μπορεί αθέμιτο αυτό ανταγωνισμό.   Ήταν άξιες οι ιδέες μου για να δημοσιευτούν,
να γίνουν ένα βιβλίο, ένα δοκίμιο;  Ήδη παιδιά κοντά στην ηλικία μου ήταν ανερχόμενοι συγγραφείς. Έγραφαν τόσο περίτεχνα, απροσμέτρητες γωνίες οπτικής καθρεπτίζονταν μέσα από τα κείμενά τους.  Όμως, όταν τα διάβαζα, ενώ θαύμαζα το λεξιλόγιο, την γραμματική, τον δεσποτικό χαρακτήρα της έκφρασης τους, που μου ήταν τόσο ξένος,  κουραζόμουν, κάτι έλειπε.  Μία σπίθα.  Εκείνη η μικρή έκρηξη ενθουσιασμού που χαρακτήριζε κάθε πρόταση σε ένα κείμενο και βοηθούσε την επόμενη να αναδειχθεί.  Δεν εννοώ πως όλα είναι έτσι.  Κάποιες φορές, προσπαθώντας να συντάξουμε την τέλεια πρόταση, να χαρακτηρίσουμε με ακρίβεια και πληθώρα λέξεων κάτι, χάνουμε πολλά, αναλωνόμαστε.  Βέβαια, ίσως να ζήλευα, να μην αναγνώριζα ούτε την αξία μου αλλά ούτε και την δική τους.  Γι αυτό δεν έκρινα, απλά έγραφα και έκρυβα τα κείμενά μου.

Αυτές οι σκέψεις με τριβέλιζαν μέρες, μετά την ανάγνωση ενός κειμένου, γραμμένο από ένα άτομο κοντά στην ηλικία μου.  Αυτό το ηλιοβασίλεμα, χάνοντας μάθημα, αποφάσισα να καθίσω έξω και να τις γράψω, μέσα στο κρύο και τον καθαρό ουρανό, που έμοιαζε λύτρωση μετά την μουντάδα της κακοκαιρίας.

Ίσως να νιώθω πιο θαρραλέα τώρα, ή μάλλον τώρα να καταλαβαίνω τις απόμακρες εκφράσεις των γονιών μου, εκείνες που σε κάνουν να νιώθεις ασήμαντος, βαρετός, σαν η δουλειά που μόλις έδειξες να μην ήταν ικανή να έχει ένα αντίκτυπο σε αυτόν τον κόσμο.  Να μοιάζει σαν όλες τις άλλες.  Συγκρίνοντας δεν έρχεται η λύση!  Ήμουν τυχερή όταν θυμήθηκα πόσο διαφορετικοί είμαστε όλοι και πως τα κείμενα μου ήταν ήδη στολίδια μοναδικά, στην συλλογή των δισεκατομμυρίων σελίδων που γράφονταν καθημερινά, στα απέραντα των ωκεανών και των οριζόντων, καθώς μοναδική και εγώ, μοναδικοί και οι άλλοι.  Μοναδικός και ετούτος ο όμορφος κόσμος.

Δεν είμαι σίγουρη αν θα συνεχίσω να γράφω, αν θα συνεχίσω να κοιτάζω το ίδιο όραμα.  Αλλά, πάντα θα ακούω και θα θυμάμαι την μελωδία τους, την μελωδία που συνέθεσα και άλλοι πολλοί συνέθεσαν, γράφοντας απλά λέξεις.

Ψήφος στη Γυναίκα

 

γράφει η Ελευθερία Σκορδίλη

 

8 Μαρτίου. Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας. Εορτάζεται ως ημέρα μνήμης των αγώνων του κινήματος για τα δικαιώματα των γυναικών. Είναι μια ημέρα που υπενθυμίζει στις γυναίκες το πόσο δυνατές είναι, πόσο δυνατές μπορούν να γίνουν. Είναι μια ημέρα που δε δόθηκε, μα διεκδικήθηκε. Είναι η ημέρα – ανάμεσα στις άλλες 364 – που υπενθυμίζει στον καθένα πόσο δρόμο διένυσαν, μα και πόσο έχουν ακόμα να διανύσουν.

Ωστόσο, οι έμφυλες ανισότητες εξακολουθούν να υπάρχουν. Είναι βαθειά ριζωμένες στη κοινωνία μας, την κοινωνία στην οποία μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, στην κοινωνία στην οποία μεγαλώσαμε. Ακόμη και τα αυτονόητα – αν δεν διεκδικούνται ακόμα – δεν είναι τόσα τα χρόνια που έχουν περάσει απ’ όταν διεκδικήθηκαν, μέσα από πολλές διαμαρτυρίες και αγώνες δεκαετιών.

Ποια είναι τα αυτονόητα; Ανάμεσα σε πολλά άλλα, τα ίσα πολιτικά δικαιώματα ανάμεσα στα δύο φύλα, κάτι που εύκολα διαπιστώνεται πως δεν ήταν και πολύ διαδεδομένη άποψη απ’ το πρώτο Σύνταγμα, στο άρθρο 3, το 1844, το οποίο ορίζει «Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου» , αλλά και από εφημερίδες της εποχής. Έως τα μέσα της δεκαετίας του ’20 μάλιστα, ήταν δεδομένο ότι μόνον οι άνδρες είχαν δικαίωμα ψήφου κάτι που φυσικά άλλαξε μέσα από πολλούς αγώνες και διαμαρτυρίες.

Μόλις πριν από 92 χρόνια καταχωρείτε το δικαίωμα εκλέγειν στον γυναικείο πληθυσμό της Ελλάδας, στις 5 Φεβρουαρίου του 1930, χωρίς αυτό ωστόσο να είναι καθολικό. Αφορούσε όσες είχαν κλείσει το 30 έτος της ζωής τους και διέθεταν τουλάχιστον απολυτήριο δημοτικού. Έτσι στις δημοτικές εκλογές της 11^ης Φεβρουαρίου του 1934, οι 439 από τις 2.655 εγγεγραμμένες Ελληνίδες πρόβηκαν στις κάλπες. 22 χρόνια μετά, με το νόμο 2159, στις 28 Μαΐου του 1952, θεσπίζεται η πλήρης καταχώρηση των γυναικείων πολιτικών δικαιωμάτων (εκλέγειν και εκλέγεσθαι), ενώ τελικά οι πρώτες βουλευτικές εκλογές στις οποίες οι γυναίκες συμμετέχουν με τις ψήφους τους είναι στις 19 Φεβρουαρίου του 1956.

Σχετίζεται όμως το δικαίωμα ψήφου των γυναικών, με την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας; Απόλυτα. Η ημέρα της γυναίκας δεν είναι μόνο μια μέρα ανάμεσα στις άλλες, αλλά αυτή που είναι εκεί να μας θυμίζει τις ιστορίες που δεν μας είπε το σχολείο. Αυτά που θεωρούμε σήμερα αυτονόητα δεν πρέπει να ξεχνάμε πως κάποτε δεν ήταν. Μέρες σαν την 8^η Μαρτίου, βρίσκονται για να θυμίζουν σε όλους μας πως ακόμη και τα αυτονόητα πρέπει να τα διεκδικήσεις για να τα έχεις.  Να θυμίζουν στην κάθε γυναίκα εκεί έξω πως δεν είναι μόνη. Πως ακόμη κι αν η κοινωνία την έχει κάνει να το πιστεύει αυτό ΌΧΙ δεν είναι μόνη! Όλες μας τόσο μοναδικές και τόσο ίδιες. Είμαστε γυναίκες και διεκδικούμε τα αυτονόητα.

Υ.Γ. Προς κάθε γυναίκα και κορίτσι και παιδί που το διαβάζει αυτό: Είσαι μοναδική και αξίζεις ακριβώς για αυτό που είσαι!

 Μην αφήσεις κανέναν να σου πει το αντίθετο.

 

Τι και αν πηγαίνει πιο κάτω;

 γράφει η Ελπινίκη Πρίφτη

Και εκεί που υπήρχε μια ρουτίνα- πράγματα γνώριμα που νόμιζες πως ήταν η ισορροπία σου- πράγματα που είχες ταυτίσει με τη επαναλαμβανόμενη καθημερινότητά σου, που άλλοτε σε τρόμαζαν μα η σκέψη να αλλάξουν ριζικά σε τρομάζει…,σε τρόμαζε πιο πολύ!

Μια σχέση αγάπης και μίσους με αυτή τη ρουτίνα που σε κρατούσε ασφαλή. Ίσως πήρες το ρίσκο ίσως και όχι,  αλλά αυτό δεν αναίρεσε τίποτα. Η αλλαγή ήρθε είτε την επέλεξες είτε όχι και όλα τα μέχρι τώρα γνώριμα σε εσένα σαν να κλονίστηκαν. Κάπου στο χάος, στο απόλυτο μπέρδεμα ένιωσες να περιπλανιέσαι δίχως χάρτη, γραμμή πλοήγησης, προορισμό και δίχως αυτά σαν να χάθηκε και η ελπίδα σου.

Απελπίζομαι γιατί, τι και αν; Τι και αν προσαρμοστώ και βρω ασφάλεια σε αυτό το χάος και πάλι κάποιο άλλο πιο βαθύ έρθει να με απορροφήσει; Τι και αν δεν μάθω ποτέ να επιβιώσω; Τι αν χάνομαι όλο και πιο πολύ και ο δρόμος προς την επιφάνεια γίνει πιο μακρύς και μείνω χωρίς ανάσα;

Από την άλλη…, τι και αν δεν άλλαζε τίποτα; Θα ήταν άραγε καλύτερα τότε; Γιατί αν όχι τι και αν πρέπει να είμαι ευχαριστημένη; Τι και αν το να έμενα στα ίδια κατέληγε πιο τρομακτικό; Τι και αν το ‘’φως΄’ έκαιγε πιο πολύ από ότι ‘’παγώνει’’ το σκοτάδι;

Τι και αν ήρθε η στιγμή να εξερευνήσεις και να απολαύσεις το καινούριο;

«Στο πότε να ζήσω;»

 γράφει η Ελπινίκη Πρίφτη

Ζούμε διαρκώς στο τότε και στο μετά. Ζούμε διαρκώς μία στο χθες και μία στο αύριο. Αμφιταλαντευόμαστε μεταξύ του παρελθόντος και του μέλλοντος. Ζούμε για τις αναμνήσεις του χθες ή τα όνειρα του αύριο. Κάνουμε τα πάντα, για να διορθώσουμε αυτά που έγιναν πριν. Θυμάσαι; Κάνουμε τα πάντα, για να δημιουργήσουμε τα καλύτερα σ’ αυτά που έρχονται. Βλέπεις; Ποτέ δεν ζούμε στο παρόν όμως. Ποτέ δεν ζούμε το τώρα. Σπάνια έως ποτέ. Είτε αναπολούμε, είτε φανταζόμαστε. Είτε μετανιώνουμε, είτε ονειρευόμαστε.

Το σήμερα όμως έχει έρθει και τρέχει, νιώθουμε πως δεν το προφτάνουμε πριν γίνει χτες. Όταν γίνει ξαφνικά χθες, το θρηνούμε στο σήμερα λες και θα ξαναγίνει αύριο. Και κυλάνε έτσι οι ώρες, οι μέρες, οι βδομάδες, οι μήνες, τα χρόνια… και έχουμε ξεχάσει να ζήσουμε και όταν το θυμηθούμε- εάν το θυμηθούμε- συνειδητοποιούμε πως έχουν λιγοστέψει τα αύριο.

Τότε τέρμα τα όνειρα. Δεν έχουμε πια χρόνο για να τα στριμώξουμε μέσα του. Και όπως μας έμαθε ο καιρός ο χρόνος ούτε γυρίζει πίσω, ούτε μπορούμε να δανειστούμε λιγάκι παραπάνω, να χωρέσουμε λίγα από αυτά που δεν προφτάσαμε να κάνουμε, να τα χαρούμε όσο θα θέλαμε, όπως θα θέλαμε.