στον Γκάρι Μουρ
Να τη η γνωστή αίσθηση
Αυτή η αλλόκοτη δόνηση...
Πάλι δίπλα μου, πάνω μου, μέσα μου
Εδώ, σκοτεινότερη από ποτέ
Παράξενο, μα κάπως γνώριμο
Με πλακώνει μια ανατριχίλα...
Οι τελευταίοι κόκκοι αλατιού
Τα θρύψαλα ανάμεσα στα δάχτυλα
Η ένταση ανεβαίνει σκαλοπάτια
Τα μάτια αντικρίζουν σκούρο μπλε
Τα αυτιά δαίμονες ακούν
Σώμα και στόμα μόνιμα ασταθή
Μια γλυκιά μελαγχολία εισχωρεί
Σκέψεις ζητούν να συνοδεύσουν
Δόσεις οργής διστακτικά πλησιάζουν
Μια περίεργη ικανοποίηση επικρατεί
Μπροστά μου χάρτινος, ο Γκάρι
Το επίμονο βλέμμα του καρφώνει
Μοιάζει τόσο αληθινό, φοβάμαι
Τα πάντα το χώρο καταβάλλουν
Δεν λέει να λήξει η υπόθεση αυτή
Αλλά και γιατί στην τελική;
Τι είναι πιο σημαντικό;
Ας κρατήσει λοιπόν για πάντα αυτό
Βασίλης Μεταξάς, Β Λυκείου
ωραίο!!
ΑπάντησηΔιαγραφή