DON'T BE PART OF THE ISSUE

ΑΓΑΠΑ ΤΟ ΣΩΜΑ ΣΟΥ ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ!

 γράφει η Ελπινίκη Πρίφτη, Β1

-μου επιτρέπετε? 

Αγάπα τον εαυτό σου! Πες 10 φορές στον καθρέφτη σου είμαι όμορφη/ος! Μην κοιταχτείς στον καθρέφτη σου θα σπάσει, χάχα! Γιατί κοιτάζεσαι συνέχεια στον καθρέφτη σου, ψώνιο είσαι;!Η εξωτερική εμφάνιση δεν παίζει ρόλο, ωρίμασε! Μα καλά ποιος νομίζεις ότι θα κοιτάξει τον χαρακτήρα σου, αφελής είσαι;! ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ ΡΟΛΟ ΤΟ ΕΞΩ ΑΛΛΑ ΤΟ ΜΕΣΑ, ΕΙΣΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΚΟΥΣ; Κοίτα πως είναι! 

Ειρωνικό, αστείο, καταστροφικό σχεδόν καταθλιπτικό, το πως όλες αυτές οι τόσο 

αντιφατικές μεταξύ τους φράσεις μας περιτριγυρίζουν σε καθημερινή βάση- τόσο πολύ που πιάνεις και εσένα να τα λες στους γύρω σου- ακόμα και στον ίδιο σου τον εαυτό! 

Μπερδεύεσαι τι εν τέλει ισχύει από όλα αυτά. Κάνεις στον εαυτό σου τις παρακάτω ερωτήσεις που πλέον μοιάζουν πεζές και ανούσιες.

Είμαι εμφανίσιμος/η; Αρέσω; Ελκύω; Είμαι άραγε ερωτεύσιμος/η ;Μα γιατί δεν τους αρέσω, σε τι δεν είμαι αρκετός/η;

Και μετά καταλήγεις σε εκείνη την παγίδα. Ξέρεις, την ακατάπαυστη αγορά καλλωπιστικών ειδών και την ατελείωτη ανάγνωση άρθρων, με τίτλους σαν το <<ΠΩΣ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΣΕ 10 ΒΗΜΑΤΑ>> ή το γνωστό σε όλους μας <<ΚΑΝΕ ΤΟΥΣ ΓΥΡΩ ΣΟΥ ΝΑ ΤΡΕΧΟΥΝ ΑΠΟ ΠΙΣΩ ΣΟΥ>>.

Όμως…Παρόλα αυτά ακόμα νιώθεις την ανάγκη της επιβεβαίωσης, ακόμα αποζητάς 

ενδιαφέρον και αναρωτιέσαι ξανά- για άλλη μια φορά- ‘’Τι πάει λάθος, πότε θα νιώσω 

αρκετός/ή;’’

Μα ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό. Ζητά την επιβεβαίωση και το συναίσθημα. Όλοι μας 

αγαπάμε τον εαυτό μας, διαμέσου των ματιών του μεγαλύτερου θαυμαστή μας. Τι και αν αυτό εν τέλει δεν είναι και τόσο αρνητικό;

Η βάσανος του πνεύματος

γράφει ο Μάριος Ναπολέων Καλούδης, Β1

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου οκνό ή φυγόπονο. Ίσως λίγο… Σίγουρα υπάρχει μια αναβλητικοτητα που μολύνει σαν σατανική οντότητα τον χαρακτήρα μου, που μέσα από 

άβουλες περιστάσεις άρνησης έχω προσπαθήσει να δικαιολογήσω ή να αποκρύψω (απο τους άλλους κι από εμενα προφανώς).

Αυτό το άρθρο δεν είναι για μένα όμως. Αυτό το άρθρο απευθυνεται σε κάθε ταλαιπωρημενο πνεύμα, που μπορεί να υποφέρει από οποιαδήποτε ψυχική οδύνη, την οποία δεν έχει αποδεχθεί και την οποία ενοχοποιεί και κλειδώνει, βαθιά στα άδυτα του μυαλού του, εκεί που κρυμμένος ο πόνος, μπορεί μυστικά να καταστρώσει ό,τι πλάνο επιθυμεί για να διαβάλλει το καημένο πνεύμα αυτό. 

Τελικά λοιπόν γιατί δεν μπορώ να γράψω; Γιατί κάθε υποτιθέμενη, κοινωνικά πεπιεσμενη κατάσταση ευτυχίας μου φαίνεται δυσοίωνη και επικίνδυνη; Γιατί δεν μπορώ να σωθώ από τον φαύλο κύκλο στον οποίο έχω παγιδεύσει τον εαυτό μου; Ναι αλλά το κεντρικό θέμα δεν ήταν γιατί δεν μπορώ να γράψω; Τελικά όλα είναι αλληλένδετα και αφηρημένα, άπιαστα και απομονωμένα, οπότε ίσως η ερώτηση θα έπρεπε να ήταν εξαρχής: Και γιατί τελικά να γράψω;

Θεωρίες συνομωσίας. Ποιοι τις πιστεύουν.

γράφει ο Βλαδίμηρος Νικόπουλος, Α3

Πάντα υπήρχαν είτε η θεωρία της προσελήνωσης του Apollo 11 είτε οι  αεροψεκασμοί, εξού και το παρατσούκλι των συνωμοσιολόγων ψεκασμένοι. Αυτό το φαινόμενο έχει επεκταθεί λόγω του Ίντερνετ και της πανδημίας . Προσωπικά έχω διαμορφώσει τη δική μου θεωρία για αυτούς τους ανθρώπους.

Είναι άνθρωποι οι οποίο θέλουν να έχουν την αίσθηση της ανωτερότητας. Πιστεύουν πως έχουν την αλήθεια που εμείς οι "κοινοί" θνητοί δεν ξέρουμε χωρίς ΠΟΤΕ να έχουν διερευνήσει το ποσό αληθής είναι.

Οι διάφορες θεωρίες εστιάζουν σε λεπτομέρειες και δεν βλέπουν τη μεγαλύτερη εικόνα. Στην πραγματικότητα το μόνο που ενδιαφέρει το  «μεγάλο κεφάλαιο » ειναι να κερδίσει χρήματα κι όχι να προκαλέσει κακό στον κόσμο. Εάν το «μεγάλα κεφάλαιο » είχε διαθέσει τα εμβόλια σε μια ακριβή τιμή, οι συνωμοσιολογοι θα έλεγαν πως το κάνουν για να μην μπορούν να εμβολιαστούν οι πλούσιοι και να αφήσουν όλους τους υπόλοιπους να πεθάνουν. Προσπαθούν να διαστρεβλώσουν την αλήθεια και γιατί ;; Λίγη παραπάνω προσοχή ; Για να βγάλουν λεφτά από μερικές διαφημίσεις σε ένα χαζό μπλογκ; Το χειρότερο είναι πως ο συνδυασμό της πανδημίας με αυτό το φαινόμενο δεν είναι πια στο παρασκήνιο και έχει επιπτώσεις στην κοινωνία.

 

Μια νομιμοποιημένη εκδίκηση..

Γράφει η Ιωάννα Σπίγγου, Β' Λυκείου 

Το ζήτημα της θανατικής ποινής, είναι διαχρονικό και απασχολεί αρκετές χώρες, δίνοντάς τους την ευκαιρία να επιλέξουν για διάφορους λόγους, εάν επιθυμούν να τη διατηρήσουν ή όχι. 

Υπάρχουν πολλαπλές, αποκλίνουσες ή ιδεολογικά σύμφωνες, τοποθετήσεις.

Το ζήτημα αυτό είναι πολύπλευρο, αλλά και ιδιαίτερα σημαντικό, αφού αναφέρεται αποκλειστικά στην ανθρώπινη ζωή. Υπήρξαν και υπάρχουν στον κόσμο, εγκληματίες και εγκλήματα πολλών διαφορετικών διαβαθμίσεων. Τίποτα δεν είναι σκόπιμο να κρίνεται με μία αδίστακτη βεβαιότητα, όμως η αξία της ανθρώπινης ζωής είναι αδιαμφισβήτητη. 

Κάθε έγκλημα είναι διαφορετικό. Οι παράγοντες, τα πρόσωπα, οι συνέπειες, το υπόβαθρο, όλα χρειάζεται να λαμβάνονται υπ'όψη. Βλέποντας το ζήτημα βασιζόμενοι στην ανθρώπινη ηθική, κανένας δεν έχει το δικαίωμα να αφαιρέσει μία ζωή ως ποινή για τον εγκληματία, αφού πράττει με ανάλογο τρόπο που έπραξε ο καταδικασμένος. Ίσως έτσι, να δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος μίας νομιμοποιημένης εκδίκησης. 

Παράλληλα, επικρατούν απόψεις, οι οποίες θέτουν ερωτήματα σχετιζόμενα με την ηθική και συναισθηματική δικαίωση του θύματος ή των συγγενών του, τη βαρύτητα ενός εγκλήματος, αλλά και τα περιστατικά αποτυχίας του σωφρονιστικού συστήματος. Είναι γεγονός, ότι στην πορεία της ιστορίας έχουν διαπραχθεί εγκλήματα ακραία σκληρής φύσης, που στέρησαν αγαθά από ένα αθώο, ανυποψίαστο σύνολο του πληθυσμού. Όμως, σε ένα σύστημα που εφαρμόζει τη θανατική ποινή, κανείς δεν επιβεβαιώνει, ότι αθώοι δεν θα καταδικαστούν, τα λάθη εξαφανίζονται και όλοι αποκτούν την απόλυτη βεβαιότητα. Η ανθρώπινη ζωή δεν επιστρέφει. 

Θα βοηθούσε εάν, με ειλικρίνεια αποδεχόμασταν, ότι οι άνθρωποι είμαστε πολύπλευρες υπάρξεις με στιγμές γεμάτες συναισθήματα, έντονα συναισθήματα, συχνά απέχοντας από τον ορθολογικό τρόπο σκέψης και άλλες στιγμές ψυχραιμίας, που θεωρούμε τη λογική ως το ύψιστο αγαθό. Παρ' όλα αυτά, ο θάνατος ενός ανθρώπου, δεν είναι η λύση που αναζητούμε. Άλλωστε η βία, ποτέ δεν είναι η λύση στις διάφορες καταστάσεις. Τις μπερδεύει και υποβιβάζει την ικανότητά μας να μην απαντάμε σε μία λανθασμένη πράξη με τον ίδιο ακριβώς τρόπο..

ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΕΣ ... ΕΝΑ ΤΕΡΑΣ ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ

 

γράφει η Σταματίνα Βασιλάκη, Α1

Στις μέρες μας, ο αριθμός γυναικών οι οποίες βίαια, αποτρόπαια και βασανιστικά δολοφονούνται από τους άντρες τους, οι ονομαζόμενες γυναικοκτονίες, αυξάνεται δραματικά.  Αν και το φαινόμενο προϋπήρχε είναι η πρώτη φορά που παρατηρούμε, τουλάχιστον στην Ελλάδα, 17 θύματα μέσα σε ένα χρόνο και η λίστα δυστυχώς συνεχίζεται.

            Πριν από μόλις μερικές μέρες, διάβασα ένα άρθρο για την τρομερή δολοφονία της 43χρονης, μητέρας τριών παιδιών, Μαρίας από την Λάρισα.  Ενώ δούλευε, δέχθηκε οκτώ σφαίρες στο θώρακα και στο κεφάλι από τον 54χρονο σύζυγό της.  Αίτιο για την πράξη του, η προσπάθειά της να τον χωρίσει.  Η επίγνωση αυτού του εγκλήματος έφερε ως αποτέλεσμα ένα καταιγισμό σκέψεων, προβληματισμών και συναισθημάτων.

            Στην αρχή, ένιωσα εξαιρετικά θυμωμένη, οργισμένη αλλά και ταραγμένη, αφού ίσως στο μέλλον κάποια άλλη κοπέλα, φίλη μου, διπλανή μου ή εγώ, έχουμε μία παρόμοια μοίρα.  Αναρωτιέμαι πως μπορεί κάποιος που αγαπάς, έστω και αν ήταν μόνο για λίγο, έχεις μια οικογένεια, μια ζωή μαζί, να σε σκοτώσει.  Πώς;  Η απορία αυτή με τρώει αισθητά.

            Από την άλλη, η επιθυμία να πετάξω το οτιδήποτε έβρισκα μπροστά μου σε αυτόν τον άνθρωπο κυριαρχούσε.  Πραγματικά ήθελα να τον χτυπήσω.  Όχι μόνο δεν σεβάστηκε τα παιδιά του και την γυναίκα του, αλλά μπροστά σε ένα ολόκληρο μαγαζί διέπραξε αυτό το φρικτό έγκλημα.  Με μόνο μία πρόφαση, ότι ήταν θολωμένος.  Ένας τρελός, ανασφαλής και ούτε άξιος λύπησης άνθρωπος.  Αλλά τι είδους άνθρωπος, όταν ακόμα και η ανθρωπιά που δεν έδειξε τον απεχθάνεται και εκείνη.

            Αφήνοντας όμως τα συναισθήματά μου στην άκρη, με προβληματίζει το γεγονός ότι σε μία εποχή που προοδεύει, τόσο ανοιχτή, δίνοντας δικαιώματα και προστασία, η γυναίκα βρίσκεται ακόμα σε αυτή τη μειονεκτική θέση.  Η ιδεολογία της κατωτερότητάς της έναντι του άντρα συνεχίζει να ακμάζει όπως τα στοιχεία μαρτυρούν.  Ενώ υπάρχουν φορές που οι αυτουργοί δεν πληρώνουν το τίμημα.

            Η λύπη και η απογοήτευση αποτέλεσαν τα τελικά συναισθήματα που υπερίσχυσαν όλων των άλλων. Το ερώτημα που αιωρούνταν ήταν τι μπορούμε, τι μπορώ να κάνω για να αλλάξω αυτή τη κατάσταση.  Ήδη τόσες καμπάνιες, ομιλίες, φαμφάρες, μαθήματα σε σχολεία, φροντιστήρια και ακόμα το τέρας μεγαλώνει.  Κάτι πρέπει να μας διαφεύγει.  Τα επιφανειακά υπάρχουν αλλά η πραγματική ουσία που;

Οι τέχνες στα σχολεία

 

γράφει ο Λάμπρος Καρακώστας 

Η τέχνη ό,τι είδους κι αν είναι αποτελεί τον πολιτισμό και την κουλτούρα κάθε λαού. Συνεπώς είναι απαραίτητο οι νέοι να γνωρίζουν για αυτήν. Συνήθως συνδέεται άμεσα με την ιστορία και τις επιστήμες, είναι μια φιλοσοφία (του λαού) και την συναντάμε σε καθημερινή βάση από τα πιο απλά έως τα πιο σύνθετα παραδείγματα. Η τέχνη μπορεί να ενσωματωθεί στα σχολεία με ποικίλους τρόπους. Αρχικά μέσω σεμιναρίων από ειδικούς ή με την δημιουργία θεματικών εβδομάδων, καθώς με αυτόν τον τρόπο προβάλλεται η κάθε τέχνη λεπτομερώς τόσο θεωρητικά όσο και πρακτικά. Μέσω προγραμματισμένων ξεναγήσεων σε μουσεία, αρχαιολογικούς χώρους, με την παρακολούθηση παραστάσεων σε θέατρα αλλά και με οργανωμένες εκδρομές είτε σε διάφορες πόλεις της χώρας είτε του εξωτερικού, διευρύνοντας με αυτόν τον τρόπο περαιτέρω τις γνώσεις μας. Αλλος ένας τρόπος θα ήταν η δημιουργία καλλιτεχνικών εκδηλώσεων στα σχολεία ή ακόμη και η συμμετοχή σε πανελλήνιους αγώνες καλλιτεχνικών γνώσεων. Για να υλοποιηθούν όμως πρώτα όλα αυτά θα πρέπει το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας να προχωρήσει σε ριζικές αλλαγές ώστε να αναβαθμιστεί ο τρόπος που προβάλλεται η τέχνη στα σχολεία. Αντί, λοιπόν να αποκόβουμε σκόπιμα κάθε είδους τέχνη από τα σχολεία, θα μπορούσαμε να ενσωματώσουμε την τέχνη ως αυτοτελές μάθημα , έχοντας έτσι αναλυτικότερη πληροφόρηση ώστε να εμβαθύνουμε τις γνώσεις μας, αλλά και περισσότερο χρόνο ώστε να τις αξιοποιήσουμε. Επιπλέον χάρη στην ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας θα μπορούσε το μάθημα να γίνετε με διαδραστικές μεθόδους, άρα πιο προσιτό για τους νέους. Επιπρόσθετα με αυτόν τον τρόπο το εκπαιδευτικό σύστημα θα στήριζεκαι θα βοηθούσε τους νέους που έχουν ως στόχο να επαγγέλλονται ως καλλιτέχνες και δεν θα τους απέρριπτε, αναγκάζοντάς τους να στραφούν σε ιδιωτικές ερασιτεχνικές σχολές ώστε να αποκτήσουν τις απαραίτητες γνώσεις και δεξιότητες με δικές τους δαπάνες, ενώ ταυτόχρονα παλεύουν να τα βγάλουν πέρα και με τις σχολικές τους υποχρεώσεις μέχρι να αποδεσμευτούν από αυτές.

Σταδιακά οι νέοι που θέλουν να γίνουν καλλιτέχνες αποκτούν σκέψεις και αβεβαιότητες για το μέλλον. «Αναγκαίο κακό» αποτελούν τα συνήθη ερωτήματα που τους προκαλούνται, δηλαδή οι διάφορες σκέψεις για την μελλοντική ζωή , την καριέρα , την επιτυχία , την ανησυχία για τυχόν εμπόδια που θα κλιθεί να αντιμετωπίσει ο νέος, το αίσθημα της αβεβαιότητας εάν θα καταφέρει να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις του μέχρι το τέλος, η ανησυχία για τον ανταγωνισμό που θα αντιμετωπίσει στην πορεία της καριέρας του αλλά και οι αποφάσεις που θα πρέπει να λάβει. Παράλληλα ο νέος προσπαθεί να ανταπεξέλθει στις σχολικές και στις εξωσχολικές του υποχρεώσεις, οι οποίες αποτελούν το κλειδί της καλλιτεχνικής του πορείας. Εχει ένα πολυάσχολο πρόγραμμα που πρέπει να βγάλει εις πέρας μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, γεγονός που καθιστά την δουλειά και την προσωπική του ζωή δυσκολότερη. Συνεπώς για να τα καταφέρει ο νέος θα πρέπει να πνίγει συνεχώς τα αισθήματά του και ίσως υπάρξουν στιγμές που θα χάσει τον εαυτό του ή θα αισθανθεί ότι δεν είναι ικανός να τα καταφέρει γιατί δεν έχει τα προσόντα, δεν είναι ψυχολογικά έτοιμος κ.λπ.Εν κατακλείδι το σχολείο έχει υποχρέωση να προβάλει τις τέχνες, να στοχεύει στην ουσιαστική γνώση των νέων και να υποστηρίζει μελλοντικούς καλλιτέχνες ψυχολογικά, χωρίς να τους αναγκάζει να υποστούν οικονομικές δαπάνες και πάνω από όλα ΠΡΑΚΤΙΚΑ. Είναι καιρός να μην μένουμε μόνο στα λόγια αλλά να περνάμε και στις πράξεις.

ROSALIND FRANKLIN

γράφει η Ευαγγελία Καραγιάννη Β' Λυκείου

     Η Rosalind Franklin, ήταν μια αγγλίδα επιστήμων, διδάκτωρ φιλοσοφίας και διδάσκων πανεπιστημίου. Γεννήθηκε, τον Ιούλιο του 1920 από μια εύπορη εβραϊκή οικογένεια  και πέθανε τον Απρίλιο του 1958 ενώ ήταν μόλις 37 ετών από καρκίνο στις ωοθήκες, ο οποίος πιθανότατα προκλήθηκε από την υπέρ έκθεσή της σε ακτίνες  Χ λόγω των πειραμάτων της.

      Η ίδια είχε από πάντα κλίσει στις θετικές επιστήμες, με αποτέλεσμα να σπουδάσει , στο Πανεπιστήμιο του Cambridge με υποτροφία. Οι σπουδές τις συνεχίστηκαν το 1945 με διδακτορική έρευνα πάνω στις λεπτές μοριακές δομές του άνθρακα. Ενώ το 1947 ακολούθησε το μεταδιδακτορικό της στο Παρίσι, για να επιστρέψει το 1951 ως Επιστημονική συνεργάτιδα στο Βασιλικό Κολέγια του Λονδίνου. Μέρος των επιτευγμάτων τις αποτελούν οι εικόνες περίθλασης ακτινών που οδήγησαν στην ανακάλυψη της διπλής Έλικας του DNA, αλλά και  πρωτοποριακές έρευνες σχετικά με τον ιό της μωσαϊκής του καπνού και του ιού της πολιομυελίτιδας.

      Η Rosalind αποτελεί τρανταχτή απόδειξη του Ακαδημαϊκού μισογυνισμού και των έμφυλων διακρίσεων που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες στα επιστημονικά εργαστήρια. Ακλόνητο παράδειγμα αποτελεί η εμπειρία της στο Βασιλικό Κολέγιο. Για το διάστημα που συνεργαζόταν με το κολέγιο βρισκόταν στην ίδια ομάδα με τον Maurice Wilkins και διευθυντής τμήματος ήταν ο John Randal, οι οποίοι όπως οι περισσότεροι από τους άντρες συνεργάτες  της, προσπαθούσαν να την υπονομεύσουν και να την παρακάμψουν. Όπως  επίσης θεωρούσαν πως έπρεπε να βρίσκεται σε κατώτερη θέση από αυτούς παρόλο που η γνώσεις τις ήταν χρήσιμες για την έρευνα που έκαναν  για το DNA και παρόλο που τα κατορθώματα της και οι δυνατότητες τις είχαν ήδη προ πολλού αναγνωριστεί, ενώ όπως αποδείχθηκε χωρίς τα πειράματά τις και τα ευρήματα της δεν θα μπορούσαν να λύσουν το πρόβλημα.

     Σκεπτόμενη αυτή την κατάσταση η Rosalind πήρε μετάθεση για το Birkbeck και συνέχισε εκεί τις έρευνες τις. Ωστόσο, ο Wilkins χρησιμοποίησε  τη φωτογραφία <<51>> που είχε βγάλει η Franklin, χωρίς την άδειά της, και μαζί με τον Francis Crick και  James Watson κατάληξαν στην αποκωδικοποίηση της διπλής έλικας του DNA για την οποία πήραν Νόμπελ το 1962 χωρίς να αναφερθεί  πουθενά η τεράστια συνεισφορά της Franklin.

      Αργότερα, το 1982 ο συνεργάτης της Rosalind, Aaron Klug, εξέλιξε ευρήματα της Rosalind και έλαβε Νόμπελ. Αντίθετα, όμως με τους Crick, Watson, Wilkins, ο Klug ανέφερε της συμμετοχή της  Rosalind.

ΠΗΓΕΣ:

https://en.wikipedia.org/wiki/Rosalind_Franklin

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CF%8C%CE%B6%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CF%84_%CE%A6%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%BA%CE%BB%CE%B9%CE%BD

https://www.lifo.gr/now/tech-science/rosalind-franklin-i-sbismeni-ypografi-piso-apo-dyo-nompel

http://www.newsnowgr.com/article/1362824/rozalint-franklin-to-xameno-nompel.html