Η υπακοή δεν είναι λύση!

 

γράφει η Σοφία Ζωή Παπαδόπουλου, Β1

Αδιαμφισβήτητα, το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας μας έχει αναρίθμητα ψεγάδια ενώ ταυτόχρονα οι νέοι καλούνται να αντιμετωπίσουν όλες τις δυσκολίες της ηλικίας τους σε  ένα κράτος που καταρρέει. Οι σχολικές καταλήψεις συχνά αποτελούν το μόνο ‘’όπλο’’ των μαθητών να στηρίξουν τα δικαιώματά τους και να ακουστούν οι φωνές τους σε μια κοινωνία που τους αψηφά,  μια κοινωνία που τα Μέσα της οποίας τους συκοφαντούν και τους υπονομεύουν στα μάτια των μεγαλύτερων γενεών. Δεν  θεωρώ λοιπόν δίκαιη την κατάκρισή τους για την επιλογή αυτής της παράνομης  μεθόδου. Βλέποντας  την ‘’ αλλαγή’’ από μια ιστορική σκοπιά, παρατηρούμε πως ποτέ στο παρελθόν δεν έχει έρθει μέσω νόμιμων οδών.

Ιδανικά, το σχολείο δεν θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται από τους μαθητές ως μια απρόσωπη δημόσια υπηρεσία αλλά ως ένας χώρος έκφρασης , εξέλιξης των ιδεών και διαμόρφωσης προσωπικότητας και απόψεων, πράγμα που περιλαμβάνει την απόκτηση πολιτικής συνείδησης  και τη μύηση στο αγωνιστικό  πνεύμα. Οι σχολικές καταλήψεις δίνουν σε εκείνους  την ευκαιρία να παλέψουν υπέρ των ιδεολογιών τους και να αντισταθούν σε όσα τους καταπιέζουν.  Εδώ αξίζει να σημειωθεί πως η αδιάφορη στάση κάποιων καταληψιών απέναντι στα αιτήματα, οι οποίοι εκμεταλλεύονται τη διαμαρτυρία για προσωπικούς τους σκοπούς, δεν αναιρεί τα θετικά αποτελέσματα που μπορούν να επιφέρουν οι συμμετέχοντες οι οποίοι έχουν πραγματική συνείδηση  της πράξης τους και του στόχου αυτής.

Δυστυχώς, αυτός ο τρόπος διαμαρτυρίας φαίνεται να εξευτελίζεται από τους θεσμούς. Η κυβέρνηση δεν παύει να κρατά μια στάση τιμωρητική και εκβιαστική, όπως επίσης  να τον χρησιμοποιεί ως αφορμή  για υπονόμευση και απαξίωση της δημόσιας εκπαίδευσης βασιζόμενη σε επιχειρήματα άτοπα (εάν λάβουμε υπόψιν μας πως το ίδιο το υπουργείο δεν φροντίζει για την ικανοποιητική λειτουργία της) τα οποία αποπροσανατολίζουν  την κοινή γνώμη από τον εντοπισμό της πραγματικής πηγής των προβλημάτων. Όσο αναφορά τις σχολικές διευθύνσεις , εξαντλούν την αυστηρότητά τους σε ορισμένους διαμαρτυρόμενους και τους επιβάλουν ποινές παραδειγματικά ως μέσο εκφοβισμού για να εξαγοράσουν την υπακοή της πλειοψηφίας.

Συνοψίζοντας, οφείλει  θεωρώ ο καθένας να δηλώσει την εναντίωσή του στις τακτικές που προαναφέρθηκαν και να αντιμετωπίζει τις μαθητικές  προσπάθειες με σεβασμό ανεξάρτητα με τις προσωπικές του τοποθετήσεις πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα. Η απαξίωση των καταλήψεων ως σύμβολα θα μπορούσε μόνο να είναι επιζήμια για το κοινωνικό σύνολο. Κόβοντας τα φτερά της νεολαίας σφυρηλατούμε μελλοντικούς ενήλικες –θύματα του συστήματος  υπερβολικά άβουλους για να αντιδράσουν, μελλοντικούς εργαζόμενους υπερβολικά απογοητευμένους για να απεργήσουν.