Κονιάκ μηδέν αστέρων, Κική Δημουλά

 Χαμένα πάνε εντελώς τα λόγια των δακρύων.

Όταν μιλάει η αταξία η τάξη να σωπαίνει
―έχει μεγάλη πείρα ο χαμός.
Τώρα πρέπει να σταθούμε στο πλευρό
του ανώφελου.
Σιγά σιγά να ξαναβρεί το λέγειν της η μνήμη
να δίνει ωραίες συμβουλές μακροζωίας
σε ό,τι έχει πεθάνει.

Ας σταθούμε στο πλευρό ετούτης της μικρής
φωτογραφίας
που είναι ακόμα στον ανθό του μέλλοντός της:
νέοι ανώφελα λιγάκι αγκαλιασμένοι
ενώπιον ανωνύμως ευθυμούσης παραλίας.
Ναύπλιο Εύβοια Σκόπελος;
Θα πεις
και πού δεν ήταν τότε θάλασσα.

 

από τα Ποιήματα, Ίκαρος 1998

*Σαν σήμερα,  22 Φεβρουαρίου πέθανε η ποιήτρια Κική Δημουλά 

Η αξία του Σ.Ε.Π για την εύρεση εργασίας και την αντιμετώπιση της ανεργίας,

γράφει ο Σπυρίδων Σπιτιέρης

   Στα μαθητικά του χρόνια ένας άνθρωπος καλείται να επιλέξει, να προσανατολιστεί, όσον αφορά το επάγγελμα. Για να διευκολυνθεί ο μελλοντικός εργαζόμενος σε αυτή τη δύσκολη απόφαση υπάρχει ο Σ.Ε.Π (Σχολικός Επαγγελματικός Προσανατολισμός). Από μικρή ηλικία ο άνθρωπος οδηγείται μέσω αυτού, αρχικά στα διάφορα στάδια της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (ειδικά στο λύκειο) και αργότερα στην επιλογή σπουδών, πανεπιστημίου, σχολής κ.α. Ο τρόπος, όμως, με τον οποίο γίνεται ο επαγγελματικός προσανατολισμός κατα τη διάρκεια των σχολικών χρόνων είναι αμφισβητήσιμος.

   Αρχικά, στα χρόνια της δευτέρας και τρίτης γυμνασίου, το παιδί καλείται να κάνει μια απόφαση που, δυστυχώς στις μέρες μας, λίγες φορές έχει να κάνει τοσο με τον επαγγελματικό προσανατολισμό, παρά με το μαθησιακό του επίπεδο. Σύνηθες είναι παιδιά χαμηλότερου μαθησιακού επιπέδου να επιλέγουν το Επαγγελματικό Λύκειο αντί του Γενικού με μόνο τους κριτήριο αυτό. Στο ίδιο παράδειγμα (την επιλογη λυκείου), παρατηρούμε και άγνοια των παιδιών για το πρόγραμμα σπουδών στο λύκειο, τις διαφορετικές πορείες επαγγελματικού προσανατολισμού που προσφέρουν το ΕΠΑ.Λ και το ΓΕ.Λ και τελικά, άγνοια της πανεπιστημιακής πορείας ή γενικά του επόμενου βήματος στη ζωή μετά το λύκειο. Μόνον από ένα παράδειγμα φαίνεται λοιπόν η αποτυχία του Σ.Ε.Π.

   Θεωρητικά, ο Σ.Ε.Π θα έπρεπε να προετοιμάζει, εδώ και χρόνια που υπάρχει, τα παιδιά για την υπόλοιπη τους ζωή. Πρακτικά, όμως, δεν πληροφορεί επαρκώς τους μαθητές παρά τους φέρνει στη κατάσταση τυφλής επιλογής κάθε φορά. Αυτό, φαίνεται από την δυσλειτουργία του στους δύο σημερινούς τύπους λυκείου. Τη τελευταία στιγμή, με ελλιπή πληροφόρηση, πριν τη δευτέρα λυκείου, οι μαθητές κάνουν επιλογή κατεύθυνσης, για την οποία πληροφορούνται περισσότερο από μεγαλύτερα, πιο έμπειρα αδέλφια ή γονείς παρά από οποιοδήποτε πρόγραμμα Σ.Ε.Π. Στη τρίτη λυκείου, ειδικά στο ΓΕ.Λ, ο μαθητής καλείται να προετοιμαστεί για τις Πανελλήνιες Εξετάσεις, μια διαδικασία για την οποία έχει ανεπαρκείς γνώσεις και είναι παντελώς άπειρος. Στη πορεία του μαθητή στο λύκειο, λοιπόν, ο Σ.Ε.Π απέτυχε. 

  Εφόσον ο Σ.Ε.Π αποτυγχάνει στο στόχο του στο γυμνάσιο και το λύκειο, λογικό είναι να αποτυγχάνει και στην εύρεση εργασίας. Από το γυμνάσιο ως το πανεπιστήμιο, ο νέος έχει δεσμευτεί, και έτσι νιώθει, τις περισσότερες φορές ένα μέλλον το οποίο δεν επέλεξε πραγματικά ο ίδιος. Από αυτό καταλαβαίνουμε ότι ούτε το δυναμικό του νέου αξιοποιείται, ούτε ο ίδιος ζει όπως εκείνος ποθεί, ούτε είναι πραγματικά ενεργό μέλος της κοινωνίας.

  Η δυσλειτουργία του Σ.Ε.Π, λοιπόν, δημιουργεί περαιτέρω προβλήματα κοινωνικά, οικονομικά και ψυχολογικά, όχι μόνο στο άτομο αλλά και σε ολόκληρη τη κοινωνία, εκτός από το να μη βοηθάει πραγματικά στην εύρεση εργασίας.

   Ένα από τα σημαντικότερα κοινωνικά προβλήματα, στου οποίου την αντιμετώπιση δεν βοηθάει ο Σ.Ε.Π, είναι η ανεργία. Το ανθρώπινο δυναμικό του κράτους δεν αξιοποιείται και η οικονομική κατάσταση μόνο χειροτερεύει. Στην Ελλάδα, όπως και σε άλλα κράτη, οι μαθητές αποφοιτούν από το λύκειο ή το πανεπιστήμιο και εκτίθενται ξαφνικά στη δοκιμασία της εύρεσης εργασίας. Εκτίθενται ξαφνικά, επειδή ο Σ.Ε.Π δεν πληροφόρησε αρκετά τους μαθητές για την πραγματικότητα της αγοράς εργασίας και την δυσκολία που κρύβεται σε αυτή τη διαδικασία στη σύγχρονη, γεμάτη ανταγωνισμό, κοινωνία. Ο ανταγωνισμός αυτός, όμως, είναι προιόν της ανεργίας, μία εξαθλιωτική κατάσταση, στην οποία η παθητικότητα του Σ.Ε.Π φέρνει τους απόφοιτους, και τελικά όλους τους ανθρώπους που ψάχνουν δουλειά, να αναγκάσκουν και να καταπιέσουν τους εαυτούς τους στην ιδεολογία του <<έτσι έχουν τα πράγματα>> αποσύροντας κάθε ιδέα ονείρου και επιθυμίας από τη ζωή τους. Παρατηρούμε, λοιπόν, ότι ο Σ.Ε.Π έχει επιρροή σε κάθε πτυχή του ανθρώπου και της κοινωνίας επειδή ακριβώς η σημερινή κοινωνία περιστρέφεται τόσο πολύ γύρω από το χρήμα.

   Ο Σ.Ε.Π, λοιπόν, εφόσον έχει επιρροή σε κάθε ηλικία του ανθρώπου απο το γυμνάσιο έως τη σύνταξη, οφείλουμε να τον θεωρούμε πρόγραμμα υψηλής σημασίας. Η ισχύς που κρύβει ένα πρόγραμμα σαν τον Σ.Ε.Π είναι τρομακτική· αυτή η ισχύς, όμως, μπορεί να έχει είτε θετικά είτε αρνητικά αποτελέσματα τεράστιας κλίμακας. Αυτή τη στιγμή ο Σ.Ε.Π είναι άλλο ένα παραμελημένο πρόγραμμα του κράτους. Όταν αλλάξει αυτό, στο πέρασμα μιας γενιάς, τα καλά αποτελέσματα θα ξεκινήσουν να φαίνονται. Η ψυχολογία των νέων θα καλυτερεύσει και η αυτογνωσία τους, όσον αφορά το επάγγελμα, θα ποιήσει μία γενιά που θα είναι πιό ευέλικτη οικονομικά και καλύτερα πληροφορημένη για την επαγγελματική αποκατάσταση. Αυτή η οικονομική ευελιξία, προφανώς, δεν θα είναι μόνον ατομική, αλλά και συνολική. Ολόκληρη η οικονομία επηρεάζεται, αντίστοιχα, και η ποιότητα ζωής. 

  Από την ισχύ, λοιπόν, που έχει ο Σ.Ε.Π, φαίνεται ότι έχει αξία, όχι μόνο για τη εύρεση εργασίας και την αντιμετώπιση της ανεργίας, αλλά και για κάθε τι άλλο που ενδιαφέρει καθημερινά τον άνθρωπο, από τα μικρότερα πράγματα που δεν προσέχουμε καν έως τις βαθύτερες σκέψεις, όνειρα, συναισθήματα και βασική ιδεολογία του κάθε ανθρώπου σε διάφορα επίπεδα. Αυτό, λόγω της επιρροής που έχει στο υποσυνείδητο του νέου και τις αντιλήψεις του όσον αφορά τα οικονομικά και τελικά, των δυνατοτήτων του στη ζωή γενικότερα

FAST FASHION ένας καρκίνος από την παραγωγή μέχρι την κατανάλωση

 

γράφει ο Βλαδίμηρος Νικόπουλος 

Το Fast Fashion ή στα ελληνικά «γρήγορη μόδα», είναι όρος που έχει προέλθει από τον συνδυασμό των λέξεων “Fashion” και “Fast Food”, του γρήγορου, δηλαδή, φτηνού, ανθυγιεινού φαγητού. Κάπως ανάλογα λειτουργεί η γρήγορη μόδα που παράγεται γρήγορα με χαμηλό κόστος παραγωγής.  Εάν κάποιος το δει με μια εξωτερική μάτια η γρήγορη μόδα ακούγεται φανταστική, ένα 'θαύμα' της ανθρωπότητας

Το πρόβλημα αρχίζει να αποκαλύπτεται όταν κάποιος κάνει λίγη παραπάνω έρευνα στο πως γίνεται να παράγονται τόσο γρήγορα ρούχα σε χαμηλή τιμή. Η παραγωγή των ρούχων  ανακαλύπτει κανείς πως γίνονται σε χώρες με φτηνό εργατικό δυναμικό, όπως είναι το Μπαγκλαντές, το Βιετνάμ, η Ινδία κ.ά. Στα εργοστάσια τους εργάζονται ως επί το πλείστον γυναίκες, αλλά και παιδιά, κάτω από χείριστες και μη ασφαλείς συνθήκες, λαμβάνοντας εξευτελιστικά χαμηλές πληρωμές .  Πέρα όμως από το ηθικό πρόβλημα που δημιουργούν αυτές οι εταιρίες, υπάρχει και περιβαλλοντικό πρόβλημα. Η βιομηχανία μόδας είναι η δεύτερη πιο ρυπογόνα στον πλανήτη, μετά τη βιομηχανία πετρελαίου. Η χρήση φτηνών και τοξικών υφασμάτων που χρησιμοποιούνται συνεχώς από τέτοια καταστήματα τροφοδοτεί αυτή την κατάσταση. Σύμφωνα με το WWF, χρειάζονται 2.700 λίτρα νερό για να φτιαχτεί ένα βαμβακερό T-shirt, τα οποία είναι αρκετά για να ζήσει κάποιος 900 μέρες. Άμα κάνουμε τους υπολογισμούς,  τα αποτελέσματα είναι τρομακτικά. Το μέσο ένδυμα φοριέται επτά φορές πριν πεταχτεί. Το θέμα είναι ότι η γρήγορη μόδα κάνει τόσο μεγάλη σπατάλη που παράγει περισσότερο CO2 από τη Γαλλία, τη Γερμανία και το Ηνωμένο Βασίλειο μαζί.

Τι πρεπει να κάνουμε όμως εμείς; Αρχικά θα πρέπει να σταματήσουμε να ψωνίζουμε από καταστήματα που προωθούν το Fast Fashion και ενισχύουν την εργασιακή εκμετάλλευση. Tο δεύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ψωνίζουμε από καταστήματα που είμαστε σίγουροι ότι δεν υπάρχει αυτή η εκμετάλλευση. Αν δεν είστε σίγουροι, απλά ρωτήστε που κατασκευάζονται τα ρούχα. 

Πρέπει να κάνουμε πιο στοχευμενα τις αγορές μας ξέροντας απο πριν τι έχουμε σκοπό να αγοράσουμε. 

Μπορούμε επίσης να κοιτάμε στα ντουλάπια τον γονιών μας τα οποία είναι γεμάτα ρούχα που δεν έχουν φορεθεί εδώ και χρόνια και είναι πραγματικά εκπληκτικό τι μπορεί κάποιος να ανακαλύψει εκεί μέσα.Εάν κάτι  δεν είναι το νούμερο σου υπάρχει η δυνατότητα της μεταποίησης.

Αφιέρωμα στον Κωνσταντίνο Θεοτόκη

γράφει η Ιωάννα Σπίγγου

Ο Κωνσταντίνος Θεοτόκης ήταν Έλληνας συγγραφέας και μεταφραστής με καταγωγή

από την Κέρκυρα. Γεννήθηκε στην Κέρκυρα στις 13 Μαρτίου του 1872 και

προερχόταν από οικογένεια αριστοκρατική, με μητέρα την Αγγελική Πολυλά και

πατέρα τον Μάρκο Θεοτόκη. Στα 17 του έτη, αναχώρησε για το Παρίσι, όπου και

ξεκίνησε την φοίτηση των ανώτατων σπουδών του στη φυσικομαθηματική σχολή του

Πανεπιστημίου της Σορβόννης. Δύο χρόνια αργότερα, για οικονομικούς λόγους,

μετακόμισε στη Βενετία, γνωρίζοντας τη σύζυγό του, βαρόνη, Ερνεστίνα Φον

Μάλοβιτς. Απέκτησε μια κόρη μαζί της, το 1895, ενώ είχε ήδη αφήσει τις σπουδές

του και κατέφυγε στους Καρουσάδες, επικεντρωμένος στη μελέτη του.

Οι ιδεολογικές επιρροές του με το πέρασμα του χρόνου, μεταβάλλονταν και

πλούτισαν, ξεκινώντας από τη γερμανική ιδεοκρατία με εκπρόσωπο τον Νίτσε, ενώ

κατόπιν τον απαρνήθηκε και συμμερίστηκε τη φιλοσοφία του Μαρξ, ύστερα από

ταξίδια του στην Ευρώπη και επιμόρφωση στα πανεπιστήμια του Γκρατς και του

Μονάχου. Ήταν επίσης πολύγλωσσος από νεαρή ηλικία, γνωρίζοντας την αγγλική,

γαλλική, γερμανική, ιταλική λατινική και σανσκριτική γλώσσα, ακόμη και εβραϊκά,

αρχαία ελληνικά και περσικά. Από την μόνιμη εγκατάστασή του στην Κέρκυρα και

ύστερα, ήρθε σε επαφή με τον ποιητή Μαβίλη και ασπάστηκε σοσιαλιστικές ιδέες,

κάτι το οποίο είναι φανερό και στα έργα του. Τον Ιούλιο του 1923, απεβίωσε στην

Κέρκυρα σε ηλικία 51 ετών, ενώ μερικούς μήνες πριν, είχε διαγνωστεί με καρκίνο.

Η προσφορά του Κωνσταντίνου Θεοτόκη στην ελληνική πεζογραφία, μέσω του έργου

του, ήταν αξιοσημείωτη, αφού τα διηγήματα και βιβλία του, διαβάζονται, διδάσκονται

και ασκούν σημαντική επιρροή ακόμη και σήμερα. Ορισμένα από τα σημαντικότερα

είναι τα, Η ζωή και ο θάνατος του Καραβέλα, Ο κατάδικος, Οι σκλάβοι στα δεσμά

τους, Αγάπη παράνομη, Τα σονέτα κ.α.

Ο τρόπος γραφής του χαρακτηρίζεται από επαναλαμβανόμενα ηθογραφικά στοιχεία,

που παρουσιάζουν τις συνθήκες της εποχής, τα ήθη και έθιμα και μεταδίδουν το

συναισθηματικό κλίμα και διάφορα κοινωνικά στοιχεία.

«Θα κάμει ζέστα σήμερα, εσυλλογίστηκε ανοίγοντας το μικρό παράθυρο του

μαγειριού. Και βλέποντας πως το φως δεν ήταν ακόμη αρκετό, άναψε μ' ένα

σπίρτο το κατάμαυρο λυχνάρι που κρεμότουν από ένα καρφί στον κοκκινωπό και

καπνισμένον τοίχο πάνωθε από την ογνήστρα, έπειτα εκοίταξε τριγύρου,

γυρεύοντας με το βλέμμα την κούκουμα του καφέ, έσκυψε κι επήρε κάρβουνα και

τ' άναιρε επιδέξια σε λίγες στιγμές στο σιδερένιο φουρνέλο, φυσώντας τα με το

στόμα πρώτα και στερνά με το βέντουλο.

Απόσπασμα από το διήγημα “Η τιμή και το χρήμα”

Διέθετε, σε πολλά σημεία των αφηγήσεών του, έναν ρεαλισμό ιδιαίτερο, μια

εκπληκτική περιγραφή, με εξονυχίστικη λεπτομέρεια, που δεν δίσταζε να ενταχθεί και

στο πλαίσιο ενός σοκαριστικού νατουραλισμού.

Η ψυχή του αναστατώθηκε. Ο νους του δεν μπορούσε πλια να την κυβερνήσει· κι

εδιάβηκε με μιας εμπρός του όλο το έγκλημα: ο σφαγμένος Αράθυμος, η νύχτα

του φονικού, το καρτέρι στο σκοτάδι, το μαρτύριο του ανθρώπου που 'χε

καταδικαστεί με τη δολερή μαρτυρία του, ο γάμος του· κι αυτήν την ώρα άκουσε

πάλε μέσα του την ανάγκη να μολογήσει τα πάντα και ν' αλαφραίσει την

αποσκληρημένη καρδιά του. Επάλεψε κάμποση ώρα με τον εαυτό του και ο

αγώνας εκείνος εζωγραφιζότουν στο πρόσωπό του, που πότε εκοκκίνιζε, πότε

εκιτρίνιζε, πότε ίδρωνε, στο φοβισμένο κι αλλόκοτο βλέμμα του, στες φλέβες του

λαιμού του που εφούσκωναν, στη δίπλα που 'καναν τα ωχρά του χείλη, στο

νευρικό ψηλάφισμα πόκαναν τα δάχτυλά του· το μυστικό τον έπνιγε. Η δύναμη

που ήθελε να τόνε κάμει να μιλήσει ήταν ακατανίκητη·

Απόσπασμα από το διήγημα “Κατάδικος”

Έγραφε με μία πλούσια και δυναμική δημοτική γλώσσα, εμπλουτισμένη με

κερκυραϊκούς ιδιωματισμούς ενώ ταυτόχρονα, αποτύπωνε το ψυχικό βάθος του

ανθρώπου, τις εσωτερικές συγκρούσεις, τις συναισθηματικές μεταβολές του και

διάφορες ηθικές στάσεις, μέσα σε κάθε διήγημά του.

«Στο χέρι σου κρέμεται,» ξανάπε ο γέρος, «εσέ Ευλαλία, όλο το σπίτι, αν θέλεις

εσύ γλιτώνει!... Ναι, γλιτώνει, αν θέλεις εσύ, Ευλαλία!...» «Εγώ;» είπε η κόρη

φοβισμένη… Ο γέρος δεν ήξερε πώς να αρχίσει. Εκατέβασε το βλέμμα, έσιαξε το

πανωφόρι του σα να κρύωνε, εκοκκίνισε, έβηξε, εκουνήθηκε και τέλος είπε

συλλογισμένος. «Ο Αριστείδης Στεριώτης, ο γιατρός… τόνε ξέρετε όλοι!» Κ’

εσώπασε πάλι για κάμποση ώρα. «Ναι», ξακολούθησε έπειτα περίτρομος, «αυτός

έχει τα περσότερα χαρτιά μου στο συρτάρι του… Δεν ξέρω πώς τ’ απόχτησε…

Αλλά δε θέλω να πω αυτό. Είναι πλούσιος… θα δώσει καιρό για να πλερώσω…

φτάνει μόνο… Α, Ευλαλία, μου μήνυσε σήμερα… Ήρθε εδώ ο Χαντρινός… με

κουβέντιασε πολλές ώρες… Άκουσέ με, Ευλαλία!… Σε θέλει γυναίκα του!...

Μπαίνει εδώ μέσα γαμπρός και μας φτιάνει τες δουλειές μας, όπως εκείνος

ξέρει!... Φυσικά δεν έδωκα λόγον κανένα… Α, Ευλαλία!…»

Απόσπασμα από το διήγημα “Οι σκλάβοι στα δεσμά τους

Η ενοχή στην εφηβεία

 γράφει η Ελπινίκη Πρίφτη

Η εφηβική ηλικία είναι αναμφισβήτητα μία περίοδος μεταιχμίου για τον άνθρωπο. Ο νέος βρίσκεται μέσα σε ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα αντιμέτωπος με νέες, πρωτόγνωρες εμπειρίες και συναισθήματα. Είναι αναγκασμένος να εισάγει στη ζωή του υποχρεώσεις και ζητήματα- ίσως όχι και τόσο ευχάριστα- καθώς και να αντιληφθεί και αντιμετωπίσει με την ‘’ωριμότητα’’ της ηλικίας του πλέον καταστάσεις που μέχρι προσφάτως αναλάμβαναν άλλοι την ευθύνη αντ’ αυτού.

Είναι λοιπόν αναμενόμενο αυτή η μετάβαση από την παιδική στην ενήλικη ζωή να δυσκολέψει έναν έφηβο να προσαρμοστεί, όσο γρήγορα το απαιτούν οι σημερινοί ρυθμοί της ζωής. Το συναίσθημα ,του ότι δεν είναι αρκετός έναντι τον απαιτήσεων, η σύγκριση με άτομα του κύκλου του που ίσως ‘’τα καταφέρνουν καλύτερα’ ’,όλο το άγχος που επακολουθεί λόγω αυτής της εξωτερικευμένης πίεσης- που όμως είναι αδύνατο να εξωτερικευτεί καθώς ο κάθε νέος νιώθει μόνος και μοναδικός σε αυτή τη δύσκολη περίοδο, που τον ‘’κατασπαράζει’’ σωματικά και ψυχικά- οδηγούν στο αίσθημα της ενοχής.

Στην ψυχολογία, η ενοχή είναι ένα συναίσθημα που αφορά σε ένα γεγονός ή μία εμπειρία για τα οποίο θεωρούμε τον εαυτό μας υπεύθυνο για αυτό και μέσα από την ενοχή νιώθουμε άσχημα για την απόφαση ή την έκβαση αυτής της εμπειρίας.

Πολλές φορές η ενοχή δύναται να γιγαντοποιηθεί και να αποτελέσει μία άκρως τρομακτική θα έλεγα εμμονή. Είναι ικανή να ριζώσει στο υποσυνείδητο ενός ανθρώπου, να τον ‘’στοιχειώσει’’ ,να κάνει το άτομο φοβισμένο και με το πιστεύω πως είναι ένα λάθος ή αξίζει κάποια τιμωρία για την ‘’μη σωστή’’ διαχείριση της σκέψης του ή του εαυτού του. Ο νέος αισθάνεται ανάξιος των περιστάσεων.

Σημαντικό είναι λοιπόν η ενοχή-καθώς είναι κάτι φυσιολογικό και ένα συναίσθημα κοινό και γνωστό σε όλους- να μην αποτελεί ταμπού. Θα πρέπει να αποτελέσει ένα ζήτημα προς ανοιχτή συζήτηση. Ο έφηβος να μην φοβηθεί να μοιραστεί το πώς νιώθει και να συνειδητοποιήσει πως περνά ένα στάδιο αναπόφευκτο, το οποίο μοιράζονται μαζί του η πλειοψηφία, αν και όχι το σύνολο των νέων.

Αγκάθα Κρίστι: Το μυστήριο της ζωής της.

γράφει η Ελπινίκη Πρίφτη 

H ζωή της Αγκάθα Κρίστι ήταν γενικά ήρεμη, αν και είχε καταθλιπτικά επεισόδια. Ένα περιστατικό στη ζωή της δεν διαφέρει και πολύ από τις μυστηριώδεις ιστορίες της. 

Το 1914 παντρεύτηκε τον επιχειρηματία  Κρίστι. Ο γάμος τους ήταν αρμονικός έως το 1926, όταν αυτός έκανε αίτηση διαζυγίου και της ανακοίνωσε ότι ήταν ερωτευμένος με μια γυναίκα. Στις 3 Δεκεμβρίου της ίδιας χρονιάς έφυγε από το σπίτι του ζευγαριού για να περάσει το Σαββατοκύριακο με την ερωμένη του. Το ίδιο απόγευμα η Αγκάθα εξαφανίστηκε. Το αυτοκίνητό της βρέθηκε την επόμενη μέρα . Τα μέσα ενημέρωσης αμέσως υποπτεύθηκαν πως έπεσε θύμα απαγωγής

Κινητοποιήθηκε η αστυνομία και μαζί με περίπου 20.000 εθελοντές άρχισαν να την ψάχνουν σε όλη την περιοχή χωρίς να βρουν κανένα ίχνος της. Μέσα σε λίγες ημέρες όλος ο κόσμος έμαθε για την εξαφάνισή της. 

Η Κρίστι βρέθηκε μετά από 10 ημέρες σε ένα ξενοδοχείο, όπου είχε νοικιάσει δωμάτιο με το όνομα “Τερέζα Νιλ”. Την εξέτασαν γιατροί που διαπίστωσαν ότι υπέστη ένα σοβαρό καταθλιπτικό επεισόδιο το οποίο της προκάλεσε προσωρινή αμνησία.

Κι αφού ήταν γνωστό ότι έπασχε από κατάθλιψη στο παρελθόν, ένα μεγάλο μέρος του κοινού αποδέχθηκε αυτήν την εξήγηση. Ωστόσο, ήταν πολλοί εκείνοι που δεν πείστηκαν κι ακόμα και σήμερα υπάρχουν διάφορες θεωρίες για τους λόγους της εξαφάνισής της. 

Ένα αφιέρωμα στην Ελισάβετ Μουτζάν – Μαρτινέγκου από μαθητές

 

     Η συγγραφέας Διδώ Σωτηρίου μέσα από το βιβλίο της «Επισκέπτες» παρουσιάζει τη ζωή της Ελισάβετ και του Αλέξανδρου. Οι δύο αυτοί νέοι έρχονται από το παρελθόν. Επισκέπτονται μια νέα κοπέλα του 20ου αιώνα και διηγούνται τις δυσκολίες που συνάντησαν όσο ζούσαν λόγω του φύλου τους και της καταγωγής τους. Με αφορμή το μάθημα της Λογοτεχνίας μελετήσαμε τη συγγραφέα Ελισάβετ Μουτζάν – Μαρτινέγκου και ερευνήσαμε το κοινωνικό πλαίσιο της εποχής της, ώστε να αντιληφθούμε τη δομή της κοινωνίας της Ζακύνθου εκείνη την εποχή. Παράλληλα, ορμώμενοι από τα ίδια τα λόγια της Ελισάβετ για τα γυναικεία ρούχα, αναζητήσαμε πληροφορίες σχετικές με τη γυναικεία ένδυση. Ενδιαφερθήκαμε να μάθουμε, ακόμα, για γυναίκες λογοτέχνες και για τη ζωή της ίδιας της Ελισάβετ. Στον παρακάτω σύνδεσμο μπορείτε να επισκεφθείτε τις εργασίες των μαθητών του τμήματός μας.

                                                                                   Οι μαθητές του τμήματος Α4

https://padlet.com/tik15tik8a22/u1f480w7hliy72kj 

Άστεγοι με κοστούμια..

Γράφει η Ιωάννα Σπίγγου,  Β' Λυκείου 

Ένα φαινόμενο σύγχρονο, οι《άστεγοι με κοστούμια》όπως αποκαλούνται, είναι οι Ιάπωνες εργαζόμενοι,  οι οποίοι δεν προλαβαίνουν να επιστρέψουν στο σπίτι τους, ύστερα από ένα μεγάλο διάστημα υπηρεσίας, για αυτό και αναγκάζονται να διανυκτερεύσουν στην κοντινότερη πλατεία της περιοχής..
Η ακραία κατάρρευση από τις συνεχόμενες, απάνθρωπης διάρκειας ώρες δουλειάς τους, οδηγεί στην εξουθένωσή τους. Χάνοντας τα τελευταία δρομολόγια, αναγκάζονται να διαμένουν σε στάσεις λεωφορείου, παγκάκια και πεζοδρόμια.
Με μία πρώτη ματιά, συνειδητοποιούμε, ότι η σωματική τους κούραση θα είναι υπερβολική.
Η Ιαπωνία ως μία χώρα με μία τεράστια βιομηχανική βάση και ανάπτυξη, επιλέγει την πολύωρη εργασία των υπαλλήλων, ως προτεραιότητα, εις βάρος των ανθρώπινων ικανοτήτων τους, οι οποίες αναπόφευκτα, δεν είναι απέραντες. Υπάρχει μία τεράστια αντίθεση, ανάμεσα στην υψηλή τεχνολογία που κατακλύζει τη χώρα αυτή, και στον ανθρωπισμό της, αφού άνθρωποι που μέλημά τους είναι να προσφέρουν, υφίστανται αυτή την καταπίεση και η ζωή τους εντάσσεται σε ενα περιορισμένο πλαίσιο.
Πέρα όμως από τη σωματική κούραση και τις συνθήκες αυτές, είναι αναγκαίο να αναρωτηθούμε για τις ψυχολογικές συνέπειες και την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων αυτών.
Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι, κάποιος να περιμένει μία ολόκληρη εβδομάδα για να δει τους δικούς του ανθρώπους;
Να μην ανταμείβεται καθόλου για την προσπάθεια που καταβάλλει, αλλά να υποτιμάται;
Να κρυώνει και να θυσιάζει καθημερινά, τις κυρίαρχες ανθρώπινες ανάγκες του;

Η Ιαπωνία, ως χώρα, επιλέγει να θυσιάσει τους ανθρώπους που ζουν σε αυτή, και την ακεραιότητα τους, στο βωμό της οικονομίας, μιας οικονομίας,  που παράγεται από τον άνθρωπο, αλλά δεν επιστρέφει στον άνθρωπο..

Προγεννητική αγωγή: αναχρονισμός στο έπακρο

 

γράφει ο Βλαδίμηρος Νικόπουλος, Α3

Το υπουργείο Παιδείας «κατέβασε» τα τρία βίντεο για την προγεννητική αγωγή μετά το σάλο που προκλήθηκε από τις περίεργες και αντιεπιστημονικές απόψεις που περιλάμβανε το πρόγραμμα της «Ελληνικής Εταιρείας Προγεννητικής Αγωγής» για τα σχολεία. 

Συγκεκριμένα, στα βίντεο αυτά  υποστηρίζεται η θεωρία ότι η σύλληψη ξεκινά τη στιγμή που η μητέρα συλλαμβάνει την ιδέα να κάνει ένα παιδί, ενώ επισημαίνεται ότι η μητέρα εκτός από το αίμα της περνάει στο έμβρυο τις σκέψεις της, την πνευματική τροφή, το DNA του παιδιού εξαρτάται από την ποιότητα αγάπης του ζεύγους, η κύηση είναι το σχέδιο και η έγκυος το υλοποιεί και το καλύτερο απο όλα (!) η ομοφυλοφιλία οφείλεται στη μη αποδοχή του φύλου από τη μητέρα, που επιθυμούσε να έχει το παιδί της διαφορετικό φύλο. Όλα αυτά αποτελούν ένα μικρό ποσοστό από τις απαρχαιωμένες απόψεις της Ελληνική εταιρείας προγεννητική αγωγής που στάλθηκαν στα γυμνάσια.

Η Μαλαματένια Ρούλα, από την Εταιρεία Προγεννητικής Αγωγής αναφέρει ότι «τα πάντα ξεκινούν τη στιγμή της σύλληψης του παιδιού». Μάλιστα στηρίζει το επιχείρημα στην αρχαία Κίνα, που μετρούσαν την ηλικία του παιδιού από τη σύλληψη και στα πιστεύω κάποιας αφρικανικής φυλής, τα μέλη της οποίας θεωρούσαν ότι η ηλικία του παιδιού ξεκινά από τη στιγμή που η γυναίκα συλλαμβάνει την ιδέα να κάνει παιδί. Από τα επιχειρήματα δεν λείπουν και πληροφορίες από την αρχαία ελληνική γραμματεία, με τον Σωκράτη να λέει « ότι μετά τη γέννηση είναι αργά για την οποιαδήποτε αγωγή προς το παιδί» και από την εκκλησία, όπου «…ο άγιος Πορφύριος υποστηρίζει ότι η αγωγή υγείας αρχίζει με τη σύλληψη γιατί τότε από την ανυπαρξία περνάμε στην ύπαρξη».

Το μη κερδοσκοπικό σωματείο «Ελληνική Εταιρεία Προγεννητικής Αγωγής» έχει χαρακτηριστεί ως «αιρετικό» από την Εκκλησία. Σύμφωνα με πληροφορίες από εκκλησιαστικούς κύκλους, η Εκκλησία αντιμετωπίζει την Εταιρεία Προγεννητικής Αγωγής ως θεοσοφιστική αίρεση.

Πιθανά μελλοντικά μωρά εαν κάνετε τα εξής την περίοδο της Εγκυμοσύνης:

1] Λέτε ψέματα

 

  

2]Παρακολουθείτε ταινίες με πειρατές

3]ή τρώτε πολύ μέλι

.

Σεβασμός, προνόμιο ή όχι;

 Γράφει η Καραγιάννη Ευαγγελία, Β'3

     Ακούμε σε καθημερινή βάση τη λέξη σεβασμό, πολλές φορές απαιτούν από εμάς τους νέους να τον εκδηλώνουμε. « Είναι μεγαλύτερός σου πρέπει να τον σέβεσαι», λένε, «Είναι καθηγητής σου πρέπει να τον σέβεσαι», «Είναι γονιός σου πρέπει να τον σέβεσαι». Αλήθεια; Έτσι λειτουργεί ο σεβασμός; Είναι ανάλογος με την ηλικία, τη δύναμη, την κοινωνική τάξη και τον ρόλο; Μήπως τελικά ο σεβασμός πρέπει να είναι αμοιβαίος; Πραγματικά τι είναι σεβασμός;

     Σεβασμό μπορούμε να χαρακτηρίσουμε, σύμφωνα με τον ορισμό, την εκτίμηση και τον θαυμασμό προς ένα άτομο. Σεβασμός πρέπει να υπάρχει μεταξύ των μελών μιας κοινωνίας. Ωστόσο, πλέον ο «σεβασμός» αποκτιέται, σύμφωνα με λανθασμένα κριτήρια. Υπάρχει ο σεβασμός που θα έπρεπε να ισχύει ανεξαρτήτως δύναμης και ηλικίας, αλλά υπάρχει και ο «σεβασμός», πίσω από τον οποίο υποβόσκει ο φόβος, η επιβολή και η καταπίεση. Στην προκειμένη περίπτωση, στο σχολικό περιβάλλον, οι μαθητές μπορούν να σέβονται ή να «σέβονται» ορισμένους καθηγητές. Συνήθως, υπερισχύει η δεύτερη περίπτωση, διότι οι καθηγητές έχουν την δυνατότητα να κρίνουν τις επιδόσεις μας και την πορεία μας στην εκπαιδευτική διαδικασία. Οι εκπαιδευτικοί θα μπορούσαν να δείξουν και σε εμάς σεβασμό εάν προσπαθούσαν να μη μας προσβάλλουν και να μη μας μειώνουν. Αντίστοιχα και εμείς, οφείλουμε να σεβόμαστε τον χρόνο και την προσπάθεια που καταβάλλουν οι καθηγητές, καθώς και τους ίδιους ως προσωπικότητες.

     Καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως ο σεβασμός θα έπρεπε να είναι αμοιβαίος. Ωστόσο, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε πως ο σεβασμός τις περισσότερες φορές επιβάλλεται, ενώ λίγες είναι οι φορές που κάποιος τον εκδηλώνει. Πώς αλήθεια θα καταφέρουμε την ειλικρινή εκδήλωση σεβασμού δίχως υπόνοια φόβου;