Αξίζει; ΑΞΙΖΩ!;

   

γράφει η Ελπινίκη Πρίφτη, Β Λυκείου 

Από μικρή ακούω τις φράσεις ‘’ο τάδε έκανε κάτι στη ζωή του ή ‘’σιγά μην κατάφερε τίποτα, τεμπέλης όλη του τι ζωή’’. Σχόλια, κριτικές και κουτσομπολιά από ανθρώπους που, είναι άραγε ικανοί να μετρήσουν την αξία κάποιου; Και αν η αξία ενός ανθρώπου είναι τελικά κάτι υπολογίσιμο, ποια είναι η κλίμακα μετρήσεως της και ποιος ο επιδέξιος, υπεύθυνος κριτής;

Πάντα με διέκρινε ένα άγχος -ίσως φτάνει πλέον και σε ψυχαναγκασμό- καθώς με διακατέχει μια τόσο έντονη επιθυμία να επιτύχω κάπου, να αξίζω! Το για ποιον, που κι πότε, παραμένουν ακόμα για μένα ερωτήματα άλυτα. Πολλές φορές στη προσπάθεια μου να τα απαντήσω αντί για ένα βήμα μπροστά, πηγαίνω δύο βήματα πίσω. 

Μπερδεύομαι και χάνομαι σε ένα χαοτικό μονοπάτι ατελείωτων γρίφων για το ποιος είναι εν τέλει ο σκοπός της ζωής μου.Και γιατί στη τελική να πρέπει από τα εφηβικά μου κιόλας χρόνια να έχω αυτές τις απορίες λυμένες; Παρόλα αυτά κάτι αισθάνεται μέσα μου, σαν αυτό να ναι το σωστό. Σαν τώρα να πρέπει να προλάβω κάποια διορία, γιατί που χρόνος μετά! Σωστά;Μα και πάλι αυτή μου η σκέψη δεν είναι ορθή καθώς…Τι αν το ερώτημα στη τελική είναι αναπάντητο; Τι αν δεν υπάρχει σωστή ή λάθος απάντηση; Τι αν δεν υπάρχει μόνο μία;Και αν στην προσπάθεια μου και στο άγχος μου να κάνω κάτι σημαντικό, καταλήξω ξανά στο κενό; Κι’ αν δεν είμαι ικανή;

Κι΄ αν τελικά η έννοια του σημαντικού διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο;Ποιον θέλω να ευχαριστήσω; Όλους; Τον εαυτό μου; Κάποιο πρόσωπο γνωστό και αγαπημένο; Μα για ποιον προσπαθώ, και ποιος είναι ο στόχος μου άραγε;

ΜΠΕΡΔΕΥΤΗΚΑ!

Η αποδυνάμωση της πραγματικής φιλίας

γράφει ο Βασίλης Μεταξάς, Β Λυκείου

Εμπιστοσύνη, αλληλεγγύη, αγάπη, σεβασμός, κατανόηση... Ο 20ος αιώνας αποχώρησε αποφασισμένος να πάρει μαζί του μεγάλο μέρος των αξιών αυτών, θέτοντας έτσι τις πραγματικές φιλίες είδος προς εξαφάνιση. Οι λόγοι ποικίλουν! Τα πνεύματα έχουν αλλάξει απότομα, κατάσταση η οποία οφείλεται στις ραγδαίες εξελίξεις των τελευταίων δεκαετιών, με κυριότερες αυτές της τεχνολογίας. Πως είναι δυνατόν όμως η ανάπτυξη της τεχνολογίας να συμβάλλει στην αποδυνάμωση των ανθρωπίνων σχέσεων; Πώς μπορεί κάτι τόσο καλό να στρέφεται εις βάρος μας σε έναν ιδιαίτερα σημαντικό τομέα της ζωής μας; Όλα έχουν μια δυνατή σχέση μεταξύ τους, για όλα υπάρχει μια δυνατή εξηγήση! Οι άνθρωποι διψούν για δημιουργία! Ερευνούν, ανακαλύπτουν και κατασκευάζουν καινούρια πράγματα με εξαιρετικά γρήγορους ρυθμούς, κάτι το οποίο σίγουρα είναι προς όφελος μας, ταυτόχρονα όμως αποτελεί και συμφορά. Πολλές πτυχές της σύγχρονης τεχνολογίας (π.χ. Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης κ.ά.) επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό την ψυχολογία και το πνεύμα μας, γεμίζοντάς μας με καχυποψία, ανασφάλεια και διάφορα ακόμη αρνητικά συναισθήματα που ελέγχουν τη συμπεριφορά και τη δράση μας. Διστάζουμε να αναπτύξουμε σχέσεις με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν παλαιότερα... 

Και όλο αυτό γιατί; Διότι αμέτρητες σκέψεις περιβάλλουν τον εγκέφαλο μας, δίνοντάς του κίνητρα τα οποία αποτρέπουν τη θέληση και τη διάθεση μας να δημιουργήσουμε φιλίες. Όμως, εκτός από θύματα, είμαστε παράλληλα και «οι κακοί» σε όλην αυτή την ιστορία. Οι απίστευτες αλλαγές του τελευταίου αιώνα προσφέρουν ένα είδος δύναμης κι εξουσίας σε κάθε έναν από εμάς ξεχωριστά. Οι απόψεις μας, η περιουσία μας, οι ενέργειες μας... Οτιδήποτε αφορά εμάς είναι πιο «ισχυρό» από ποτέ, πράγμα το οποίο μας καθιστά «επικίνδυνους». Επομένως, εμείς οι ίδιοι είμαστε οι άνθρωποι που αποφεύγουμε εξαιτίας του φόβου και της ανασφάλειας που, όπως προανέφερα, μας καταβάλλει. Και φυσικά, δεν θα μπορούσε να λείπει από όλη αυτή την υπόθεση το συμφέρον. Η τεχνολογία μας δίνει προσβάση σε αμέτρητα αγαθά, υλικά και μη, τα οποία έχουν αρκετή αξία και δύναμη ώστε να μπορούν να αντικαταστήσουν τις ανθρώπινες σχέσεις. Εκτός αυτού, δεν είμαστε άξιοι να εκτιμήσουμε την μαγεία του κάθε πράγματος ξεχωριστά. Τα προηγούμενα χρόνια, οι παροχές ήταν περιορισμένες, επομένως οι άνθρωποι βασίζονταν στην αναζήτηση της αγάπης. Αυτό τους γέμιζε πραγματικά! 

Δυστυχώς δεν συμβαίνει το ίδιο σήμερα. Τους τελευταίους καιρούς, τα υποκατάστατα των φιλιών αυξάνονται όλο και περισσότερο, ακόμα κι όταν πρόκειται για άψυχα αντικείμενα που μας προσφέρουν μονάχα επιφανειακή ικανοποίηση. Η κατάσταση λοιπόν έχει ως εξής: Ακόμα κι αν στην ζωή μας έχουμε ανθρώπους που επιλέγουμε να ονομάζουμε «φίλους», ή έστω πράγματι τους αισθανόμαστε έτσι, το μόνο σίγουρο είναι πως αυτοί/-ές είναι κάθε άλλο παρά πραγματικοί φίλοι. Οι αξιόλογες περιπτώσεις αληθινής φιλίας σήμερα είναι σπάνιες. Έχουμε ακολουθήσει έναν δρόμο κακής διαχείρισης της τεχνολογίας, ο οποίος μας φθείρει και μας περιορίζει. Ακολούθως, συμβαίνουν όλα τα προαναφερόμενα!

Mrs. Potato Head

 

                    γράφει η Εμμανουέλα Παπαδάτου, Β Λυκείου

Όλη μας τη ζωή πρέπει να ανεχόμαστε τον κόσμο γύρω μας να σχολιάζει, να κατακρίνει και να επιβάλει συγκεκριμένα πρότυπα σε εμάς και στους συνανθρώπους μας. Από μικρή ηλικία μαθαίνουμε πως πρέπει να ακολουθούμε τα πρότυπα ομορφιάς για να είμαστε αρεστοί και αποδεκτοί από την κοινωνία. «Είναι χοντρή, πως περιμένει να την κοιτάξει κανείς;» ή «Τα χείλη της είναι πάρα πολύ μικρά», αυτά είναι μερικά από τα σχόλια τα οποία γυναίκες όλων των ηλικιών είναι αναγκασμένες να υπομένουν σε καθημερινή βάση. 

Η κοινωνία μέσω, κυρίως, των κοινωνικών δικτύων, της τηλεόρασης και των περιοδικών παρουσιάζει μη ρεαλιστικά πρότυπα ομορφιάς τα οποία επηρεάζουν το μεγαλύτερο μέρος του γυναικείου πληθυσμού δημιουργώντας νέες ανασφάλειες. Διαδίδουν το μήνυμα πως οι γυναίκες έχουν την υποχρέωση να είναι λεπτές, αλλά όχι κοκαλιάρες, να μην έχουν κυτταρίτιδα και ραγάδες αλλά ταυτόχρονα να έχουν καμπύλες και μεγάλο στήθος, όμως όχι σε υπερβολικό βαθμό που θα τις κάνει να τραβούν όλη την προσοχή πάνω τους. Επιπλέον, η επιδερμίδα τους πρέπει να είναι αψεγάδιαστη, τα μαλλιά τους μακριά και λαμπερά και το δέρμα τους λευκό. 

Τα πρότυπα αυτά δεν μειώνουν μόνο την αυτοπεποίθηση που έχουμε για το σώμα και το πρόσωπο μας, αλλά αναμεταδίδουν ακόμα ρατσιστικές αντιλήψεις και επικροτούν, έμμεσα, την απόκτηση διατροφικών διαταραχών. Αυτά τα βλαβερά πρότυπα αν και πολλές φορές είναι δύσκολο, ειδικά κατά την περίοδο της εφηβείας που το σώμα μας αλλάζει και αναπτύσσεται συνεχώς, δεν πρέπει να τα αφήνουμε να μας επηρεάζουν και να χαλάνε την εικόνα που έχουμε πλάσει για τον εαυτό μας. 

Είμαστε κάτι πολύ περισσότερο από ένα σώμα. Δεν έχει σημασία αν το νούμερο του παντελονιού μας είναι 36 ή 38, αν έχουμε ακμή ή αν η μύτη μας δεν είναι γαλλική. Τα άπιαστα στάνταρς της εποχής μας δεν έχουν καμία σημασία, η αυτοεκτίμηση πηγάζει από μέσα μας. Δεν είσαι υποχρεωμένος να αλλάξεις τον εαυτό σου για να ικανοποιήσεις τις επιθυμίες άλλων.

Ο σουρεαλισμός της εμφάνισης..

Γράφει η Σπίγγου Ιωάννα, Β' Λυκείου 

Τι κι αν ποτέ δεν είχαμε ένα ιδεώδες, ένα πρότυπο, μια ιδέα, καλοφτιαγμένη, θεωρητικά αψεγάδιαστη, αρεστή; Τι κι αν δεν ορίζαμε πρότυπα, επιλεγμένα, που καθορίζουν τις σκέψεις μας, απορρίπτουν, γελοιοποιούν, καταστρέφουν δίχως αιτία, δίχως σκοπό; 

Τότε, όλα θα ήταν φυσιολογικά. 

Η εμφάνιση είναι, πάντοτε, αυτή που είναι. Δεν αλλάζει, δεν μεταβάλλεται, δεν υπολείπεται, δεν υπερτερεί, δεν είναι υπερβολική, ούτε ελλιπής, είναι αληθινή. Και το μόνο που την περιορίζει και την κάνει να φαντάζει παράξενη, με λάθη, εδώ κι εκεί, με σημεία που δεν μοιάζουν ωραία, που δεν τα βλέπουμε ωραία, είναι η σύγκριση. Η σύγκριση με κάτι θεωρητικά ανώτερο.. που ποτέ, μα ποτέ δεν υπάρχει.. 

Οι σύγχρονες συνήθειες, βοηθούν στην ακραία διάδοση προτύπων στην εμφάνιση. Μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με ιδέες για την ιδανική ομορφιά, φωτογραφίες που εκπλήσσουν, σχόλια που προβληματίζουν και μια σημαντική έλλειψη ουσίας, δημιουργούν μια ψευδαίσθηση, μια δύσκολη να ανιχνεύσουμε στον ίδιο μας τον εαυτό, παράλογη υποσυνείδητη άποψη, ότι όλα περιστρέφονται γύρω από ένα πολύ εξειδικευμένο πρότυπο εξωτερικών χαρακτηριστικών. Γεννιέσαι και εισέρχονται αυθόρμητα στο μυαλό σου, νοοτροπίες γύρω από την προκατάληψη της εμφάνισης, τον σουρεαλισμό της εμφάνισης. 

Μα, που βρίσκεται το νόημα σε όλο αυτό; 

Αρκετοί από εμάς, ίσως να στέκονται μπροστά στον καθρέφτη, βλέποντας έναν εχθρό που επιβάλλεται να αλλάξει. Ίσως να ανοίγουμε συζήτηση, επικριτικού ύφους με τον εαυτό μας, για το πόσο δεν κατάφερε, για άλλη μια φορά, να γίνει υποθετικά τέλειος. Τέλειος, δίχως σημείο που να μοιάζει παράξενο. Παράξενο, με μέτρο σύγκρισης κάτι μη αληθινό, κάτι που απέχει από το γνήσιο, κάτι που δεν είναι ωφέλιμο για την πραγματική ηρεμία, τη χαρά που όλοι μας αναζητούμε. 

Απομονωμένα, όλοι παρατηρούμε και αναλύουμε τις φωτογραφίες των άλλων ανθρώπων, εκείνα τα στοιχεία που μας προκαλούν μια ανασφάλεια, η οποία καταστρέφει έναν, αθροιστικά, πολύτιμο χρόνο. Όμως, ίσως όλοι τελικά, να νιώθουμε το ίδιο. 

"Δεν μου αρέσω.."

"Πρέπει να αλλάξω τα ρούχα μου.. "

"Πρέπει να δένω τα μαλλιά μου αλλιώς.."

"Νιώθω απαίσια.."

"Πώς θα βγω έτσι έξω;"

"Πώς θα με συμπαθήσουν;"

"Πώς θα με αποδεχτούν;"

"Πρέπει να αλλάξω!" 

Όλα αυτά, διαπερνούν τις σκέψεις μας, μπλεγμένα μέσα στα όνειρα μας, μέσα σε ένα σημείο του μυαλού μας που γνωρίζει ολοφάνερα την ουσία, και θολώνουν το τοπίο μπροστά μας. Διαπερνούν το μυαλό μας, χωρίς να μας τρομάζουν, φαντάζουν φυσιολογικά.

Όμως.. τι κι αν σκεφτόμασταν.. 

"Πρέπει να περιοριστώ.."

"Πρέπει να καταπιεστώ.."

"Δεν πρέπει να με αγαπήσω.."

"Πρέπει να γίνω εχθρός μου.."

"Πρέπει να με κρίνω, αδιάκοπα.. "

"Πρέπει να απογοητευτώ χωρίς αιτία.." 

..γιατί, ίσως έτσι να μεταφραζόνται όλες οι σκέψεις, που άθελά μας, θεωρούμε φυσιολογικές.. 

Ο κόσμος, μπορεί να κρίνει, να μιλήσει, να ξεστομίσει, να πληγώσει, να υποθέσει λανθασμένα. Αλλά, όλοι βαδίζουμε σε ένα κοινό μονοπάτι. 

Τα σύγχρονα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ειναι βέβαιο, ότι δεν αποτελούν τον τρόπο να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, να διακρίνουμε την ουσία της ζωής μας, και με αυτοπεποίθηση και εσωτερική βεβαιότητα να γνωρίσουμε την αλήθεια μας, να την αποδεχτούμε και να είμαστε έτοιμοι να την προσφέρουμε στους ανθρώπους γύρω μας. Την αλήθεια μας, όχι την περιποιημένη αλήθεια μας, όχι την εξιδανικευμένη, καταπιεσμένη αλήθεια μας. Προβάλλονται διαδοχικά, έμμεσα μηνύματα, που εισέρχονται στις ήδη απαισιόδοξες σκέψεις μας για τα χαρακτηριστικά μας και μεταφέρουν το αίσθημα της μειωμένης αυτοεκτίμησης. Ζούμε σε έναν κόσμο, κυριαρχούμενο από την εμφάνιση. Ο ευρύς τομέας της διαφήμισης, ο διαδεδομένος τρόπος προσέγγισης, τα προϊόντα που παράγονται, συσχετίζονται σε ένα ακραία υψηλό ποσοστό, με την εξωτερική εμφάνιση. 

Όμως, η γνήσια χαρά, οι ουσιαστικοί τρόποι επικοινωνίας, ανταλλαγής ιδεών και συναναστροφής, δεν στηρίζονται στα εξωτερικά στοιχεία, ούτε στην εικόνα ενός ανθρώπου. 

Ίσως κάποτε, να κατορθώσουμε να παρατηρούμε και να αναλύουμε, όχι μία εμφάνιση, αλλά μια ψυχή, μια προσωπικότητα, μια αναλλοίωτη, ξεχωριστή ύπαρξη, που διαθέτει τη δική της, μοναδική ομορφιά. 

Γιατί η πραγματικότητα, αν την παρατηρήσουμε καλύτερα, είναι πανέμορφη. 

Η αλήθεια μας, είναι πάντοτε πανέμορφη!

Αλήθεια, τι είναι τα Χριστούγεννα;

Αλήθεια τι είναι τα Χριστούγεννα; γράφει ο Βλαδίμηρος Νικόπουλος, Α Λυκείου

Σύμφωνα με το χριστιανισμό ειναι η ετήσια χριστιανική εορτή της γέννησης του Χριστού. Πραγματικά Χριστούγεννα δεν είναι όμως μόνο μία γιορτή στενά συνδεδεμένη με τη θρησκεία. Η αλήθεια είναι πως τα Χριστούγεννα μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό για τον καθένα.

Για πολλούς είναι η αφορμή για να συλλογιστούμε με ευγνωμοσύνη όσα καλά μας έφερε η προηγούμενη χρόνια ή είναι η ευκαιρία να δώσουμε σε εκείνους που έχουν ανάγκη χωρίς να ζητήσουμε καμία ανταπόδοση. Είναι ίσως η ευκαιρία για μια νέα αρχή. Ο καιρός να ξεχάσουμε τις πληγές του παρελθόντος. 

Δεν πρέπει λοιπόν να δίνουμε βάρος στους ανούσια υπερβολικούς στολισμούς, στους κουραμπιέδες, στα μελομακάρονα, στις μαζικές αγορές παιχνιδιών δώρων και κάθε είδους καταναλωτικού αγαθού.Τα Χριστούγεννα πρέπει να είναι μια εποχή αγάπη και αλληλεγγύης. 

Εύχομαι σε όλους φέτος τα Χριστούγεννα ειδικά μετά από την περσινή καραντίνα να καταλάβουμε την πραγματική αξία τους.

Αποπολιτικοποίηση: Μη γίνεις ακόμα ένας.

Γράφει η Σκορδίλη Ελευθερία Β’ Λυκείου.

«Όσο και να θέλουν κάποιοι να αδιαφορήσουν για την πολιτική, η πολιτική δεν έχει καμία πρόθεση να αδιαφορήσει γι’ αυτούς» Φερνάντο Σαμπατερ. Συχνό φαινόμενο της εποχής μας είναι η έντονη αποπολιτικοποίηση των πολιτών. Είναι κάτι, που εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κανείς, –όχι μόνο ως μέλος της κοινωνίας που επικοινωνεί και αλληλεπιδρά με άλλους πολίτες, μα κι απ’ τα αποτελέσματα των εκλογών των τελευταίων χρόνων. 

Κάνοντας μια σύντομη αναδρομή στις βουλευτικές εκλογές της τελευταίας δεκαετίας μπορούμε να το διαπιστώσουμε εύκολα. Πηγαίνοντας 11 χρόνια πίσω, στις εκλογές του 2012 η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας κατοχύρωσε τη θέση της με ποσοστό 29,66% ενώ, το ποσοστό αποχής άγγιζε το 37,53%. Τρία χρόνια μετά. Εκλογές του 2015,η κυβέρνηση του ΣΎΡΙΖΑ επικυρώνεται με 35,46% και με αποχή 43,8%. Εφτά χρόνια μετά. Στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές του 2019 παρατηρείτε αύξηση συμμετοχής +1,75. Ωστόσο, η αποχή μένει σταθερή σε υψηλό ποσοστό, 42,22% και η κυβέρνηση επισφραγίζει την θέση της με ποσοστό39,85% .

Όλος αυτός ο πρόλογος όμως και η παρουσίαση στατιστικών γιατί; Μόνο για έναν λόγο. Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πλήρως την αποπολιτικοποίηση που μαστίζει την εποχή μας, αν πρώτα, δεν προσεγγίσουμε το πρόβλημα με αριθμούς, για την όσο καλύτερη δυνατή κατανόηση του. Κάποιοι, υποστηρίζουν πως η αποχή απ’ την κάλπη είναι «πολιτική θέση». Αλλά είναι πραγματικά έτσι ή έχει απλά «καθιερωθεί», αυτή η λανθασμένη αντίληψη, μέσα απ’ την χρόνια αγανάκτηση των πολιτών απ’ την πολιτική εξουσία; Όνομάζουμε το πολίτευμα μας αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Με εκλογές επιλέγεται ο αντιπρόσωπος μας, η κυβέρνηση, που είναι «υπεύθυνη» για την διαχείριση των ζωών μας – γιατί περί αυτού πρόκειται. Όμως η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ εκπροσωπεί, ως γνωστόν απ’ την αρχαία Αθήνα ακόμα, την γνώμη της ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ. Πως μπορεί λοιπόν να εκπροσωπηθεί η πλειοψηφία και αυτό που ΕΚΕΙΝΗ επιθυμεί, όταν δεν κάνει ξεκάθαρη την θέση της; Όποιος κι αν είναι ο λόγος που σε οδηγεί στην αποχή των εκλογών – ακόμη κι αν αυτός είναι πως οι απόψεις σου δεν συμπίπτουν με κανένα υποψήφιο κόμμα, κάτι απόλυτα φυσιολογικό και αποδεκτό – οφείλεις, πρώτα στον εαυτό σου, κι έπειτα, σε όλους τους υπόλοιπους συμπολίτες σου, να δώσεις το παρόν κι ας σημαίνει αυτό πως θα ρίξεις λευκό ψηφοδέλτιο. Ναι, το να δώσεις το παρόν με το λευκό ψηφοδέλτιο σου ΕΙΝΑΙ πολιτική θέση! Η αποχή από την κάλπη ωστόσο είναι ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ και κοινωνική παρακμή, στολισμένη με άλλα ονόματα και κορδέλες.

Η πολιτεία πρώτη, πριν απ’ οποιονδήποτε άλλο, θα πρέπει να βρει τρόπους ώστε να καταπολεμήσει την αποπολιτικοποίηση των πολιτών της. Αρχή και τέλος αυτού όμως είμαστε εμείς, ως άτομα. Εξάλλου, επιλέγεις για την δική σου προσωπική εκπροσώπηση. Μένοντας αμέτοχος, γίνεσαι έρμαιο όλων όσων παίρνουν την ζωή στα χέρια τους. Με το 42,22% από ποσοστό αποχής, να γίνετε ποσοστό λευκών ψήφων κάνεις μια δήλωση. Όντας όμως ποσοστό αποχής βλέπεις μια κοινωνία αδιάφορη, μπερδεμένη και απογοητευμένη – μια κοινωνία κρίσης, σε καιρούς που αυτοαποκαλούμε «σύγχρονους» και «ακμαίους». 

Στο βιβλίο του Η ηθική της ανάγκης, ο Φερνάντο Σαμπατέρ, αναφέρει μέσω άλλων για το δημοκρατικό πολίτευμα : «… Με την δημοκρατία μπορείς να κάνεις ότι θέλεις εκτός από το να επαναπαύεσαι. Η δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα για να μην μένεις ήσυχος, για να είσαι πάντα εναργής και άγρυπνος, έτοιμος να δράσεις… Δεν έχει άλλο πλεονέκτημα πέραν του ότι είναι καλύτερο από τα άλλα διαθέσιμα συστήματα.» Είμαι 17, κι όμως, μπορώ να διακρίνω και να κατανοήσω όλους εκείνους τους παράγοντες που οδηγούν στην αποχή κι έπειτα στην επικύρωση αυτής ως «Πολιτικής Θέσης», της αποπολιτικοποίησης. Αντιθέτως όμως με κάθε ενήλικα που επιμένει να παραδίδει τα ινία της ζωής του σε τρίτους, επιλέγω να μην το κάνω όταν έρθει η ώρα να πάρω αυτή την απόφαση. 

Πηγές: 

hLps://ekloges.ypes.gr/current/v/home/par^es/hLps://www.hellenicparliament.gr/Vouli-ton-Ellinon/To-Politevma/Ekloges/Eklogika-apotelesmata-New/hLps://rosalux.gr/sites/default/jles/elec^onssept2015_gr.pdfhLps://www.news247.gr/ekloges/ekloges-2019-sto-42-08-i-apochi-to-deytero-megalytero-pososto-^s-metapoliteysis.7471371.htmlhLps://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_%CE%A3%CE%B5%CF

«Εσύ μπορείς να χαρακτηρίσεις εσένα;»

γράφει η Διονυσία Γκόλια, Β’Λυκείου

Μεγαλώνοντας σε μια υπερκαταναλωτική κοινωνία στην οποία κυριεύουν τα ΜΜΕ είναι δύσκολο να διαμορφώσεις τον χαρακτήρα σου, αν από μικρή ηλικία εκτίθεσαι σε αυτά. Όταν μεγαλώσεις λίγο προσπαθείς να ξεχωρίσεις τον αληθινό χαρακτήρα και εαυτό σου από τη ζωή που έχεις χτίσει όλα αυτά τα χρόνια βασισμένη αποκλειστικά σε απόψεις άλλων. Και εκεί μπερδεύεσαι. Δεν ξέρεις αν ο τωρινός σου εαυτός είναι ο αυθεντικός, καθώς τον έχεις υιοθετήσει εδώ και μια πενταετία. Δεν ξέρεις αν τα ρούχα που φοράς σε χαρακτηρίζουν •αλλά από την άλλη τι ακριβώς πρέπει να χαρακτηρίσουν; Εσύ μπορείς να χαρακτηρίσεις εσένα; 

Η λύση, σκέφτεσαι, για το μπέρδεμα αυτό είναι να κάνεις αναδρομή στα παλιά •πώς σου άρεσε να ντύνεσαι, να μιλάς και τι απόψεις είχες, τι υποστήριζες. Είναι διαφορετικός ο παλιός εκείνος εαυτός από τον τωρινό και δεν ξέρεις εάν οφείλεται στο ότι μεγάλωσες ή στο ότι αλλοτριώθηκες. Όπως και να έχει, ο δρόμος για να βρεις την απάντηση είναι μεγάλος και επίπονος. Όποτε, συμβιβάζεσαι. Τελικά, δεν γνωρίζεις αν αυτό που είσαι τώρα είναι ο πραγματικός σου εαυτός ή είναι ο αλλοτριωμένος που δεν γνώρισε ποτέ τον αυθεντικό.

Έρωτας στην εφηβεία

γράφει ο Μάριος Ναπολέων Καλούδης, Β Λυκείουυ

Είναι σαν οι νέοι να ψάχνουμε ακόμα ένα συμπλήρωμα και κάπου να σταθούμε, αφού όταν ερωτευόμαστε, ανθίζει μέσα μας το αίσθημα τόσο έντονα, τόσο αυθεντικά, τόσο απερίσκεπτα μα συνεσταλμένα ταυτόχρονα. Εμείς οι νέοι είμαστε πολύ ψυχικά όντα και εφόσον ο έρωτας αποτελεί κάτι πρώιμο σε εμάς, ένα χάπι στην μορφή τραγουδιών και ποίησης στο οποίο δεν έχουμε χτίσει ανοσία ακόμα, αγαπάμε αληθινά και αφιλοκερδώς. Τουλάχιστον επίγεια μιλώντας, στους νέους δεν υπάρχουν οικονομικά ή κοινωνικά συμφέροντα (σε φυσιολογικές δυτικές καταστάσεις) και έτσι ότι ζούμε το ζούμε όπως πρέπει πρωταρχικά να το ζήσουμε. 

Η εφηβεία είναι δύσκολη ως στάση μυαλού και ζωής, αλλά ο έρωτας της προκαλεί, σαν μαγεία, τόση δημιουργικότητα, θαυμασμό προς τον άλλον και ανάγκη για θαυμασμό από τον άλλον! Και φυσικά, όταν ερωτευόμαστε, δεν είναι στο χέρι μας... δεν το ελέγχουμε αλλά ταξιδεύουμε, με το "κύμα", με τη μουσική και την εκπλήρωση της ανάγκης να αγαπιόμαστε ολοκληρωτικά. 

Πολλοί λαοί αντιλαμβάνονται τον έρωτα ως κάτι θεϊκό και ανώτερο από την ανθρώπινη φύση. Σίγουρα είναι κάτι δυσανάγνωστο και ξεπερνάει την απλή αντίληψη, τους παγιδεύει όλους, κάθε μηδενιστή και κάθε ρομαντικό, κάθε πλούσιο και κάθε φτωχό, κάθε υπερόπτη επιστήμονα και κάθε ευαίσθητη ψυχή… "Να μ'αγαπάς λοιπόν όσο μπορείς" για κάθε έφηβο, που μπορεί να ζήσει το απόλυτο συναίσθημα, στην πιο στοιχειώδη του μορφή!

Χειραψία με τη μοναξιά

γράφει η Μύριαμ Ελ Τζαμπάν, Β’Λυκείου

 Πόσες φορές έχεις νιώσει πως οι φωνές των φίλων γύρω σου δεν είναι τίποτα παρά ένα φλύαρο βουητό; Πόσες φορές τα βράδια στην ησυχία του δωματίου σου έχεις κάτσει να κλάψεις μόνος μεσ’ το σκοτάδι; Το «μόνος» είναι η λέξη κλειδί γύρω της οποίας περιφέρεσαι αδιάκοπα μη ξέροντας τι πάει λάθος. Η μοναξιά είναι ένα από τα μεγαλύτερα γεγονότα της ζωής και είναι τόσο πανταχού παρούσα που πρέπει να την εκπαιδεύσουμε να μας κρατάει ζεστασιά. Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν, ποτέ κανένας τους, όμως, δε στέκεται αρκετά ή κι αν σταθεί αποδεικνύεται πως δεν ήταν σκοπός του να παραμείνει. Η ειδοποιός διαφορά των περαστικών κι από εμάς (που κατά τη γνώμη μας παραμένουμε) είναι ότι μερικοί από εμάς μπορούμε και διακρίνουμε τα κελεύσματα της απτής μοναξιάς μας.

 Βλέπουμε τη σκιά της να μας ακολουθεί και νιώθουμε τα χέρια μας να μας παγώνουν τα βράδια που την κρατάμε γερά μη μας φύγει. Συγκεκριμένα, υπάρχουν πολυάριθμες κατηγορίες μόνων ανθρώπων. Είναι κάποιοι που μοιάζουν να έχουν παρατήσει τη μοναξιά τους· να της έχουν επιβάλει να σέρνεται από πίσω του κρυφά, ώστε όταν αυτοί γυρνούν το κεφάλι για να δουν μήπως τους ακολουθεί, εκείνη να μπορεί να σφηνώνει γρήγορα στις χαραμάδες του εδάφους. Άλλοι της έχουν μάθει να προχωρά νυχοπατώντας για να μην την ακούσουν οι ίδιοι κι άλλοι γύρω τους. Κι άλλοι την κουβαλάνε από μόνοι τους στην πλάτη τους αφήνοντας έντονο το στίγμα του ποδιού τους στο χώμα εξαιτίας του βάρους της.   Μέσα σε όλους αυτούς τους ανθρώπους, ωστόσο, υπάρχουν κι ένας δυο που έχουν βάλει τη μοναξιά τους να κάτσει απέναντί τους στο τραπέζι. Μιλούν με αυτή, γελούν και σαν τη βαρεθούν την αφήνουν στο σπίτι στα ζεστά της για να περιτριγυρίσουν στον κόσμο: μοναχικοί κι όχι μόνοι. Κι έτσι, τα βράδια που όλοι μας πλαγιάζουμε μαζί της και γυρίζουμε πλευρό στο μόνο πιστό σύντροφο που θα μείνει μέχρι τέλους, εκείνοι την παίρνουν αγκαλιά. Αυτοί, που έχουν κάνει τη μοναξιά φύση τους, δεν την αισθάνονται ποτέ κρύα.

«Έχει φωνή αν κοπείς»

γράφει Ε.Σ, Β Λυκείου

Κάποιες ανάγκες πηγάζουν μαζί απ’ την ίδια. Αποδοχή. Αυτή δεν έρχεται. Όποτε είναι στη γωνία στρίβει.

Έμαθες να την περιμένεις στο ίδιο σημείο* όλα τα χρόνια στο ίδιο σημείο. Τα χρόνια περνούσαν, αυτή όλο κι αργούσε – τώρα την κυνηγάς. Κι αυτή φεύγει και εσύ στο κατόπι. Σε κάθε στάση το μυαλό αναπαριστά περασμένες σκηνές. Τις πρώτες φορές που άργησε να ‘ρθει – κουβέντα τα χείλη δεν είπαν. Οι τόσοι περαστικοί που στάθηκαν ανάμεσα σας – πάντα λίγο πριν την προφτάσεις. Έπειτα, ήταν εκείνος ο καθρέφτης. Την μορφή σου έδειχνε αλλιώς. Δεν σου άρεσες μέσα από εκείνον, μα έμεινες να τον κοιτάς. Να κοιτάς εσένα, με την μορφή κάποιου άλλου. Κι όταν πάνω σου σκόνταψε η ελπίδα, το βλέμμα έφυγε απ’ την αλλοιωμένη σου μορφή. Η αποδοχή είχε φύγει, την γυρεύεις σε δρόμους – σε ψάχνει σε πλατείες. Τα μάτια σου βλέπουν αλλιώς τον ουρανό, τα αυτιά σου τις φωνές των κτιρίων αγγίζουν… 

Δεν ξέρω αν θα με βρεις εκεί που με ψάχνεις – εγώ σε πάρκα συχνάζω. Κάνω παρέα με καθρέφτες και κόβομαι όταν αυτοί σπάνε, μα κάθε φορά, κάτι άλλοτε μουγκό, αποκτάει φωνή.

Υ.Σ. πολλές φορές βρέθηκα με σπασμένους καθρέφτες, ακόμα να ακούσω αυτό που μου λες. 

.