Σεβασμός, προνόμιο ή όχι;

 Γράφει η Καραγιάννη Ευαγγελία, Β'3

     Ακούμε σε καθημερινή βάση τη λέξη σεβασμό, πολλές φορές απαιτούν από εμάς τους νέους να τον εκδηλώνουμε. « Είναι μεγαλύτερός σου πρέπει να τον σέβεσαι», λένε, «Είναι καθηγητής σου πρέπει να τον σέβεσαι», «Είναι γονιός σου πρέπει να τον σέβεσαι». Αλήθεια; Έτσι λειτουργεί ο σεβασμός; Είναι ανάλογος με την ηλικία, τη δύναμη, την κοινωνική τάξη και τον ρόλο; Μήπως τελικά ο σεβασμός πρέπει να είναι αμοιβαίος; Πραγματικά τι είναι σεβασμός;

     Σεβασμό μπορούμε να χαρακτηρίσουμε, σύμφωνα με τον ορισμό, την εκτίμηση και τον θαυμασμό προς ένα άτομο. Σεβασμός πρέπει να υπάρχει μεταξύ των μελών μιας κοινωνίας. Ωστόσο, πλέον ο «σεβασμός» αποκτιέται, σύμφωνα με λανθασμένα κριτήρια. Υπάρχει ο σεβασμός που θα έπρεπε να ισχύει ανεξαρτήτως δύναμης και ηλικίας, αλλά υπάρχει και ο «σεβασμός», πίσω από τον οποίο υποβόσκει ο φόβος, η επιβολή και η καταπίεση. Στην προκειμένη περίπτωση, στο σχολικό περιβάλλον, οι μαθητές μπορούν να σέβονται ή να «σέβονται» ορισμένους καθηγητές. Συνήθως, υπερισχύει η δεύτερη περίπτωση, διότι οι καθηγητές έχουν την δυνατότητα να κρίνουν τις επιδόσεις μας και την πορεία μας στην εκπαιδευτική διαδικασία. Οι εκπαιδευτικοί θα μπορούσαν να δείξουν και σε εμάς σεβασμό εάν προσπαθούσαν να μη μας προσβάλλουν και να μη μας μειώνουν. Αντίστοιχα και εμείς, οφείλουμε να σεβόμαστε τον χρόνο και την προσπάθεια που καταβάλλουν οι καθηγητές, καθώς και τους ίδιους ως προσωπικότητες.

     Καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως ο σεβασμός θα έπρεπε να είναι αμοιβαίος. Ωστόσο, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε πως ο σεβασμός τις περισσότερες φορές επιβάλλεται, ενώ λίγες είναι οι φορές που κάποιος τον εκδηλώνει. Πώς αλήθεια θα καταφέρουμε την ειλικρινή εκδήλωση σεβασμού δίχως υπόνοια φόβου;