«Στο πότε να ζήσω;»

 γράφει η Ελπινίκη Πρίφτη

Ζούμε διαρκώς στο τότε και στο μετά. Ζούμε διαρκώς μία στο χθες και μία στο αύριο. Αμφιταλαντευόμαστε μεταξύ του παρελθόντος και του μέλλοντος. Ζούμε για τις αναμνήσεις του χθες ή τα όνειρα του αύριο. Κάνουμε τα πάντα, για να διορθώσουμε αυτά που έγιναν πριν. Θυμάσαι; Κάνουμε τα πάντα, για να δημιουργήσουμε τα καλύτερα σ’ αυτά που έρχονται. Βλέπεις; Ποτέ δεν ζούμε στο παρόν όμως. Ποτέ δεν ζούμε το τώρα. Σπάνια έως ποτέ. Είτε αναπολούμε, είτε φανταζόμαστε. Είτε μετανιώνουμε, είτε ονειρευόμαστε.

Το σήμερα όμως έχει έρθει και τρέχει, νιώθουμε πως δεν το προφτάνουμε πριν γίνει χτες. Όταν γίνει ξαφνικά χθες, το θρηνούμε στο σήμερα λες και θα ξαναγίνει αύριο. Και κυλάνε έτσι οι ώρες, οι μέρες, οι βδομάδες, οι μήνες, τα χρόνια… και έχουμε ξεχάσει να ζήσουμε και όταν το θυμηθούμε- εάν το θυμηθούμε- συνειδητοποιούμε πως έχουν λιγοστέψει τα αύριο.

Τότε τέρμα τα όνειρα. Δεν έχουμε πια χρόνο για να τα στριμώξουμε μέσα του. Και όπως μας έμαθε ο καιρός ο χρόνος ούτε γυρίζει πίσω, ούτε μπορούμε να δανειστούμε λιγάκι παραπάνω, να χωρέσουμε λίγα από αυτά που δεν προφτάσαμε να κάνουμε, να τα χαρούμε όσο θα θέλαμε, όπως θα θέλαμε.