Τι και αν πηγαίνει πιο κάτω;

 γράφει η Ελπινίκη Πρίφτη

Και εκεί που υπήρχε μια ρουτίνα- πράγματα γνώριμα που νόμιζες πως ήταν η ισορροπία σου- πράγματα που είχες ταυτίσει με τη επαναλαμβανόμενη καθημερινότητά σου, που άλλοτε σε τρόμαζαν μα η σκέψη να αλλάξουν ριζικά σε τρομάζει…,σε τρόμαζε πιο πολύ!

Μια σχέση αγάπης και μίσους με αυτή τη ρουτίνα που σε κρατούσε ασφαλή. Ίσως πήρες το ρίσκο ίσως και όχι,  αλλά αυτό δεν αναίρεσε τίποτα. Η αλλαγή ήρθε είτε την επέλεξες είτε όχι και όλα τα μέχρι τώρα γνώριμα σε εσένα σαν να κλονίστηκαν. Κάπου στο χάος, στο απόλυτο μπέρδεμα ένιωσες να περιπλανιέσαι δίχως χάρτη, γραμμή πλοήγησης, προορισμό και δίχως αυτά σαν να χάθηκε και η ελπίδα σου.

Απελπίζομαι γιατί, τι και αν; Τι και αν προσαρμοστώ και βρω ασφάλεια σε αυτό το χάος και πάλι κάποιο άλλο πιο βαθύ έρθει να με απορροφήσει; Τι και αν δεν μάθω ποτέ να επιβιώσω; Τι αν χάνομαι όλο και πιο πολύ και ο δρόμος προς την επιφάνεια γίνει πιο μακρύς και μείνω χωρίς ανάσα;

Από την άλλη…, τι και αν δεν άλλαζε τίποτα; Θα ήταν άραγε καλύτερα τότε; Γιατί αν όχι τι και αν πρέπει να είμαι ευχαριστημένη; Τι και αν το να έμενα στα ίδια κατέληγε πιο τρομακτικό; Τι και αν το ‘’φως΄’ έκαιγε πιο πολύ από ότι ‘’παγώνει’’ το σκοτάδι;

Τι και αν ήρθε η στιγμή να εξερευνήσεις και να απολαύσεις το καινούριο;