γράφει η Ελευθερία Σκορδίλη
Χρειάζονται τα παγωμένα δευτερόλεπτα στις ζωές μας; Αυτά που μας επιτρέπουν να δούμε έξω από εμάς. Να προσπαθήσουμε να φανταστούμε τις πραγματικότητες των άλλων. Παράλληλες πραγματικότητες. Ο καθένας πρωταγωνιστής στη δική του ιστορία και όλοι δεύτεροι ρόλοι στην ίδια παράσταση, μα έχει ο καθένας στιγμές που οι προβολείς φωτίζουν μόνο αυτούς και αυτό είναι το ξεχωριστό. Το πώς συνυπάρχουν οι ρόλοι μας στην ροή του χρόνου αφήνοντας μας να αναπνέουμε και αέρα διαφορετικό απ’ των υπολοίπων. Έστω για λίγο. Το ξεχνάμε. Έίμαστε τόσο καλοί στο να ξεχνάμε. Απ’ όλους τους ρόλους μας αυτό μας βγαίνει πιο φυσικά απ’ όλα. Ξεχνάμε ανθρώπους, κινήσεις, τη ζωή, το να ζήσουμε. Κι ο χρόνος τρέχει και εμείς περπατάμε. Δεν κατανοούμε πως η παράσταση τελειώνει παρά μόνο μια σκηνή πριν το τέλος. Τότε αλλάζουμε λίγο το κουστούμι μας, φοράμε μια νέα μάσκα και κάνουμε έναβήμα μπροστά να απαγγείλουμε πιο πειστικά τα τελευταία μας ποιήματα. Ας αλλάξουμε κουστούμι τώρα, πριν την τελευταίασκηνή. Να πούμε τα επόμενα λόγια πιο καθαρά και να ανταλλάξουμε χαμόγελα που κρατούσαμε για την υπόκλιση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου