Η ΜΙΚΡΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΑΣ

γράφει η Ευαγγελία Καραγιάννη

    Καλώς ή κακώς, το σχολείο αποτελεί προσομοίωση της κοινωνίας μας. Ο τρόπος που δρούμε και αντιμετωπίζουμε καταστάσεις στα πλαίσια αυτού, είναι δείγμα της μετέπειτα συμπεριφοράς του ατόμου.

    Συχνά, συναντάμε στο χώρο του σχολείου ομάδες ατόμων που εκδηλώνουν βίαιες συμπεριφορές και επιθυμία να βανδαλίσουν τις υποδομές. Τέτοιες ομάδες δεν αποτελούν πλειονότητα των μαθητών ενός σχολείου, αλλά τους επισκιάζουν και οι πράξεις τους επισκιάζουν άμεσα όλο το δυναμικό του.

    Αυτές οι συμπεριφορές, που κάποιες φορές έχουν απώτερο σκοπό να εκφοβίσουν μαθητές, είναι ένας τρόπος εκδήλωσης ακραίων μη αποδεκτών απόψεων. Ενώ, τα άτομα που προβαίνουν σε αυτές δείχνουν να μη σέβονται ούτε τους συμμαθητές τους, ούτε τους καθηγητές.

    Οι παράγοντες στους οποίους στηρίζονται τα άτομα που εκδηλώνουν τέτοιες συμπεριφορές είναι: Η εκδήλωση ισχύος και δύναμης, αλλά και ο φόβος που προκαλούν. Έτσι λοιπόν καταλήγουν μικρότερες αριθμητικά ομάδες να περιορίζουν και να εκφοβίζουν το σύνολο.

    Πάντοτε σε τέτοια φαινόμενα βίας οι αντιδράσεις ποικίλουν. Ένα ποσοστό μαθητών και καθηγητών, θα τα παρακολουθήσουν παθητικά, δίχως να τα αντιμετωπίσουν, ενώ ένα άλλο ποσοστό, επιδιώκει την επίλυση τους -έχοντας ή μη αποτέλεσμα- δεν μένουν αμέτοχοι παρατηρητές.

    Προκειμένου, λοιπόν, να εξαλειφθούν ή έστω να μειωθούν τα περιστατικά βίας στα σχολεία πρέπει να δράσουν τόσο οι εκπαιδευτικοι όσο και οι μαθητές.

    Η αδιαφορία και η προσποίηση ότι δεν υπάρχουν τέτοια ζητήματα γύρω μας δεν θα βοηθήσει. Αντίθετα, θα ενθαρρύνει τις παραβατικες συμπεριφορές και την  καταδίωξη της διαφορετικότητα. Από την πλευρά των καθηγητών, θα έπρεπε να γίνεται ξεκάθαρο ότι κάθε είδος εκφοβισμού είναι κατακριτέο. Η τιμωρία και οι ποινές είναι ένας τρόπος αντιμετώπισης, αλλά ταυτόχρονα είναι σημαντικό οι καθηγητές να εκδηλώνουν αποδοκιμασία σε τέτοια γεγονότα και να ενθαρρύνουν τους μαθητές να εκφράζονται ελεύθερα - δίχως φόβο.

    Από την πλευρά μας, οι μαθητές σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να ανεχόμαστε και πόσο μάλλον να ενθαρρύνουμε τη βία ούτε να τη θεωρούμε "χαβαλέ". Ως μαθητές, οργανωμένα θα πρέπει να προβαίνουμε σε δράσεις, ειρηνικές, δημιουργικές, ώστε να εκφράσουμε την υποστήριξή μας στη διαφορετικοτητα οποιασδήποτε μορφής. Ακόμα, όταν είμαστε μάρτυρες σε φαινόμενα βίας δεν πρέπει να σιωπούμε γιατί έτσι δηλώνουμε την ανεκτικότητα μας σε αυτά.

    Εάν επιζητούμε την ελευθερία έκφρασης και τα ίσα δικαιώματα στην ευρύτερη κοινωνία μας πρέπει να ξεκινήσουμε να δρούμε στην μικρογραφία της, το σχολείο.