Το ημερολόγιο ενός διάφανου συγγραφέα

 γράφει η Ματίνα Βασιλάκη

"Είμαστε ζωγράφοι, που νιώθουμε τους πίνακες, και αντί για χρώματα χρησιμοποιούμε λέξεις."

Συχνά αυτή η σκέψη επισκεπτόταν το μυαλό μου, έφευγε, χάνονταν και ξαναγύριζε, ίσως το υποσυνείδητο μου να λάτρευε τα παιχνίδια ή είχα την πεποίθηση πως ο,τιδήποτε βλέπω μπορεί να ζωγραφιστεί με λέξεις.  Υπήρχαν φορές που ένιωθα λίγη μέσα στο άπειρό τους, λες και δεν μπορούσα να δαμάσω τις σκέψεις μου, την ίδια την γλώσσα, ώστε να λαξεύσω πάνω της το έργο μου.

Με παρατηρούσα και προβληματιζόμουν, δεν μπορούσα να καταλάβω πως θα ξεπερνούσα τον πελώριο, μπορεί αθέμιτο αυτό ανταγωνισμό.   Ήταν άξιες οι ιδέες μου για να δημοσιευτούν,
να γίνουν ένα βιβλίο, ένα δοκίμιο;  Ήδη παιδιά κοντά στην ηλικία μου ήταν ανερχόμενοι συγγραφείς. Έγραφαν τόσο περίτεχνα, απροσμέτρητες γωνίες οπτικής καθρεπτίζονταν μέσα από τα κείμενά τους.  Όμως, όταν τα διάβαζα, ενώ θαύμαζα το λεξιλόγιο, την γραμματική, τον δεσποτικό χαρακτήρα της έκφρασης τους, που μου ήταν τόσο ξένος,  κουραζόμουν, κάτι έλειπε.  Μία σπίθα.  Εκείνη η μικρή έκρηξη ενθουσιασμού που χαρακτήριζε κάθε πρόταση σε ένα κείμενο και βοηθούσε την επόμενη να αναδειχθεί.  Δεν εννοώ πως όλα είναι έτσι.  Κάποιες φορές, προσπαθώντας να συντάξουμε την τέλεια πρόταση, να χαρακτηρίσουμε με ακρίβεια και πληθώρα λέξεων κάτι, χάνουμε πολλά, αναλωνόμαστε.  Βέβαια, ίσως να ζήλευα, να μην αναγνώριζα ούτε την αξία μου αλλά ούτε και την δική τους.  Γι αυτό δεν έκρινα, απλά έγραφα και έκρυβα τα κείμενά μου.

Αυτές οι σκέψεις με τριβέλιζαν μέρες, μετά την ανάγνωση ενός κειμένου, γραμμένο από ένα άτομο κοντά στην ηλικία μου.  Αυτό το ηλιοβασίλεμα, χάνοντας μάθημα, αποφάσισα να καθίσω έξω και να τις γράψω, μέσα στο κρύο και τον καθαρό ουρανό, που έμοιαζε λύτρωση μετά την μουντάδα της κακοκαιρίας.

Ίσως να νιώθω πιο θαρραλέα τώρα, ή μάλλον τώρα να καταλαβαίνω τις απόμακρες εκφράσεις των γονιών μου, εκείνες που σε κάνουν να νιώθεις ασήμαντος, βαρετός, σαν η δουλειά που μόλις έδειξες να μην ήταν ικανή να έχει ένα αντίκτυπο σε αυτόν τον κόσμο.  Να μοιάζει σαν όλες τις άλλες.  Συγκρίνοντας δεν έρχεται η λύση!  Ήμουν τυχερή όταν θυμήθηκα πόσο διαφορετικοί είμαστε όλοι και πως τα κείμενα μου ήταν ήδη στολίδια μοναδικά, στην συλλογή των δισεκατομμυρίων σελίδων που γράφονταν καθημερινά, στα απέραντα των ωκεανών και των οριζόντων, καθώς μοναδική και εγώ, μοναδικοί και οι άλλοι.  Μοναδικός και ετούτος ο όμορφος κόσμος.

Δεν είμαι σίγουρη αν θα συνεχίσω να γράφω, αν θα συνεχίσω να κοιτάζω το ίδιο όραμα.  Αλλά, πάντα θα ακούω και θα θυμάμαι την μελωδία τους, την μελωδία που συνέθεσα και άλλοι πολλοί συνέθεσαν, γράφοντας απλά λέξεις.