«Δυο σκιές, αγκαλιασμένες στο φώς,τυλιγμένες στο σκοτάδι»

γράφει η Ελευθερία Σκορδίλη 

 Άσε με να σε ρωτήσω μου είπε. Και την άφησα. Έμαθες να μετράς; Τα χαμόγελα και τις στιγμές στη παλάμη; Τις ρυτίδες στα μάτια, τα δάκρυα, τις αγκαλιές,τα φιλιά; Έμαθες να διαβάζεις; Στα πρόσωπα τον φίλων την λύπη; Τη χαρά σε μάτια ξένα, την απόγνωση πίσω απ’ τα μάτια που καλύπτει η οθόνη; Ξέρεις να ακούς; Τον πόνο, τη χαρά; Την εγκατάλειψη, την πίκρα, την αγάπη; Να ακούς το φόβο και το χάδι. Το σ’ αγαπώ μονταρισμένο και τη ζήλια τονισμένη αλλιώς; Τα μάτια τα βλέπεις; Άυτούς τους καθρέφτες της αβύσσου – δυστυχίας και ευτυχίας σπίτι. Τα μάτια εκείνα που σε φιλάν για καληνύχτα, που αφήνουν το βλέμμα στα αστέρια, που πλανούνται στον ουρανό μήπως συναντήσουν κάτι περασμένο – μια στιγμή μες στο χρόνο; Άυτά που πονούν, που φοβούνται; Τα μάτια πουδακρύζουν στο σκοτάδι, τα βλέπεις; Γνωρίζεις να χορεύεις στον χρόνο; Έκείνον τον πλανευτή τον πρίγκιπα που δε σε αφήνει ανάσα να πάρεις. Έρχεται φεύγει μένεις κοιτάς – εκείνος ήδη στο επόμενο βαλς. Συνάντησες τη μαγεία; Τη βρήκες εκεί που σου είπαν πως θα ‘ναι; Άκουσα πως προτιμά να εκπλήσσει με τιςκρυψώνες τις τους μεγάλους. Και την αγάπη. Πες μου την αγάπη τη ξέρεις; Πες μου στα ταξίδια σου, που σβήνουν τον χρόνο, φιλάν το κενό και χορεύουν με τ’άστρα. Πες μου σε αυτά τα ταξίδια τι έμαθες. Σε αυτά τα ταξίδια πόσο είδες, πόσα ρώτησες, πόσα σου είπαν;Άσε με να σου απαντήσω της ζήτησα, και το έκανε. Έίδα πως ο κόσμος δεν είναι όπως αφήνει να φαίνεται η γραμμή του ορίζοντα, κατάλαβα πως μια ακτίνα φωτός είναι αρκετή για να αλλάξει πολλά. Μα ξέρω τελικά ένα – όπως κι ο Σωκράτης – ότι δεν ξέρω τίποτα (κι άσε με να προσθέσω) μόνο την απεραντοσύνη του γεμάτο άγνωστο κενού που δεν θα γνωρίσω. Κι έπειτα χαθήκαμε εκεί που το σκοτάδι και το φως αγκαλιάζονται, εκεί απ’ όπου είχαμε έρθει. Το άγνωστο.