Πόσες φορές έχεις νιώσει πως οι φωνές των φίλων γύρω σου δεν είναι τίποτα παρά ένα φλύαρο βουητό; Πόσες φορές τα βράδια στην ησυχία του δωματίου σου έχεις κάτσει να κλάψεις μόνος μεσ’ το σκοτάδι; Το «μόνος» είναι η λέξη κλειδί γύρω της οποίας περιφέρεσαι αδιάκοπα μη ξέροντας τι πάει λάθος. Η μοναξιά είναι ένα από τα μεγαλύτερα γεγονότα της ζωής και είναι τόσο πανταχού παρούσα που πρέπει να την εκπαιδεύσουμε να μας κρατάει ζεστασιά.
Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν, ποτέ κανένας τους, όμως, δε στέκεται αρκετά ή κι αν σταθεί αποδεικνύεται πως δεν ήταν σκοπός του να παραμείνει. Η ειδοποιός διαφορά των περαστικών κι από εμάς (που κατά τη γνώμη μας παραμένουμε) είναι ότι μερικοί από εμάς μπορούμε και διακρίνουμε τα κελεύσματα της απτής μοναξιάς μας.
Βλέπουμε τη σκιά της να μας ακολουθεί και νιώθουμε τα χέρια μας να μας παγώνουν τα βράδια που την κρατάμε γερά μη μας φύγει.
Συγκεκριμένα, υπάρχουν πολυάριθμες κατηγορίες μόνων ανθρώπων. Είναι κάποιοι που μοιάζουν να έχουν παρατήσει τη μοναξιά τους· να της έχουν επιβάλει να σέρνεται από πίσω του κρυφά, ώστε όταν αυτοί γυρνούν το κεφάλι για να δουν μήπως τους ακολουθεί, εκείνη να μπορεί να σφηνώνει γρήγορα στις χαραμάδες του εδάφους. Άλλοι της έχουν μάθει να προχωρά νυχοπατώντας για να μην την ακούσουν οι ίδιοι κι άλλοι γύρω τους. Κι άλλοι την κουβαλάνε από μόνοι τους στην πλάτη τους αφήνοντας έντονο το στίγμα του ποδιού τους στο χώμα εξαιτίας του βάρους της. Μέσα σε όλους αυτούς τους ανθρώπους, ωστόσο, υπάρχουν κι ένας δυο που έχουν βάλει τη μοναξιά τους να κάτσει απέναντί τους στο τραπέζι. Μιλούν με αυτή, γελούν και σαν τη βαρεθούν την αφήνουν στο σπίτι στα ζεστά της για να περιτριγυρίσουν στον κόσμο: μοναχικοί κι όχι μόνοι. Κι έτσι, τα βράδια που όλοι μας πλαγιάζουμε μαζί της και γυρίζουμε πλευρό στο μόνο πιστό σύντροφο που θα μείνει μέχρι τέλους, εκείνοι την παίρνουν αγκαλιά. Αυτοί, που έχουν κάνει τη μοναξιά φύση τους, δεν την αισθάνονται ποτέ κρύα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου