Αξίζει; ΑΞΙΖΩ!;

   

γράφει η Ελπινίκη Πρίφτη, Β Λυκείου 

Από μικρή ακούω τις φράσεις ‘’ο τάδε έκανε κάτι στη ζωή του ή ‘’σιγά μην κατάφερε τίποτα, τεμπέλης όλη του τι ζωή’’. Σχόλια, κριτικές και κουτσομπολιά από ανθρώπους που, είναι άραγε ικανοί να μετρήσουν την αξία κάποιου; Και αν η αξία ενός ανθρώπου είναι τελικά κάτι υπολογίσιμο, ποια είναι η κλίμακα μετρήσεως της και ποιος ο επιδέξιος, υπεύθυνος κριτής;

Πάντα με διέκρινε ένα άγχος -ίσως φτάνει πλέον και σε ψυχαναγκασμό- καθώς με διακατέχει μια τόσο έντονη επιθυμία να επιτύχω κάπου, να αξίζω! Το για ποιον, που κι πότε, παραμένουν ακόμα για μένα ερωτήματα άλυτα. Πολλές φορές στη προσπάθεια μου να τα απαντήσω αντί για ένα βήμα μπροστά, πηγαίνω δύο βήματα πίσω. 

Μπερδεύομαι και χάνομαι σε ένα χαοτικό μονοπάτι ατελείωτων γρίφων για το ποιος είναι εν τέλει ο σκοπός της ζωής μου.Και γιατί στη τελική να πρέπει από τα εφηβικά μου κιόλας χρόνια να έχω αυτές τις απορίες λυμένες; Παρόλα αυτά κάτι αισθάνεται μέσα μου, σαν αυτό να ναι το σωστό. Σαν τώρα να πρέπει να προλάβω κάποια διορία, γιατί που χρόνος μετά! Σωστά;Μα και πάλι αυτή μου η σκέψη δεν είναι ορθή καθώς…Τι αν το ερώτημα στη τελική είναι αναπάντητο; Τι αν δεν υπάρχει σωστή ή λάθος απάντηση; Τι αν δεν υπάρχει μόνο μία;Και αν στην προσπάθεια μου και στο άγχος μου να κάνω κάτι σημαντικό, καταλήξω ξανά στο κενό; Κι’ αν δεν είμαι ικανή;

Κι΄ αν τελικά η έννοια του σημαντικού διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο;Ποιον θέλω να ευχαριστήσω; Όλους; Τον εαυτό μου; Κάποιο πρόσωπο γνωστό και αγαπημένο; Μα για ποιον προσπαθώ, και ποιος είναι ο στόχος μου άραγε;

ΜΠΕΡΔΕΥΤΗΚΑ!