«Έχει φωνή αν κοπείς»

γράφει Ε.Σ, Β Λυκείου

Κάποιες ανάγκες πηγάζουν μαζί απ’ την ίδια. Αποδοχή. Αυτή δεν έρχεται. Όποτε είναι στη γωνία στρίβει.

Έμαθες να την περιμένεις στο ίδιο σημείο* όλα τα χρόνια στο ίδιο σημείο. Τα χρόνια περνούσαν, αυτή όλο κι αργούσε – τώρα την κυνηγάς. Κι αυτή φεύγει και εσύ στο κατόπι. Σε κάθε στάση το μυαλό αναπαριστά περασμένες σκηνές. Τις πρώτες φορές που άργησε να ‘ρθει – κουβέντα τα χείλη δεν είπαν. Οι τόσοι περαστικοί που στάθηκαν ανάμεσα σας – πάντα λίγο πριν την προφτάσεις. Έπειτα, ήταν εκείνος ο καθρέφτης. Την μορφή σου έδειχνε αλλιώς. Δεν σου άρεσες μέσα από εκείνον, μα έμεινες να τον κοιτάς. Να κοιτάς εσένα, με την μορφή κάποιου άλλου. Κι όταν πάνω σου σκόνταψε η ελπίδα, το βλέμμα έφυγε απ’ την αλλοιωμένη σου μορφή. Η αποδοχή είχε φύγει, την γυρεύεις σε δρόμους – σε ψάχνει σε πλατείες. Τα μάτια σου βλέπουν αλλιώς τον ουρανό, τα αυτιά σου τις φωνές των κτιρίων αγγίζουν… 

Δεν ξέρω αν θα με βρεις εκεί που με ψάχνεις – εγώ σε πάρκα συχνάζω. Κάνω παρέα με καθρέφτες και κόβομαι όταν αυτοί σπάνε, μα κάθε φορά, κάτι άλλοτε μουγκό, αποκτάει φωνή.

Υ.Σ. πολλές φορές βρέθηκα με σπασμένους καθρέφτες, ακόμα να ακούσω αυτό που μου λες. 

.