Η βάσανος του πνεύματος

γράφει ο Μάριος Ναπολέων Καλούδης, Β1

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου οκνό ή φυγόπονο. Ίσως λίγο… Σίγουρα υπάρχει μια αναβλητικοτητα που μολύνει σαν σατανική οντότητα τον χαρακτήρα μου, που μέσα από 

άβουλες περιστάσεις άρνησης έχω προσπαθήσει να δικαιολογήσω ή να αποκρύψω (απο τους άλλους κι από εμενα προφανώς).

Αυτό το άρθρο δεν είναι για μένα όμως. Αυτό το άρθρο απευθυνεται σε κάθε ταλαιπωρημενο πνεύμα, που μπορεί να υποφέρει από οποιαδήποτε ψυχική οδύνη, την οποία δεν έχει αποδεχθεί και την οποία ενοχοποιεί και κλειδώνει, βαθιά στα άδυτα του μυαλού του, εκεί που κρυμμένος ο πόνος, μπορεί μυστικά να καταστρώσει ό,τι πλάνο επιθυμεί για να διαβάλλει το καημένο πνεύμα αυτό. 

Τελικά λοιπόν γιατί δεν μπορώ να γράψω; Γιατί κάθε υποτιθέμενη, κοινωνικά πεπιεσμενη κατάσταση ευτυχίας μου φαίνεται δυσοίωνη και επικίνδυνη; Γιατί δεν μπορώ να σωθώ από τον φαύλο κύκλο στον οποίο έχω παγιδεύσει τον εαυτό μου; Ναι αλλά το κεντρικό θέμα δεν ήταν γιατί δεν μπορώ να γράψω; Τελικά όλα είναι αλληλένδετα και αφηρημένα, άπιαστα και απομονωμένα, οπότε ίσως η ερώτηση θα έπρεπε να ήταν εξαρχής: Και γιατί τελικά να γράψω;