ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΕΣ ... ΕΝΑ ΤΕΡΑΣ ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ

 

γράφει η Σταματίνα Βασιλάκη, Α1

Στις μέρες μας, ο αριθμός γυναικών οι οποίες βίαια, αποτρόπαια και βασανιστικά δολοφονούνται από τους άντρες τους, οι ονομαζόμενες γυναικοκτονίες, αυξάνεται δραματικά.  Αν και το φαινόμενο προϋπήρχε είναι η πρώτη φορά που παρατηρούμε, τουλάχιστον στην Ελλάδα, 17 θύματα μέσα σε ένα χρόνο και η λίστα δυστυχώς συνεχίζεται.

            Πριν από μόλις μερικές μέρες, διάβασα ένα άρθρο για την τρομερή δολοφονία της 43χρονης, μητέρας τριών παιδιών, Μαρίας από την Λάρισα.  Ενώ δούλευε, δέχθηκε οκτώ σφαίρες στο θώρακα και στο κεφάλι από τον 54χρονο σύζυγό της.  Αίτιο για την πράξη του, η προσπάθειά της να τον χωρίσει.  Η επίγνωση αυτού του εγκλήματος έφερε ως αποτέλεσμα ένα καταιγισμό σκέψεων, προβληματισμών και συναισθημάτων.

            Στην αρχή, ένιωσα εξαιρετικά θυμωμένη, οργισμένη αλλά και ταραγμένη, αφού ίσως στο μέλλον κάποια άλλη κοπέλα, φίλη μου, διπλανή μου ή εγώ, έχουμε μία παρόμοια μοίρα.  Αναρωτιέμαι πως μπορεί κάποιος που αγαπάς, έστω και αν ήταν μόνο για λίγο, έχεις μια οικογένεια, μια ζωή μαζί, να σε σκοτώσει.  Πώς;  Η απορία αυτή με τρώει αισθητά.

            Από την άλλη, η επιθυμία να πετάξω το οτιδήποτε έβρισκα μπροστά μου σε αυτόν τον άνθρωπο κυριαρχούσε.  Πραγματικά ήθελα να τον χτυπήσω.  Όχι μόνο δεν σεβάστηκε τα παιδιά του και την γυναίκα του, αλλά μπροστά σε ένα ολόκληρο μαγαζί διέπραξε αυτό το φρικτό έγκλημα.  Με μόνο μία πρόφαση, ότι ήταν θολωμένος.  Ένας τρελός, ανασφαλής και ούτε άξιος λύπησης άνθρωπος.  Αλλά τι είδους άνθρωπος, όταν ακόμα και η ανθρωπιά που δεν έδειξε τον απεχθάνεται και εκείνη.

            Αφήνοντας όμως τα συναισθήματά μου στην άκρη, με προβληματίζει το γεγονός ότι σε μία εποχή που προοδεύει, τόσο ανοιχτή, δίνοντας δικαιώματα και προστασία, η γυναίκα βρίσκεται ακόμα σε αυτή τη μειονεκτική θέση.  Η ιδεολογία της κατωτερότητάς της έναντι του άντρα συνεχίζει να ακμάζει όπως τα στοιχεία μαρτυρούν.  Ενώ υπάρχουν φορές που οι αυτουργοί δεν πληρώνουν το τίμημα.

            Η λύπη και η απογοήτευση αποτέλεσαν τα τελικά συναισθήματα που υπερίσχυσαν όλων των άλλων. Το ερώτημα που αιωρούνταν ήταν τι μπορούμε, τι μπορώ να κάνω για να αλλάξω αυτή τη κατάσταση.  Ήδη τόσες καμπάνιες, ομιλίες, φαμφάρες, μαθήματα σε σχολεία, φροντιστήρια και ακόμα το τέρας μεγαλώνει.  Κάτι πρέπει να μας διαφεύγει.  Τα επιφανειακά υπάρχουν αλλά η πραγματική ουσία που;