Πολυτεχνείο και Ποίηση

 Πολυτεχνείο και Ποίηση 

Το αγόρι και η πόρτα – Γιάννης Ρίτσος 

Εκεί που έπεσε 

είναι μια κόκκινη λίμνη, 

ένα κόκκινο δέντρο, 

ένα κόκκινο πουλί. 

Σηκώθηκε όρθια 

η πεσμένη καγκελόπορτα 

χιλιάδες άλογα. 

Λαός καβαλίκεψε. 

Κομνηνέ! – φωνάξαμε. 

Γύρισε και μας κοίταξε 

δε φορούσε επίδεσμο 

ούτε στεφάνι. 

Άσπρα άλογα, κόκκινα άλογα 

και μαύρα, πιο μαύρα– 

καλπασμός, – η ιστορία 

Να προφτάσουμε. 

Λουκάς Θεοδωρακόπουλος - Ο εκφωνητής 

Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τη φωνή σου 

γενναίο παιδί: 

Εδώ Πολυτεχνείο! 

Εδώ Πολυτεχνείο! 

Σας μιλάει ο σταθμός 

των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών 

των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων! 

Είχες βραχνιάσει να μιλάς με τις ώρες 

μα πιο πολύ ήταν το πάθος που ράγιζε 

το πυρωμένο μέταλλο της φωνής σου 

γεμίζοντας τους αιθέρες μ' ανατριχίλες και δάκρυα. Κι ο πλανταγμένος λαός συσπειρωμένος 

μισός στους δρόμους και μισός στα σπίτια 

ρουφούσε λαίμαργα το τραύλισμα της λευτεριάς που σπαρταρούσε μέσα στο στήθος σου 

κι αγωνιούσε και παθαίνονταν κι έκανε 

προσευχές, Χριστέ μου, να μη σωπάσεις. 

Γιατί χρόνια και χρόνια σ' αυτό τον τόπο 

είναι στη μοίρα του ν' ακούει αυτό το τραύλισμα που δεν προφταίνει να γίνει φωνή 

που δεν προφταίνει να γίνει φθόγγος 

και μουσική αναστάσιμη.

Γιατί χρόνια και χρόνια 

στην κρίσιμη στιγμή 

τα δολερά χέρια των τυράννων 

υπογράφουν το διάταγμα της σιγής σου. 

Λένα Παππά - Στους σκοτωμένους σπουδαστές του Νοεμβρίου 

Μάτια κλειδωμένα, χέρια παγωμένα κείτεται 

-δεκαοχτώ χρονώ ήτανε δεν ήτανε 

για να έχω εγώ πουλιά-φτερά στα χέρια μου, 

και συ στο σπιτάκι σου, 

μια γλάστρα με βασιλικό στο πεζουλάκι 

και τα παιδιά μας ξένοιαστα να χτίζουνε το μέλλον. 

Η μάνα του τον περιμένει και δεν έρχεται, 

η άνοιξή του παίζει και δεν τηνε ξέρει πια. 

Στις φλέβες του αίμα σταματημένο και πικρό, γυαλί σπασμένο ο κόσμος, σωριασμένο πάνω του. 

Για να έχω εγώ τον άσπρο μου ύπνο 

Και συ γαρίφαλο χαμόγελο στο στόμα σου, 

για να ’χουν τα παιδιά μας το δικό τους ήλιο…

Ελ Τζαμπάν Μύριαμ Β' Λυκείου