Πολυτεχνείο
Χιλιάδες πολίτες διαμαρτύρονται μαζί με τους φοιτητές του Πολυτεχνείου κατά της δικτατορίας.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου θεωρείται η πιο μαζική λαϊκή αντίδραση κατά της στρατιωτικής δικτατορίας. Πρωτοστάτες είναι οι φοιτητές των σχολών του Πολυτεχνείου και η νεολαία της Αθήνας γενικότερα. Με το σύνθημα «Ψωμί Παιδεία Ελευθερία και Εθνική Ανεξαρτησία» ο λαός ενώνει τη φωνή του κατά της χούντας.
Αναλυτικότερα, εξίμιση χρόνια πριν, στις 21 Απριλίου του 1967 πραγματοποιείται στην Ελλάδα στρατιωτικό πραξικόπημα. Μία ομάδα αξιωματικών ανατρέπει την κυβέρνηση και παίρνει την εξουσία. Η στρατιωτική δικτατορία προβαίνει ευθύς σε πράξεις όπως:
● την κατάργηση της Βουλής, της κυβέρνησης και των εκλογων ● την αναστολή των άρθρων του συντάγματος που αφορούν τις ατομικές και πολιτικές ελευθερίες
● τη μετατροπή του συνδικαλισμού, της Δικαιοσύνης και τις συγκεντρώσεις σε αδικήματα.
Μάλιστα στην περίοδο της δικτατορίας (1967-1974) οι πραξικοπηματίες προέβησαν σε απάνθρωπες πράξεις όπως τις συλλήψεις ανθρώπων που ήταν κατά του καθεστώτος, τον βασανισμό, την εξορία, τις φυλακίσεις και τις δολοφονίες αθώων πολιτών.
Ωστόσο, ο αγώνας του Πολυτεχνείου δεν ήταν η πρώτη αντίσταση απέναντι στη χούντα. Πολλές ήταν οι αντιστασιακές οργανώσεις που ιδρύθηκαν (ΠΑΜ, ΚΝΕ,
Δημοκρατική Άμυνα κα). Ακόμη, η απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Γ. Παπαδοπούλου, η κηδεία του Παπανδρέου κι έπειτα του Σεφέρη που μετατράπηκαν σε μαζική αντίδραση κατά της χούντας, το κίνημα στο Ναυτικό είναι παραδείγματα της λαϊκής αντίστασης.
Οι αναταραχές στα πανεπιστήμια είχαν αρχίσει ήδη από την επιβολή της δικτατορίας, με τους φοιτητές να δυσφορούν από τα αντιδημοκρατικά μέτρα της κυβέρνησης. Οι φοιτητές δε μπορούσαν πλέον να κάνουν εκλογές και πολλοί είχαν στρατολογηθεί παρά τη θέλησή τους. Έτσι, ενώ η κατάσταση συνέχιζε να χειροτερεύει, στις 21 Φεβρουαρίου του 1973 γίνεται η πρώτη μαζική εξέγερση, όταν καταλαμβάνεται η σχολή της νομικής. Αν και οι αντιδράσεις βρίσκουν ως αφορμή τις αδικίες στο χώρο της εκπαίδευσης, στη συνέχεια παίρνουν ευρύτερο αντιδικτατορικό χαρακτήρα.
Αργότερα, στις 14 Νοέμβρη του ίδιου έτους, οι φοιτητές καταλαμβάνουν το Πολυτεχνείο. Με αυτοσχέδιο ραδιόφωνο επικοινωνούν με τον έξω κόσμο και λένε το χαρακτηριστικό «Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο! Σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζομένων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων». Αμέσως πλήθος πολιτών τρέχει να συμπαρασταθεί στους φοιτητές και κατακλύζει τους γύρω δρόμους. Ο λαός είναι παρών και η αστυνομία σε επιφυλακή, μέχρι που στις 16 Νοέμβρη γίνονται οι πρώτες συγκρούσεις. Άοπλοι άνθρωποι τραυματίζονται και δολοφονούνται.
Φτάνει, λοιπόν, το ξημέρωμα της 17 Νοέμβρη και ένα από τα τανκς που είχαν έρθει πέφτει πάνω στην πύλη του Πολυτεχνείου. Οι αγωνιστές που μέχρι την τελευταία στιγμή φώναζαν συνθήματα αντίστασης σκαρφαλωμένοι στα κάγκελα, τώρα δέχονται τις άγριες επιθέσεις της αστυνομίας και των στρατιωτών. Χτυπιούνται, τραυματίζονται και αρκετοί δολοφονούνται, ενώ όσοι τα καταφέρνουν, τρέχουν να σωθούν. Κι όμως οι διαδηλώσεις του λαού, παρά τις επιθέσεις των τανκς, συνεχίζονται μέχρι το απόγευμα της Κυριακής!
Τελικά, οι αγώνες του Νοέμβρη του 73’ για ελευθερία, δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία απέδειξαν στους ανθρώπους του τότε αλλά και σε εμάς σήμερα τη δύναμη που κρύβει μέσα του ο λαός. Άνθρωποι όλων των ηλικιών, όλων των κοινωνικών στρωμάτων που μπορεί να μην έχουν κανένα κοινό, είναι δυνατό να συσπειρωθούν και να γίνουν το πιο ενωμένο σύνολο μπροστά στον αγώνα.