Σήμερα (19/11/21) είναι η παγκόσμια ημέρα κατά της κακοποίησης του παιδιού. Εκατομμύρια παιδιά ανά τον κόσμο κακοποιούνται από συγγενικά τους ή όχι πρόσωπα. Ας μην ξεχνάμε ότι κακοποίηση δεν είναι μόνο η σωματική, αλλά και η λεκτική και ψυχολογική.
Με αφορμή αυτή τη μέρα δημοσιεύουμε ποιήματα που αφορούν τα παιδιά, τις ανάγκες τους και τη σημασία τους. Διότι, τα παιδιά είναι τα άνθη τις κοινωνίας μας, τα μπουμπούκια που θα μεγαλώσουν με φροντίδα, θα ανθίσουν και θα ομορφύνουν τον κόσμο.
Γιάννη Ρίτσου, «Αναφυλλητό. XXXVIII», (απόσπασμα)
[…]
Τα παιδιά θέλουν παπούτσια
τα παιδιά θέλουν ψωμί
θέλουνε και φάρμακα,
δούλεψε κ’ εσύ.
Γέλα, κλαίγε κι όλο λέγε,
το παιδί: ζωή.
Τίποτ’ άλλο. Ζωή.
Ζύμωνε στη σκάφη,
πρώτο σου ζυμάρι,
πρώτο σου ψωμί
πρώτο σου σταυρόψωμο
μια ψωμένια κούκλα
για το παιδί.
Ζύμωνε τη λάσπη,
πρώτη σου μυστριά
πρώτο πηλοφόρι
ένα καλυβάκι
μια μικρούλα αυλή
για το παιδί.
Ζύμωνε το χώμα
με το δάκρυ-δάκρυ
ζύμωνε τη λάσπη
φτιάξε ένα χωμάτινο πουλί
να πετάει τη νύχτα
και να κελαϊδεί
για το παιδί.
Τούτη είναι η ζωή μας
τούτο το μεγάλο —
τίποτ’ άλλο.
Γέλα, κλάψε, πες
ό,τι θες.
Το παιδί: ζωή.
Τίποτ’ άλλο!
Από τη συλλογή Υδρία (1957-1958)
Γιάννης Ρίτσος, Ποιήματα 1930-1960, τ. Β΄, Εκδόσεις
«Κέδρος», 1961
Χλόη Κουτσουμπέλη, «Πίτερ Παν»
Πέτα μαζί μου μες στη νύχτα
κορίτσι από δαντέλα,
πάμε στη χώρα του Ποτέ
να βρούμε τα παιδιά που χάθηκαν
κι εκείνα τα άλλα,
που πονάει τόσο να τα βρούμε.
Στη χώρα του Ποτέ Ξανά
τα παιδιά δεν μεγαλώνουν,
ντύνονται Ινδιάνοι,
και χορεύουν γύρω απ’ την πληγή.
Στη χώρα του Ποτέ Χωρίς
τα παιδιά δεν έχουν μαμά,
ρίχνουν στις φλέβες τους χρυσόσκονη
για να πετούν και να ξεχνούν.
Έλα μαζί μου Γουέντι των δακρύων,
(γι’ αυτό άλλωστε σε επέλεξα,
είσαι επίτιμος δοκιμαστής δακρύων,
ξέρεις τη γεύση και το χρώμα τους
και την παράξενη οσμή της νοσταλγίας),
σου υπόσχομαι λευκό ατόφιο πόνο,
υπόσχομαι να σε εγκαταλείψω
να πετάς μόνη με την λευκή σου νυχτικιά
πάνω από το παλιό ρολόι του Λονδίνου,
(οι δείκτες του έχουν για πάντα σταματήσει
την ώρα που η μαμά εγκατέλειψε το σπίτι),
μα για αντάλλαγμα
θα σου χαρίσω ένα ποίημα
από χρυσόσκονη και αίμα
και βραδινό αεράκι του Λονδίνου.
Χλόη Κουτσουμπέλη, από τη συλλογή «Η Λίμνη, ο Κήπος και η
Απώλεια», 2006
Χαλίλ Γκιμπράν, «Για τα παιδιά»
Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.
Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα
Κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.
Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις
σου
Αφού ιδέες έχουν δικές τους.
Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους
Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο
που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου.
Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις
αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα
Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες
Είσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σου
ωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.
Ο Τοξότης βλέπει στόχο στη γραμμή του Απείρου
και σε λυγίζει με τη δύναμή Του ώστε οι σαΐτες Του
να φύγουν γοργά και να φτάσουν μακριά.
Δεχτείτε το λύγισμά σας στα χέρια Του με χαρά.
γιατί αυτός, όπως αγαπά τη σαΐτα που εκτοξεύεται
αγαπά και τόξο που είναι σταθερό.
Χαλίλ Γκιμπράν, «Ο προφήτης», 1923
Επιλογή ποιημάτων: Ευαγγελία Καραγιάννη, Β3
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου