Η αλήθεια του άλλου

 Ε. Π

Με έκανε να ντρέπομαι για το ότι μιλούσα πολύ. Ήταν απλά το ότι ένιωθα άνετα μαζί του. Ήταν απλά το ότι ήθελα να μοιραστώ τα πάντα μαζί του- να τον κάνω ένα με εμένα- όσο περισσότερο μπορούσα. Ένιωθα τόσο άνετα που ήθελα να του πω κάθε σκέψη μου, χαζή ή έξυπνη, αστεία ή σοβαρή. Απλά ήθελα να μάθει, να ξέρει, να ξέρει τα πάντα. Μα με έκανε να ντρέπομαι για αυτό. Άρχισε σαν πείραγμα ‘’πολύ δεν μίλησες σήμερα;’’ ‘’Ποιος σε ρώτησε; χάχα πλάκα κάνω’ Συνέχισε… σαν καλοσυνάτη παρατήρηση ‘’δεν χρειάζεται να μιλάμε συνέχεια’’, ‘’θα μου πεις άλλη φορά, τώρα χαλαρώνουμε’’. Μα από πότε η ανάγκη μου για επικοινωνία κουράζει; Άρχισε να παρεξηγεί την επιθυμία μου για συζήτηση. Μετά κατάλαβα πως απλά αδυνατούσε να συνεχίσει τις σκέψεις μου… Μετά κατάλαβα πως η συζήτηση τον φόβιζε γιατί ήξερε πως δεν ήταν ικανός. ’’Πάλι κάτι σε πείραξε;’’ Όχι, απλά ήθελα να συζητήσουμε. Να μάθω το πως σκέφτεσαι για τον κόσμο, τις σχέσεις, το πως οι άνθρωποι αλληλεπιδρούν. Απλά ήθελα να συζητήσουμε τα όρια μας, να δω αν ταιριάζουμε ,αν συμφωνούμε, να γνωρίσω και την δική σου γνώμη.

Δεν είχε άποψη, δεν είχε γνώμη για αυτό τον πείραζε…Σταμάτησα να μιλάω, είχα φοβηθεί να μιλήσω, είχα φοβηθεί ότι θα κατηγορηθώ, ότι θα φανώ παράξενη, υπερβολική, γκρινιάρα στον οποιοδήποτε. Πίστεψα πως κανείς δεν θα είχε ενδιαφέρον να με ακούσει, έκανα λάθος…Μετά θυμήθηκα… μετά θυμήθηκα πως εκείνος τότε, όταν με είχε γνωρίσει και ακόμα μίλαγα πολύ, μου είχε πει ‘’ταιριάζουμε απίστευτα γιατί μιλάω λίγο και εσύ πολύ, με συμπληρώνεις’’. Μετά θυμήθηκα με πόσα κοινά ξεκινήσαμε και πόσο ξένοι καταλήξαμε. Τελικά θυμήθηκα πως δεν τα είχαμε ποτέ εξαρχής, απλά είχε πει ψέματα για αυτά που αγαπούσε γιατί στην πραγματικότητα δεν είχε βρει ακόμα τι αγαπά. Άργησα να θυμηθώ πως τα πάντα του ταυτίζονταν με τα δικά μου όχι συμπτωματικά, αλλά πολύ απλά επειδή πλάι μου δεν ήθελε να νοιώθει μειονεκτικά.

Ποιος ήταν το πρόβλημα τελικά; Τώρα πια με γνώρισε, με συνήθισε, δεν έχει κάτι καινούργιο να μάθει, να ενθουσιαστεί. Ρηχό. Μα αυτός ήταν που όταν μιλούσα για τα ενδιαφέροντα μου γελούσε κοροϊδευτικά -‘’μια πλάκα κάνω απλά’’- μόνιμη φράση για να καλύψει κάποιος την ανωριμότητα ,την ανικανότητα, το πόσο μειονεκτικά νιώθει απέναντι στην άγνοιά του. Φυσικά δεν είχες κάτι ενδιαφέρον να μάθεις πλέον για εμένα, αφού δεν σου μίλαγα πλέον για τα όνειρα μου, για τις φιλοδοξίες μου, τις ιδέες μου, τα πιστεύω μου. Είτε τα χλεύαζες είτε τα απέφευγες. Και επιπλέον πως να είχα χρόνο πια να σου ανοιχτώ, όταν το μόνο που έκανα ήταν να ανησυχώ; Έπρεπε να καταλάβω πως ένα τέτοιο άτομο δεν μπορούσε να σταθεί δίπλα μου, έπρεπε να καταλάβω πως δεν άξιζε αυτή τη θέση. Καλύτερα αργά παρά ποτέ έτσι δεν είναι; 

Όσο γεμάτος και αν είσαι ποτέ δεν θα είσαι αρκετός να γεμίσεις κάποιον -γεμάτο με κενά-. Γιαυτό μην προσπαθήσεις. Πρέπει να αλληλοσυμπληρωθείς, όχι να δημιουργήσεις ή να συμπληρώσεις. Δεν ήρθε ακόμα η στιγμή να γίνεις γονιός κανενός.