Σε βλέπω
Η
αυτοπεποίθησή μας ευδοκιμεί από την άγνοια της ερασιτεχνίας μας. Μία πλαστή
αυτοπεποίθηση με σκοπό να καλύψει, ή
τουλάχιστον να ομορφύνει, χρόνια ψυχικού πόνου, απελπισίας, απόγνωσης.
Το θέμα αυτού του άρθρου είναι οι μηχανισμοί
άμυνας των ανθρώπων, τα προσωπεία που φοράμε και η τεράστια προσπάθεια που
καταβάλλουμε για να κρύψουμε τον εαυτό μας. Αυτό που ποιητικά αποκαλούμε
"Επιφάνεια"... Ο τρόπος που κάνεις χειραψία, ο τρόπος που χαμογελάς,
ο τρόπος που ειρωνεύεσαι τους άλλους, η δήθεν δυναμικότητα σου, όλα συμβάλλουν
στην δημιουργία αυτής της οφθαλμαπάτης που αποκαλείς εαυτό. Είναι όμως λογικό.
Προσπαθείς να καλύψεις το χάος που φωνάζει μέσα σου. Το τρομακτικό θέατρο της
ψυχής σου. Καταλήγεις να δημιουργείς μια ζωγραφιά, γεμάτη με γκρίζες εξωτερικές
αποχρώσεις που επικαλύπτουν το εσωτερικό αυτό χάσμα, μεταξύ το ποιος είσαι και
του ποιος θέλεις να είσαι.
Αντιγράφεις είδωλα -επίσης πλαστά, απλά πιο
σωστά πλασαρισμένα-,
αποζητάς
την κοινωνικοποίηση, το παίζεις σκληρός, ή ευαίσθητος. Μέρες, μήνες, χρόνια
περνάνε κι εσύ ακόμα πλάθεις την εικόνα σου. Να θυμάσαι όμως. Οι μηχανισμοί
άμυνας που χρησιμοποιείς για να κρύψεις την προσωπικότητα σου, λένε πιο πολλά
για σένα από αυτό που πραγματικά είσαι.
Κι
εγώ σε βλέπω.
-Μάριος-Ναπολέων Καλούδης Β’ Λυκείου
